Midnight Racing: Long Night - recenzja gry

Branża gier komputerowych staje się coraz bardziej mono tematyczna. W zasadzie na rynku pojawiają się teraz dwa typy gier: wszelkiego rodzaju cRPG’i a w szczególności te z dopiskiem MMO (massive multiplayer online) oraz RTS’y, które pod różnymi postaciami są przemycane na nasze dyski twarde. Być może w stwierdzeniu tym można wyczuć troszkę generalizowania, ale ogólny trend nie odbiega daleko od powyższego stwierdzenia. Jako fan wszelakiej maści wyścigów i w ogóle gier, w których można czymś pojeździć (nie, nie lubię symulacji konia, taczek czy nawet hulajnogi) z niecierpliwością zerkam na plany wydawców, czy aby przypadkiem nie pojawił się w nich jakiś nowy, wspaniały tytuł. Pomiędzy ogólnie znanymi i cenionymi seriami NFS, F1 czy Test Drive, na rynek wchodzą produkcje nieco mniej znane, pozbawione logo znanego producenta, nie poprzedzone kosztownymi reklamami. I takim właśnie tytułem jest Midnight Racing: Long Night, efekt pracy firmy Incagold i Bright Star a sprzedawany w naszym kraju dzięki firmie MarkSoft.

Jako samozwańczy „ekspert” od wyścigów, zadbałem o to, aby gra wpadła w moje ręce. Tak więc zabrałem kolorowe i naprawdę zachęcające pudełko do domu, aby w spokoju oddać się ulubionej rozrywce. Ściganiu! Podczas instalacji, która przebiegła bez żadnych problemów, zwróciłem uwagę na pewien napis na pudełku, a ściślej mówiąc na podtytuł gry, który brzmiał: Long Night. Hmm, pomyślałem... Czyżby czekała mnie z jakiegoś powodu długa noc? Pewnie dlatego, że nie będę mógł się oderwać od gry! Po zainstalowaniu i uruchomieniu Midnight Racing, moim oczom ukazało się menu z różnymi opcjami. Przez głowę przebiegła mi pewna obawa, że twórcy nie pomyśleli o dodaniu intro do gry, ale zaraz później przypomniałem sobie, że efektowne animacje czasem są pokazywane tuż przed zasadniczą rozgrywką jako swoiste wprowadzenie. Aby czym prędzej zasiąść za kierownicą jakiegoś pojazdu, szybko wybrałem tryb „Single Race” i już po chwili mogłem wybrać samochód, jakim przyjdzie mi się ścigać. Samochodów było do wyboru kilka, jednak nie stworzono ich w oparciu o istniejące modele. Ot po prostu takie koncepcyjne bryki. Później czekała mnie jeszcze decyzja dotycząca trasy i w końcu znalazłem się w moim wozie sam na sam z ulicą. Pech chciał, że akurat wybrałem sobie wyścig odbywający się w nocy. Ale nic to, gaz do „dechy” i w drogę. Pierwsze wrażenie było całkę przyjemne. Pewnie niektórzy z was cofną się kilka linijek w tył aby upewnić się, że ktoś wspominał o „efektownym intrze”. Niestety takowego w grze nie uwzględniono. Powiem więcej, nie uwzględniono żadnego. Szkoda, bo nie ma to jak kawał dobrej roboty animatorów 3D. Ale wracając do wyścigu, ubolewałem właśnie, że trafiłem na zawody rozgrywające się w nocy. Minusem takiego stanu rzeczy jest fakt, iż widoczność jest może i dobra ale w myśl przysłowia „w nocy każdy kot wygląda tak samo” prawie każdy samochód wygląda tak samo. No może za wyjątkiem ciężarówek, które w odróżnieniu od reszty są po prostu duże. Pędząc tak przez czteropasmową autostradę mijałem kolejne pojazdy w ten czy inny sposób poruszające się po drodze. W związku, że w rajdzie udział brali przeciwnicy nie mogłem pozwolić sobie na swawolne podziwianie pejzaży które i tak w nocy nie prezentują się szczególnie zachęcająco.