Sid Meier's Civilization III - recenzja gry - Strona 3

Wprawdzie CIV3 daje do wyboru więcej opcji odniesienia zwycięstwa, gdyż poza wygraniem wyścigu w kosmos oraz podbiciem całego świata, mamy jeszcze w zanadrzu wygraną dyplomatyczną, kulturalną lub poprzez zyskanie dominacji nad resztą świata, aczkolwiek w praktyce będziesz graczu-wyjadaczu potrzebował nieco czasu na to, by odnieść jakiekolwiek zwycięstwo na sensownym poziomie trudności, o czym jestem głęboko przekonany. Większe wyzwania mają oczywiście i swoje dobre strony, jeśli tylko prowadzą do poszukiwań nowych możliwości zyskania przewagi. Jedną z nich jest nieco rozwinięta względem poprzedniej części dyplomacja. W zasadzie przedmiotem wymiany między narodami może się stać wszystko: pieniądze, surowce, miasta, wynalazki, informacje lub traktaty, jakkolwiek złota zasada wszelkich kontaktów międzyludzkich pozostaje niezmienna: rację ma silniejszy. W czasie kilku dni gry odniosłem nawet wrażenie, że moi komputerowi rywale skłonni są dotrzymywać umów bardziej niż to bywało. Może to być oczywiście tylko wrażenie – z resztą i tak nic lepiej nie przemawia do wyobraźni sąsiadujących monarchów niż stosowny pokaz siły, na przykład zrównanie z ziemią kilku ich nadgranicznych miast.

To ostatnie nie jest łatwe. Jest nawet znacząco trudniejsze niż się do tego przyzwyczailiśmy – w zdobytym mieście pojawia się opozycja, której jeśli nie stłumić wprowadzeniem w obręb murów, na czas kilku tur, odpowiednio silnych oddziałów, gotowa jest odbić nam miasto bez najmniejszego zachodu ze strony przeciwnika. Okazuje się, że w przypadku planowanej szerzej zakrojonej ofensywy łatwiej będzie zdobyte miasto puścić z dymem (tak, tak, teraz już jest to możliwe) niźli poświęcać czas i środki na jego całkowite opanowanie i podporządkowanie swojej woli. Samo zdobywanie miast znakomicie ułatwia zaś kolejna koncepcja, której w poprzednich częściach nie uświadczyliśmy – armie. Po krótce rzecz ujmując działa to tak, że trzy jednostki można zgrupować pod rozkazami wodza w jakby jedną potężną i wytrzymałą, zdolną zadawać i otrzymywać znacznie większe obrażenia w boju. Same jednostki z resztą również zyskały znacznie sympatyczniejszy schemat swojego rozwoju – ich siła podnosi się teraz w czterech etapach tak, że nawet wytrenowany w barakach Veteran może w walce zyskać jeszcze wyższy stopień: Elite (poprzednie to odpowiednio Conscript i Regular). Dzięki temu wreszcie zaczęło to robić prawdziwą różnicę, które oddziały posyłamy do walki, które zostawiamy w miastach, które leczymy, a które służyć mogą za mięso armatnie.

Reszta poczynionych w projekcie zmian ma już raczej charakter kosmetyczny, ale daje się odczuć, iż pojawiła się ona w wyniku dobrze przeanalizowanych doświadczeń z poprzednich części. Zmieniły się charakterystyki niektórych jednostek, w tym dalszemu osłabieniu uległy rydwany, które w pierwszej części stanowiły broń niezwykle skuteczną, nadającą się nawet od biedy do walki z czołgami, co było, przyznać należy, lekką przesadą. Podobnie katapulty obecnie stały się już bronią w zasadzie jedynie oblężniczą, chociaż nadają się jeszcze do irytowania przeciwnika w pewnych sytuacjach. Poprawki dosięgły również terenów, których typów jest odrobinę więcej, a i niektóre z nich potrafią mieć szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi je zamieszkujących. Rzeki zaś płyną teraz pomiędzy polami, przez co nawet nie dysponując umiejętnością konstrukcji mostów drogi budować można wszędzie i jedynie nie będą one miały połączeń w poprzek rzek, aż do zdobycia stosownej wiedzy (co może mieć spore znaczenie w kwestii dostępności surowców).