Recenzja gry The Incredible Adventures of Van Helsing II - niezbyt udany powrót łowcy wampirów

The Incredible Adventures of Van Helsing II rozpoczyna się dokładnie w tym momencie, w którym kończyła się część pierwsza. Tym razem przeciwnikiem łowcy potworów jest generał Harker, który postanawia wykorzystać zamieszanie panujące w Borgovii, aby przejąć władzę absolutną. Dysponuje on ogromną armią maszyn, szybko okazuje się więc, że i tym razem czeka nas krwawa walka o przetrwanie. Na szczęście w odniesieniu końcowego zwycięstwa pomoże Van Helsingowi Więzień numer siedem, który wyrwał się z objęć uzurpatora i pragnie się na nim zemścić. To mistrz podróży przez Atrament i doskonały szpieg, a zarazem wyjątkowo tajemnicza persona. Nie zdradzając zbyt wielu szczegółów, jest niemal pewne, że zobaczymy trzecią odsłonę serii. Pomijam przewidywalność fabuły – w końcu to hack and slash.

Sytuację ratuje spora dawka wyśmienitego humoru. Odniesień do szeroko pojętej popkultury jest mnóstwo i naprawdę ciężko wyłapać je wszystkie. Żarty z Angry Birds, Drizzta Do’Urdena, Terminatora oraz Monthy’ego Pythona i Świętego Graala to tylko wierzchołek góry lodowej. Pod tym względem gra wypada świetnie i to głównie dzięki ciętym ripostom Katariny oraz interesującym dialogom pomiędzy bohaterami chce się dalej grać.

Harker – dla jednych zbrodniarz, dla innych bohater.

Sercem każdego hack and slasha jest jednak walka i właściwie zaimplementowany schemat rozwoju postaci. Niestety i w tym aspekcie nowy Van Helsing rozczarowuje. Poważnym problemem jest słaby balans przeciwników, których można zasadniczo podzielić na dwie grupy. Pierwsza z nich to wyjątkowi słabeusze, którzy zadają bardzo niskie obrażenia. Druga to twardziele potrafiący zabić Van Helsinga jednym celnym ciosem. Wszystko rozbija się oczywiście o dobry build, jednak nawet przy idealnym rozplanowaniu umiejętności musimy przygotować się na „złote strzały” – często pochodzące od przeciwnika, którego nie widać nawet na ekranie. Deweloperom zabrakło zresztą pomysłu na przemyślane starcia i całość zazwyczaj sprowadza się do zalania gracza hordą wrogów, skalowanie poziomu trudności polega zaś na dodaniu im większej liczby odporności na obrażenia oraz punktów życia. Sprawia to, że ich wyeliminowanie zajmuje dużo czasu, co przekłada się na maksymalizowanie szans na ten jeden – spośród setek – celny cios, który pośle głównego bohatera do piachu. Tak skonstruowana mechanika walki ogranicza różnorodność w budowaniu postaci, ponieważ najlepiej sprawdza się możliwość zadawania obrażeń, pozostając w ciągłym ruchu oraz specjalizowanie się w umiejętnościach defensywnych. Z tego powodu walka w The Incredible Adventures of Van Helsing II jest nudna i schematyczna.

Chimera, czyli nowy pupilek Van Helsinga.

Deweloperzy postanowili również przebudować schemat rozwoju postaci, tak aby wyeliminować problem braku wyborów i skupiania się wyłącznie na 3-4 umiejętnościach walki. Pierwsza zmiana nie wyszła jednak grze na dobre, ponieważ obecnie brakuje im jakiejkolwiek koherentności. Wszystko za sprawą wymuszonych wyborów – niektóre umiejętności należy wykupić, aby otrzymać dostęp do tych, które nas interesują. Dla przykładu, budując postać opartą na obrażeniach od zimna, należy wykupić umiejętność przypisaną arbitralnie do elektryczności lub ognia. Im dalej w schemat, tym więcej równie bezsensownych wyborów. W efekcie nadal używa się zaledwie kilku zdolności, które wymagają dodatkowo inwestowania punktów w coś, z czego raczej nie skorzystamy.

Zarządzanie poczynaniami ruchu oporu sprawia prawdziwą frajdę.

Na plus należy zaliczyć grze dwa nowe rozwiązania – zarządzanie działaniami oddziałów ruchu oporu oraz chimerę, czyli nowego towarzysza łowcy potworów. Zlecanie zadań dowódcom wyznaczonym przez Radę Wojenną jest ciekawym przeniesieniem fabularyzowanych zadań znanych z przeglądarkowych gier pokroju Blood Wars do gatunku hack and slash. W dużym skrócie – należy zapoznać się z opisem zadania i wyznaczyć najbardziej odpowiednią osobę do jego wykonania. Następnie po określonym z góry czasie – oscylującym zazwyczaj w granicach dwudziestu minut – sprawdzić efekty podjętych działań. Dowódcy dysponują uproszczonym schematem rozwoju, co sprawia, że bardzo przyjemnie obserwuje się czynione przez nich postępy. Wciąga to do tego stopnia, że często łapałem się na tym, że przerzucam na nich zadania z zakresu tower defense, które pomimo znacznego rozszerzenia dostępnych opcji nie bawią już tak, jak w pierwszej części.

Chimera także rozwija się wraz z wykonywanymi misjami, które zajmują jej kilka minut, a nam zapewniają świeży dopływ magicznych przedmiotów. Dodatkowo możemy ją wezwać w trakcie starć, aby walczyła u naszego boku. Nowego pupilka należy karmić magicznymi esencjami, nie jest to jednak zbyt wygórowana cena, ponieważ i tak mamy ich zawsze pod dostatkiem. Podobnie jak w przypadku dowódców ruchu oporu chimera jest miłym dodatkiem, który łamie nieco monotonność rozgrywki.

Dwa kolejne nowe rozwiązania – runecrafting oraz wystawa trofeów, które zapewniają globalne plusy i minusy – wypadają na tle poprzednich dwóch słabo. Zabawa runami jest nieco chaotyczna, a zapewniane przez nie efekty nie powalają na kolana. Natomiast korzyści otrzymywane przez trofea bardzo często nie równoważą negatywnych efektów. Od czasu do czasu można ich użyć, aby ułatwić sobie walkę z wyjątkowo odpornymi wrogami, ale ciągłe wracanie do kryjówki, aby żonglować ich efektami jest na dłuższą metę męczące.

Po osiągnięciu 57. poziomu postaci można jeszcze pobawić się w przechodzenie scenariuszy. Niektóre z nich są trudne i ciekawie pomyślane, ponieważ pozbawiają nas na przykład możliwości regenerowania życia lub many, co na wyższych poziomach trudności zdecydowanie podnosi skalę wyzwania. Niestety, sprowadzają się one głównie do bezmyślnej sieczki, która jest tak naprawdę wymagająca głównie z powodu słabo zbalansowanej mechaniki walki. Fajnie, że scenariusze pojawiły się w grze, jednak w porównaniu chociażby do Path of Exile nie wnoszą one żadnej nowej jakości.

Werdykt końcowy może być tylko jeden. The Incredible Adventures of Van Helsing II to bardzo slaby sequel, który zamiast rozwijać serię w interesującym kierunku straszy słabą optymalizacją, dziesiątkami błędów oraz źle zaimplementowanymi rozwiązaniami w mechanice. Największym plusem nowej odsłony przygód Van Helsinga jest – podobnie jak w przypadku pierwszej części gry – steampunkowy klimat oraz świetny humor. Deweloperzy z NeocoreGames nie naprawili jednak żadnych błędów poprzedniczki, dorzucili wiele nowych oraz popsuli już i tak zgrzytającą mechanikę walki oraz schemat rozwoju postaci. Niepowtarzalny klimat rozgrywki niestety nie wystarczy, aby zrobić dobrego hack and slasha. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że część trzecia będzie o wiele lepsza.