Anomaly: Warzone Earth - recenzja gry - Strona 2

Wszystko pięknie, ale z czym to się je? Gra pod bezpośrednią kontrolę gracza oddaje tylko jedną jednostkę – dowódcę. Członkowie naszego maksymalnie sześciopojazdowego oddziału poruszają się sami po wytyczonej uprzednio ścieżce. Cały trik polega na tym, by odpowiednio nawigować pośród zgliszcz i wyskakujących okazjonalnie na trasie nowych wieżyczek, likwidować niemilców i bez specjalnego ociągania się realizować postawione przed nami na danym poziomie cele. Przykładowa misja wygląda tak: na niebieskiej mapie zaznaczony jest punkt startowy i miejsce, do którego trzeba się dostać. Dysponując ograniczonymi funduszami, kupujemy najlepiej nadające się do tego jednostki (do wyboru jest w sumie 6 rodzajów – czołg, lekko opancerzony, ale skutecznie kopiący kosmiczne tyłki pełzak, mobilna tarcza itp.) i rozpoczynamy planowanie trasy. Labirynt kanciastych dróg wyposażony jest w mnóstwo skrzyżowań, na których można zmienić kierunek jazdy – czasami szlak najkrótszy jest najlepszy, ale często warto zwiedzić wszystkie zakamarki w poszukiwaniu dodatkowej kasy (czerpanej z pokonanych „blaszaków” i głupio nazwanego kosmicznego minerału, który wypadł był ze statku), a okazjonalnie zmieniające się w czasie misji warunki i cele wymuszają szybkie decyzje odnośnie kierunku jazdy. Pamiętać trzeba, że po puszczeniu naszej machiny wojennej w ruch w dowolnym momencie można wspomnianą mapę wywołać i skorygować marszrutę, ewentualnie zakupić nowe lub ulepszyć już posiadane jednostki (czas wówczas łaskawie wstrzymuje swój bieg). Gdy już wszystko zacznie grzecznie toczyć się właściwym torem, musimy naszym dzielnym dowódcą wspierać oddział, wykorzystując 4 specjalne umiejętności – uszkodzone jednostki da się naprawiać, a wrogom uprzykrzać mechaniczny żywot za pomocą obszarowej mgły wojny, odwracającego uwagę wabika i starego, dobrego nalotu bombowego. Zanim się zorientujemy, wsiąkamy na dobre, prowadząc swoje jednostki przez niegościnne tereny wspomnianych wyżej dwóch stolic.

Cel każdego nastolatka – zlikwidować czerwone wypryski!

Wiele uroku Anomaly leży w konstrukcji samych misji. Kilka pierwszych służy do zapoznania się z mechaniką i są wręcz banalnie łatwe, ale potem na arenę wkraczają silniejsi oponenci, każdy z innego rodzaju upierdliwą właściwością, wyznaczone przez dowództwo zadania stają się coraz ciekawsze, otrzymujemy dostęp do nowych jednostek, a gdy myślimy, że już nic więcej nas nie czeka, okazuje się, że autorzy przygotowali jeszcze jedną niespodziankę. A dalej jeszcze jedną. Generalnie, im głębiej włazimy w ten las, tym robi się ciekawiej. Misje w Tokio stanowią już pewne wyzwanie, a finałowe 3-4 potyczki napsują dużo krwi niektórym graczom. Poziom trudności rośnie lawinowo, ale satysfakcja ze zdobytego medalu (a gra ocenia nasze wybryki pod koniec każdego etapu) jest równie wysoka. Oczywiście, jeśli uprzednio ze złości nie poszczujemy myszki kotem.

Gra chłopaków z 11bit Studios broni się także od strony technicznej. Grafika jest bardzo ładna, są efektowne eksplozje, mamy śliczne oświetlenie mapy, szczegółowe otoczenie... Aż chciałoby się móc to wszystko obejrzeć w jakiś zbliżeniu. Audio także prezentuje się zacnie – w głośnikach słuchać dużo przyzwoicie za/nagranych głosów, wybuchy są soczyste, a całości przygrywa adekwatna do oglądanych obrazków muzyka. I za to wszystko autorzy życzą sobie (w przeliczeniu) jakieś 40 złotówek. Wystarczy zainstalowany Steam i chwila cierpliwości przy pobieraniu plików (gra zajmuje niewiele ponad 400 MB), by potem spędzić kilka godzin z naprawdę solidną produkcją. Życzę twórcom, by ich dzieło stało się na tyle popularne, żeby mogli bez oglądania się na budżet stworzyć bardziej rozbudowaną drugą część, wyposażoną również w tryb multiplayer – możliwości pojedynku między dwoma użytkownikami, z których jeden „jest” falą wrogów, a drugi stawia wieżyczki, niestety, zabrakło. Poza tym Anomaly to wysokiej próby zabawa dla jednego gracza.

Filip „fsm” Grabski

PLUSY:

• ciekawa i wciągająca mechanika rozgrywki,
• nie nudzi się;
• ładna oprawa.

MINUSY:

• nierówny poziom trudności;
• od biedy: brak multiplayera.