Uncharted 2: Among Thieves - recenzja gry

Znacie, no to posłuchajcie!

Kończąc powoli filozofowanie – w grze wcielamy się w Nathana Drake’a, poszukiwacza przygód i zaginionych przed wiekami bogactw. Tym razem wpadł on na trop skarbu samego Marco Polo, który w roku 1292, wyruszając w drogę powrotną po wizycie u cesarza Kubilaj Chana z flotą 14 jednostek i 600 członkami załogi, dotarł do celu z jednym tylko statkiem i 18 osobami. Tak przynajmniej mówią nam w grze i na jej potrzeby motyw ten sprawdza się znakomicie – w końcu nawet autor tekstu zauważył, że stan liczebny statków i osób, o bogactwach nie wspominając, nie do końca się zgadza i o czymś musi świadczyć.

I tam, gdzie pewnie inne gry po prostu wysłałyby na miejsce Larę, która tępiąc lokalną faunę oraz przedstawicieli konkurencyjnej wyprawy, osiągnęłaby cel – Uncharted 2 rozpoczyna od zapoznania nas z zapleczem eskapady. Chociaż to znowu nie tak, bo widać, że Naughty Dog nieobca jest złota myśl Hitchcocka o trzęsieniu ziemi i swoją grę rozpoczyna genialną sceną, w której ledwie żywy bohater budzi się w wiszącym nad himalajską przepaścią wagonie. A wspomniane zaplecze poznajemy właśnie w momentach, kiedy Nathan traci przytomność.

Garnki nieumyte, podłoga brudna, pranie czeka – a tobie, Skarbie, skarby w głowie?

Zabieg to genialny. Sama bowiem historia jest przewidywalna o tyle, o ile przewidywalne są filmy przygodowe, jednak to – jak autorzy bawią się z nami, każąc zmagać się z rozwiązaniem nawet najbanalniejszych wątków – jest już przykładem tegoż talentu do opowiadania, o którym pisałem we wstępie. I tak – najpierw budzimy się w wagonie. Po wyczołganiu się z niego tracimy przytomność, by we wspomnieniach zobaczyć pierwsze spotkanie planującej akcję paczki. Znowu na moment wracamy do wraku pociągu, by pokuśtykać parę kroków, przewrócić się – i trafić do tureckiego muzeum, z którego wykraść musimy lampę zawierającą interesującą nas wskazówkę (Nathanowi tak niecne postępowanie nie jest straszne). Dalszej chronologii nie zdradzę, bo już same wydarzenia w muzeum zaskakują obrotem, jaki przybierają i ich finałem.

Zabili go i uciekł

Biorąc pod uwagę powyższe opisy, wiedzcie, że w Uncharted 2 (w odróżnieniu od poprzedniczki) czeka Was prawdziwy kalejdoskop krajobrazów. Zaczynamy w Turcji, na moment wpadamy na Borneo, by naszą podróż kontynuować w Nepalu – od zielonych podnóży po zaśnieżone szczyty gór. Potwornie cieszy logiczność wydarzeń – nie tylko wiemy, dlaczego udajemy się to tu, to tam, ale i trzyma się to tzw. kupy.

Tak samo walka. Bo w poszukiwaniu tajemniczego skarbu (który oczywiście prezentuje wartość nie tylko materialną) ścigamy się też z armią zbrodniarza wojennego Lazarewicza. I choć wycinamy w pień całe zastępy jego sługusów – jednak wszystko to mieści się w granicach tolerancji sympatyka filmów akcji. Ilu gości wysyła do parku sztywnych taki Bond (Bond-nie-craigowy) w przeciętnym filmie, a nadal wydaje się to uzasadnione? Ha. Nathan w każdym razie nie jest gorszy i jego postępowanie broni się w ten sam sposób.

Przy czym Nathan jest typem bohatera wiecznie zbierającego baty (Bond-craigowy). Praktycznie parę razy tylko widzimy go nieposiniaczonego, a już chyba ani razu w czystym ubraniu. Często uderza głową w sufit, zapadają się pod nim kładki itd., itp. Jest nadczłowiekiem w rozumieniu codziennym, ale już w filmowym – to przeciętny bohater, który ma dużo szczęścia i zawsze musi zawiązać sznurówkę, gdy akurat celuje do niego snajper. Potyka się, nierzadko kuśtyka i najważniejsze – żywo reaguje na wydarzenia.

Mów do mnie jeszcze

Pamiętam jak dziś słowa z recenzji pierwszego Tomb Raider (nie pamiętam już nazwy pisma), gdzie jej autor zachwycał się, że gra miała scenki przerywnikowe generowane na silniku gry, kiedy to Lara – podczas eksploracji zachowująca się niczym kukiełka – ożywała i zaczynała „głośno myśleć”. Do dziś zostało to wielu grom. Tymczasem w Uncharted 2 nasz Nathan nie przestaje nawijać. Filmowa atmosfera nie kończy się wraz z filmikami (też powstałymi w oparciu o silnik gry), kiedy bohater oddany zostaje w nasze władanie. O nie (pomijając ciągnące się dialogi z NPC-ami), gdy dostaje w łeb – rzuca mięchem, spadając – krzyczy, sięgając po magazynek, przyszpilony do ściany ogniem karabinów wroga – dodaje sobie otuchy. I nie jest to repertuar, który znamy na pamięć po kilku minutach grania (niczym „Sweet!” Marcusa z Gears of War) – jego teksty dopasowane są do konkretnych, zdarzających się raz w grze sytuacji. Cały czas czuje się więc niezwykły związek z bohaterem – on mówił do nas, my kierujemy jego losami. Miłe.

Kto zostawił otwartą lodówkę na czas mojego wyjazdu?!

Czasami ciężko właściwie wyłapać dokładne momenty, kiedy kończy się filmik, a zaczyna czysta gra. W sumie, to nie ma po co – bo efekt uzyskany w Uncharted 2 sprawdza się znakomicie. I nie jest to pójście na łatwiznę, jakim moim zdaniem jest wykorzystanie tzw. Quick Time Eventów, czyli sekwencji, w których musimy naciskać pokazane na ekranie przyciski, by „przetrwać” odtwarzany w tle filmik. W Uncharted 2 QTE praktycznie nie ma (no, dobrze, czasem pojawiają się podczas walk z bossami)!

Przeżywamy za to wiele niesamowitych akcji. Np. scenę na pędzącym pociągu czy starcie w walącym się budynku – w pewnym momencie widzimy po prostu, że krajobraz za oknem zaczyna się przechylać, meble zjeżdżać na jedną stronę, a my nadal mamy pełną kontrolę nad postacią! Takich scen jest cała masa – autorzy znakomicie bawią się z nami, łamiąc konwencje.

Np. tę dotyczącą tras wspinaczkowych. W większości gier widać wyraźnie trasy, którymi należy podążać. W Uncharted 2 takowe również istnieją, od razu dodam – są dosyć liniowe, ale niczym w Assassin’s Creed zostały wtopione w tło i do tego często ulegają nieustannym zmianom. To coś się urywa, to rynna, której się trzymamy, wykrzywia się – genialne. Genialne, bo musimy na te zmiany reagować.

Z pamiętnika młodego podróżnika

Spójność wszystkich składowych gry nie ominęła też zagadek. Tych stricte archeologicznych jest relatywnie niewiele, jednak zostały naprawdę bardzo ciekawie obmyślone i umieszczone w logicznych miejscach (świątynie, katakumby etc.). Co więcej, bohaterowi cały czas towarzyszy notatnik, który w wolnych chwilach uzupełnia, niczym wspomniany Indiana Jones, dzięki czemu wiemy, o co w zagadkach chodzi i do czego się odnoszą.

Jednak zdecydowanie przez większą część czasu zmagamy się głównie z zadaniami natury logistycznej – jak? którędy? Dostać się tu i tu. Sekwencje te są bardzo przyjemne, pomysłowe, ciekawe i za każdym razem starają się nas zaskakiwać. Warto też wspomnieć, że bardzo rzadko poruszamy się bez jakiegoś towarzysza czy towarzyszki i często, rozwikłując którąś ze wspomnianych zagwozdek – musimy uwzględnić osobę nam towarzyszącą.

Kilka słów o Rambo

Walka. W grze bez przerwy depczemy po piętach czy też bezpardonowo wpadamy prosto w objęcia armii Lazarewicza. Ten, by móc w spokoju odnaleźć i przeczesać świątynie w pewnym mieście, rozpęta tam nawet małą wojnę. Tak czy siak – konfrontacja jest nieunikniona i nie jest to gra dla osób nie lubiących strzelać.

A to zrealizowane zostało wzorcowo. Mamy więc do czynienia z grą akcji w ujęciu TPP, na modłę Gears of War – czyli z obowiązkowym przytulaniem się do ścian. Bohater może zabrać ze sobą maksymalnie dwie spluwy – główną (karabiny, strzelby) oraz podręczną (pistolety) – a także cztery granaty. Wybór oręża jest całkiem spory i znajdziemy tu również wyrzutnie rakiet, kusze czy nawet popularny minigun – ale ten akurat niezwykle ogranicza ruchy. Pobawimy się też różnymi stacjonarnymi działami, zamontowanymi zarówno w terenie, jak i na pokładzie pojazdów.

Bardzo wieloznaczny screen. Dialogi postaci w grzesą jednak bardziej pikantne.

Oprócz tego w Uncharted 2 wykorzystamy bardzo dobrze przygotowany zestaw ciosów. W przypadku bliskich spotkań możemy bowiem wdać się z wybranym adwersarzem w bójkę – nie brak prostych combosów i kontrataków. Miłośników cichych zabaw ucieszy jednak z pewnością fakt, że sporo scen można przejść, załatwiając wrogów po cichu. I tutaj, biorąc pod uwagę akrobatyczne zdolność Nathana, nasz bohater nie ustępuje w niczym panu Fisherowi. Wykorzystania żywych tarcz nie stwierdzono.

Nasi przeciwnicy to typowe mięso armatnie, nie licząc kilku bossów (potyczki z nimi są pomysłowe jak cała gra), którzy jako tacy swoją rolę spełniają wzorowo. Widać w ich zachowaniu inteligencję, stępioną jednak na potrzeby naszego przetrwania (co za sztuka stworzyć wroga, który po prostu zaczai się i nas utłucze – a już na pewno – gdzie tu zabawa?). Wspinają się, manewrują – otoczenia, w których walczymy, pozwalają na bardzo nieliniowe podejście do ich eliminacji.

Mówię po polsku, bo myślę po polsku

Gra obfituje w całą masę świetnych dialogów i to nie tylko w warstwie tekstowej, ale i pod względem kunsztu ich „zagrania” przez wirtualnych aktorów. Gestykulacja, mimika – czasami wystarczy samo zachowanie bohaterów, by nas rozśmieszyć. Animacje twarzy prezentują naprawdę niezwykle wysoki poziom i po zobaczeniu Uncharted 2 nadchodzący Heavy Rain nie robi już takiego wrażenia.

Użyłem chłodnego zwrotu „wirtualni aktorzy”, niemniej tak naprawdę, po zanurzeniu się w grę, mamy wrażenie obcowania z kapitalnymi, barwnymi postaciami. Zadziorny Nathan, tajemnicza i wiecznie flirtująca z nim Chloe, mówiący wyłącznie po tybetańsku ciepły Tenzin, staruszek Kral Shafer, będący uczestnikiem himalajskim wypraw 70 lat temu czy kumpel Nathana Sullivan – to tylko część naprawdę zapadającej w pamięć grupy osób.

A teraz wyjawię, że przygotowałem sobie taki „zwrot akcji w recenzji” – otóż pomimo sporego repertuaru wersji językowych do wyboru, w Uncharted 2 grałem z polskim dubbingiem. Powód – jest on naprawdę świetny. Potrzebowałem może kilku minut na oswojenie się, w końcu nawet w filmach mamy napisy albo lektora – ale po wczuciu się nie miałem ochoty na przełączenie na wersję anglojęzyczną. Szczególnie spodobał mi się Andrzej Blumenfeld w roli Sullivana.

Jest to pełen profesjonalizm – słychać różne zjawiska akustyczne, postacie dyszą, zipią i ogólnie świetnie oddają głosem konkretne sytuacje. Naprawdę jestem bardzo mile zaskoczony tym, co zafundowała nam ekipa lokalizacyjna. W razie czego – pozostałe pięć ścieżek dźwiękowych czeka (i dużo więcej rodzajów podpisów). Mnie jednak bardzo ucieszył i rozbawił tekst bohatera, który po wejściu na teren górskiej wioski zapytał „czy ktoś tu mówi po polsku?”.

Scena spektakularnej ucieczki przed kanarem spodoba sięszczególnie osobom często korzystającym z usług PKP.

W ogóle udźwiękowienie gry to coś zasługującego na osobny akapit. Postacie tubylców mówią w grze swymi ojczystymi językami – co w czasach, gdy nawet Niemcy i kosmici posługują się angielskim, robi wrażenie. Uncharted 2 wyraźnie pokazuje, że uwierzyć to nie tylko zobaczyć, ale i usłyszeć. Odgłosy dżungli, miasta, jaskiń, lodowych pustyń – wszystko to wprost potęguje wrażenia towarzyszące nam podczas grania. A jego filmowy charakter podkreśla równie filmowa muzyka.

Gra i wygląda

Naughty Dog to mistrzowie kodu i to, co wyczyniali zarówno na PlayStation, jak i PlayStation 2, jest prawdziwym popisem umiejętności okiełznania architektury konsoli. I szczerze mówiąc – tak jak wtedy, tak i teraz ciężko mi obecnie znaleźć ładniejszą grę na PS3. O ile w kwestii czystych efektów widać ustępstwa w stosunku do najmocniejszych pecetów (tekstury, shadery) – tak już poziom artystyczny Uncharted 2 po prostu nie ma sobie równych.

Studio podjęło bardzo ryzykowną decyzję, odchodząc od konwencji kreskówkowej, która – jak wiadomo – więcej wybacza, na rzecz fotorealizmu. Najgorsze jest to, że wrażenie w grze robią rzeczy, które ciężko pokazać na nieruchomych kadrach – płynny framerate oraz animacje postaci i otoczenia. Widać ogrom pracy włożony w projekty poziomów – nie ma bowiem nigdzie śladów pójścia na jakiekolwiek ustępstwa. Jeśli ruiny – to muszą być nadgryzione zębem czasu, dziurawe – przez które to dziury widać otoczenie za nimi.

I świadomość tego, że wszystkie te misterne konstrukcje nierzadko zostają obrócone w perzynę. Co teraz jest górą – za chwilę będzie dołem: podłoża zmieniają swoje nachylenie, gzymsy odrywają się, mury walą. A zważywszy, że bohater cały czas wchodzi z tymże otoczeniem w naturalną interakcję – rozpaczliwie próbując ratować swój tyłek – nasz podziw może tylko rosnąć.

Wiedzą, co dobre

Rośnie też z uwagi na to, że gra jest relatywnie długa. Potrzebowałem trzech dni na jej ukończenie, co niby według licznika przełożyło się na dziesięć godzin rozgrywki. Patrząc jednak na intensywność całej akcji – czułem się jak po dużo dłuższym posiedzeniu. Zresztą i tak nie jest to najważniejsze, bo doceniam też gry krótsze, o ile kompozycyjnie są zwarte. A z Uncharted 2 tak właśnie jest.

Byłoby głupią sytuacją, gdybyście, będąc posiadaczami PlayStation 3, nie lubili takich gier. Jest to bowiem pozycja obowiązkowa. Nie będę też przekreślał jej wartości w skali naszego kraju, ponieważ wg mnie zarówno dubbing, jak i samo tłumaczenie to kamienie milowe w tej dziedzinie.

A oto jedna z najlepszych scen początkowych w grach. Bez dyskusji.

Trudno mi w sumie wyobrazić sobie obecnie lepszą pozycję tego typu – wszystko, co do tej pory napisałem, dotyczy bowiem tylko i wyłącznie trybu dla pojedynczego gracza. Dla którego warto grę kupić. Uncharted 2 to jednak również tryby dla wielu graczy – zarówno rywalizacja, jak i kooperacyjna. I z tego, co dane mi było sprawdzić – co najmniej bardzo dobre.

Podsumowując jednak recenzję trybu single player – gdyby przenieść go w skali 1:1 na grunt srebrnego ekranu i wypuścić film Uncharted 2: Among Thieves – to byłoby to naprawdę udane kino akcji (o niebo lepsze niż ostatni Indiana Jones). Ze świetnymi postaciami, dialogami i scenami. I jest to, według mnie, dla gry, które to gry w kwestii narracji przecież nadal pozostają za filmami w tyle – chyba najlepsza rekomendacja. Żadna nie była jeszcze tak blisko – zachowując przy okazji swoją „grową” tożsamość (MGS próbował i mu nie wyszło). Grać, oj grać.

Maciej „Von Zay” Makuła

PLUSY:

• rewelacyjny sposób poprowadzenia fabuły;
• wyraziste, charakterystyczne i zapadające w pamięć postacie;
• świetna „gra aktorska” postaci;
• dialogi i humor;
• wybitny, niedrażniący polski dubbing;
• intensywność wydarzeń;
• dużo „gry w grze”;
• zadowalający czas zabawy;
• oprawa dźwiękowa, muzyka, głosy;
• multiplayer (w tym kooperacja przez Internet).

MINUSY:

• na siłę: brak kooperacji na podzielonym ekranie;
• i czepialstwo typu – tu mu na setną sekundy ręka przeniknęła przez ścianę czy coś.