Killzone 3 - recenzja gry - Strona 2

Fragmentem kampanii, który powinien zdecydowanie zniknąć lub zostać zupełnie przebudowany, jest scena działania z ukrycia, wzorowana na przeczołgiwaniu się między butami przeciwników z Modern Warfare czy prześlizgiwaniu się w trawie z Far Cry 2. O ile w grze Infinity Ward ciała żołnierzy otoczono teksturą munduru z kamuflażem, to w Killzonie 3 twórcy zrezygnowali z jakichkolwiek tłumaczeń. Udawanie, że nasza postać jest zupełnie niewidoczna w czterdziestocentymetrowej trawie tuż pod nosem przeciwników jest po prostu głupie. Tym bardziej, że w uniwersum gry istnieje przecież perfekcyjny kamuflaż optyczny (korzystają z niego snajperzy w trybie multiplayer). Scenarzystom wyraźnie zdarzył się słabszy dzień.

Jedną z cech charakterystycznych Killzone’a 2 było specyficzne sterowanie, obarczone pewnym opóźnieniem i ciężarem. Postawienie na taką mechanikę prowadzenia postaci stworzyło rozgrywkę wyróżniającą się na rynku. Dla jednych była ona niezwykle klimatycznym doświadczeniem, a dla innych złem koniecznym lub po prostu nietrafionym pomysłem. W „trójce” większość z tych problemów nie istnieje, bo chociaż postacie i pojazdy nadal poruszają się ociężale, to sama zabawa jest znacznie bardziej emocjonująca, precyzyjna i płynna. Zmniejszono opóźnienie, dodano hiperbrutalne zabójstwa z bliska, podrasowano oraz przyspieszono system chowania się za przeszkodami i poprawiono zachowanie towarzyszy. W końcu Rico czy Narville mogą pomóc nam, gdy oberwiemy (o ile są w stanie przebić się przez oddziały wroga), co znacznie zwiększa nasze szanse na przeżycie. Dzięki temu gra jest zdecydowanie łatwiejsza, chociaż w dalszym ciągu na najwyższych poziomach trudności wystawia na próbę umiejętności gracza.

W grze pojawia się znacznie więcej momentów „na szynach”,w których strzelamy z działek pojazdów.

Poszczególne typy broni w Killzonie 3 mają jak zwykle ogromny rozrzut i nie najlepszą celność, ale teraz korzystanie prawie z każdej z nich sprawia satysfakcję. Udało się podciągnąć nawet kołkownicę czy snajperkę, które w tej części błyszczą. Największą nowością jest to, że możemy nosić broń podręczną, podstawową i ciężką – w tym ostatnim przypadku dostajemy do rąk potężne miniguny, które wyrywamy ze stanowisk stacjonarnych. Dodano też miotacz ognia i pewien zaawansowany oraz potężny produkt helghańskiego przemysłu wojennego. Prototypowe działko pełni funkcję leków viagropodobnych – wzmaga wrażenia i sprawia, że czujemy się jak prawdziwi wymiatacze – jest ono bowiem zdecydowanie za mocne i po prostu rozrywa przeciwników.

Za specyficzny klimat, jaki panuje na polu bitwy w Killzonie 3, odpowiada nie tylko odczuwalny ciężar broni, ale i zachowanie Helghastów, którzy o dziwo rzadko kiedy są chwaleni w recenzjach. Skrypty „inteligencji” napędzające żołnierzy nie są żadną rewolucją czy czymś absolutnie niezwykłym. Mimo to przeciwnicy potrafią zaleźć nam za skórę i niejednokrotnie zaskoczyć ciekawymi akcjami. Na wyższych poziomach trudności prawie każdy wróg, w którego wycelujemy, szybko chowa się za przeszkodą i ostrzeliwuje nas z tej pozycji. Spróbujcie też zignorować jedną flankę – wrogie oddziały momentalnie skorzystają z okazji, żeby się podkraść. Wszystko to sprawia, że sceny bitew są emocjonujące, nawet kiedy gra przeprowadza nas za rączkę na tyły wroga. To w dalszym ciągu przeprawa, podczas której musimy odrobinę kombinować i szukać sposobu na znalezienie odpowiedniego wyjścia z danej sytuacji.