Recenzja gry Star Trek - Kirk i Spock śmiało kroczą w kierunku katastrofy - Strona 2

Postaram się krótko omówić każdy z wymienionych czynników. Numer jeden: w Star Treku strzelanie jest całkowicie nijakie i właściwie jedyną zaletą tak zwanych starć z wrogami okazuje się odpowiednio wysoki poziom trudności (nie ma mowy o szarżowaniu). Rodzajów broni występuje kilka i każdy oferuje coś innego, ale – szczerze mówiąc – nie ma wśród nich niczego godnego zapamiętania. Tym bardziej że efekty niektórych pocisków są wręcz komiczne – najlepszym przykładem niech będzie plazma, której rozbryzgi wyglądają jak zielona breja. Oczywiście autorzy trochę kombinują, wprowadzając pociski ogłuszające, które pozwalają podbiec i położyć wroga jednym ruchem. Szkoda, że te „widowiskowe” ciosy wyglądają, jakby ich nie było – to najmniej efektowne „nokauty”, jakie widziałem. Niewątpliwie miło, że pomyślano o zwolennikach ideologii pacyfistycznej i dodano skradanie, związane często z opcjonalnymi wyzwaniami (sugerującymi, aby nie atakować wrogów lub poszukać alternatywnej ścieżki). Warto by było jednak dołożyć do niego jakąkolwiek formę wskazania, kiedy jesteśmy ukryci – inną niż używanie nieporęczne tricodera. Bez tego działanie w cieniu jest raczej działaniem na chybił trafił. „Zobaczą mnie czy nie?” – mam wrażenie, że aby uzyskać odpowiedź na to pytanie, gra uruchamia maszynę losującą.

Rozgrywka nie sprowadza się tylko do strzelania, ale nie wiem, czy to zaleta.

Fazery na pełną moc?

Wokół wspomnianego tricodera, czyli czegoś w stylu filtru detektywistycznego z Batman: Arkham Asylum, skupia się nadbudowa rozgrywki: od minigierek reprezentujących hakowanie, przez skanowanie obiektów w celu zdobycia punktów doświadczenia, aż po sprawdzanie, gdzie znajdują się panele sterowania (na podglądzie widzimy, jak powiązane są ze sobą różne urządzenia). Dzielnie przeczesywałem pierwsze poziomy w poszukiwaniu dodatkowych obiektów, aby szybko zdobyć nowe umiejętności dla mojego Spocka. Trafiłem na bodajże dwa z nich i jeden audiolog – żadna ze znajdziek nie sprawiła mi ani krzty radości. Powód jest prosty: system doskonalenia kompletnie nie ma zastosowania, bo postacie niczym się nie różnią, a ścieżki rozwoju oferują tylko drobiazgi.

Audiologi także mają wartość zerową – scenariusz Star Treka jest ostentacyjnie prostacki i naprawdę nie wiem, po co miałbym słuchać dodatkowych nagrań. Fabułę streścić można w sposób następujący: zła rasa obcych, która na śniadanie zjada całe planety, kradnie potężne urządzenie. Nie wiem po co, skoro jej własna technologia dosłownie potrafi roznosić w pył ciała niebieskie. Kirk i Spock ruszają we dwójkę, aby ratować wszechświat. Koniec. Ach, zapomniałbym, że jest jeszcze dziewczyna. Nie zgadniecie: dziewczyna została porwana! Tak więc Kirk i Spock ruszają, aby ratować wszechświat. I dziewczynę. I to w zasadzie wszystko, co trzeba wiedzieć. Żebyśmy zrozumieli się dobrze: doceniam prostotę historii w prostych grach. Lubię jednak, kiedy nawet te nieskomplikowane opowieści co jakiś czas przynajmniej udają, że coś znaczą. To sugerowałoby, że scenarzyści wierzą w przynajmniej szczątkową inteligencję odbiorcy.

Złe potwory chcą zniszczyć wszechświat – oto zarys fabuły gry.

Wykorzystanie tricodera mogło otworzyć wiele opcjonalnych taktyk i zagrań – można nim przejmować kontrolę nad działkami, dezaktywować miny, śledzić ruch przeciwników itd. Niestety, to tylko mrzonki, bo wszelkie próby bawienia się dostępnym sprzętem są skutecznie psute przez kiepski design poziomów, w których zwykle nie ma miejsca na eksperymenty, oraz przez przypadkowe zachowanie przeciwników. Część z nich ma trochę oleju w głowie – potrafi się schować, wycofać, szarżować pod osłoną granatu dymnego i strzelać dość celnie. Najczęściej jednak jaszczuropodobne kreatury gapią się w przestrzeń, blokują na obiektach albo biegają jak oszalałe. Grając w pojedynkę, jesteśmy też skazani na „humory” sztucznej inteligencji partnera, który zwykle ratuje nas z opałów, ale w walce pełni rolę symboliczną. Czasami sobie gdzieś strzeli, innym razem zalegnie kilkadziesiąt metrów z tyłu. Mimo to uczciwie trzeba przyznać, że kampanię da się przejść bez żywego kompana – przetestowałem w ten sposób większość misji, także fragmenty z zabawą grawitacją i teleportacją. Brrr... na myśl o nich aż przeszły mnie ciarki, bo to, co świetnie sprawdzało się w Portalu i Super Mario Galaxy, tutaj jest psychodelicznym koszmarem.