Real War - recenzja gry - Strona 4

Wielką gwiazdą na niemal nieistniejącym panteonie lektorów jest pan Jerzy Stuhr, który podkładając głos miniaturowemu smokowi czy roztrajkotanemu osłowi, sam staje się miniaturowym smokiem lub odpowiednio gadającym osiołkiem – nie jest on jednak w stanie obsługiwać wszystkich importowanych produkcji. Tym bardziej mi przyjemnie, że w przypadku „Prawdziwej wojny” lektorzy nie ranią uszu. Zażartemu w bojach generałowi głosu nie podkłada piętnastoletni syn wydawcy, a i sami żołnierze odzywają się zgodnie z oczekiwaniami, czyli nie bardziej sztucznie, niż to w zwykłej armii jest na porządku dziennym. Na specjalne wyróżnienie zaś zasługuje, moim skromnym zdaniem, pani lektor czytająca tekst w intro do gry, której twardy i pozbawiony egzaltacji głos doskonale wprowadza w atmosferę dwudziestojednowiecznej wojny światowej. Zresztą, jeśli słuch mnie nie myli, spotkaliśmy się już przy okazji „Crime Cities”, które swego czasu również za jej głos chwaliłem.

Pisząc o wyborze jednostek z menu zahaczyłem o świeże pomysły, których w „Real War” znalazło się kilka i obok których nie sposób przejść całkiem obojętnie. Bardzo fajne wydaje mi się oddanie graczowi do dyspozycji możliwości przeprowadzania ataków trochę bardziej zaawansowanych niźli: zbierz do kupy, co masz i uderz na to, czego się boisz. Gracz jest bowiem w stanie zgrupować razem różne jednostki, dobrane z myślą o przeprowadzeniu konkretnej akcji, i nakazać im uderzyć równocześnie. W takiej sytuacji te szybsze jednostki poczekają na swoich wolniejszych kolegów miast przedwcześnie zdradzić swoje pozycje i zamiary. Poza atakami jednoczesnymi istnieją jeszcze dwa typy lekkiego zautomatyzowania ofensyw: ataki skoncentrowane i ataki falami, aczkolwiek w praktyce nie bardzo jest czas na tego typu planowanie – wrogie jednostki przemieszczają się zbyt szybko, a przy tym zachowują się często głupawo i najskuteczniejszą taktyką pozostaje standardowe pogrupowanie swoich podopiecznych w osobne oddziały o jasno sprecyzowanych zadaniach: wyrzutnie rakiet p-lot, czołgi, samoloty szturmowe.

Kolejnym takim pomysłem, który stanowi o odmienności „Prawdziwej wojny”, jest podejście do surowców. W zdecydowanej większości dotychczas wyprodukowanych gier strategicznych surowce należy wydobywać i zwykle dostępnych jest ich kilka rodzajów, a cała sfera ekonomiczno-gospodarcza zaprząta uwagę gracza znacznie bardziej, niż jest tego warta. „Real War” wprawdzie nie odbiega wiele od schematu: postaw główny budynek, postaw fabrykę czegoś-tam, co pozwoli ci wybudować jakiś-tam warsztat, lecz o potrzebne surowce gracz się martwić szczególnie nie musi. Ich kwestia rozwiązana jest po wojskowemu: wybuduj składy zaopatrzenia, a opłacane przez podatników śmigłowce transportowe będą już nieprzerwanie dbać o dostawy koniecznych materiałów. I jest to fajne i dobre, gdyż dzięki temu uwaga gracza może się bardziej przenieść na pola bitew.