Recenzja gry Impire - Dungeon Keeper doczekał się kolejnego, przeciętnego klona

Pierwszy Dungeon Keeper był na tyle wyjątkowym doznaniem, że doczekał się gromady wiernych naśladowców. Niestety, jak to zwykle bywa, powstające klony okazaywały się średnio udane: czy to w postaci średniawego Evil Genius, czy też wyjątkowo kiepskiego Dungeons. Nawet niezgorszy Overlord nie zdołał przełamać tej klątwy – wszystkie tytuły nawiązujące do demonicznego przedstawiciela klasyki okazały się co najwyżej „niezłe” (w każdym znaczeniu tego słowa). Wydane właśnie Impire również wpisuje się w tę niechlubną tradycję – jest klonem odtwórczym i nadzwyczaj wadliwym.

Magija w teorii i praktyce

Podczas zabawy wcielamy się w demona Baala, który został przywołany przez niezbyt rozgarniętego okultystę. W trakcie magicznego rytuału potwór utracił większość mocy, przez co zamienił się w pociesznego chochlika. Co zaskakujące, jedynym sposobem na odzyskanie dawnej potęgi jest czynienie jak największego zła. Co za tym idzie, rogaty sprzymierza się z makiawelicznym czarownikiem, tym samym pakując się w nie lada kabałę (nie mylić z Kabałą).

Tryb zarządzania wydaje się przejrzysty, ale ma poważne ograniczenia.

Dungeon Keeper to jedna z najbardziej oczekiwanych gier firmy Bullfrog w całej jej historii. Premiera powstającego aż trzy lata produktu była wielokrotnie przekładana – na szczęście efekt końcowy wynagrodził przedłużające się oczekiwanie. Znakomita strategia czasu rzeczywistego, podlana dużą dawką humoru, spotkała się ze sporym uznaniem, zarówno ze strony recenzentów, jak i fanów RTS-ów. Warto w tym miejscu nadmienić, że Dungeon Keeper doczekało się polskiej wersji językowej, co w tamtych czasach nie zdarzało się zbyt często. Sukces gry zachęcił twórców do stworzenia sequela – ten trafił do sklepów w 1999 roku i spotkał się z równie ciepłym przyjęciem, co pamiętny pierwowzór. Dziś Dungeon Keeper żyje w wersji online, ale produkt dostępny jest wyłącznie na rynku azjatyckim.

Fabuła jest dość pokrętna i niekoniecznie sensowna, niemniej cechuje ją spora dawka poczucia humoru. Co rusz natrafiamy na zabawne nawiązania do świata okultyzmu i magii, a podczas wykonywania poszczególnych misji trudno nie dostrzec inspiracji słynnymi dziełami popkultury. Wypada przy tym wspomnieć, że żarty mają tu dość nierówny poziom – niektóre są całkiem błyskotliwe, ale większość jest okrutnie infantylna. Ocena tego aspektu gry to jednak niełatwa sprawa – wszystko zależy od gustu gracza. Być może młodsi użytkownicy uznają dowcipy Baala za zabawne, ale ja się od nich odbiłem.

A o co chodzi w samej grze? O to samo, co we wszystkich produkcjach tego typu – budujemy mroczne kazamaty, sprowadzamy do nich coraz potężniejsze potwory, tworzymy kolejne komnaty i walczymy z drużynami nieodmiennie heroicznych śmiałków. Tak się jednak składa, że diabeł (!) tkwi w szczegółach. Twórcy postanowili wprowadzić do zabawy kilka nowych elementów, które miały urozmaicić rozgrywkę i uczynić ją przystępniejszą. Wyszło bardzo przeciętnie, co najlepiej widać na przykładzie surowców. Nie wydobywa się ich bowiem ze złóż (jak np. w Dungeon Keeperze), lecz otrzymuje podczas napadów na ludzkie wioski. Ekonomia, która na papierze wydaje się innowacyjna, szybko pokazuje swe wtórne oblicze – zamiast posyłać miniony do źródeł złota, wysyłamy zbrojne watahy do osad na powierzchni (jest to całkowicie nieinteraktywna czynność). Różnica jest więc niewielka i w dodatku irytująca – część sił zbrojnych musimy bowiem przeznaczać do zajęcia wyjątkowo nudnego i wymagającego nieustannej uwagi.