Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać
Recenzja gry 14 grudnia 2007, 13:30

autor: Maciej Kurowiak

Super Mario Galaxy - recenzja gry - Strona 3

Wszystkim producentom życzmy tylu świetnych pomysłów, a nam, graczom, tak znakomitych tytułów. Pozycja obowiązkowa dla każdego posiadacza Wii i zarazem zdecydowanie najlepsza na tę konsolę.

Pewne elementy mogą się powtórzyć (rzadko), jak chociażby niektórzy bossowie czy wyścigi, ale najważniejsze, że nigdy nie odczuwamy znużenia, nie rozgrywamy żadnych wypełniaczy i ciągle dostajemy coś nowego, zupełnie niepowtarzalnego. Zwiedzamy światy, w których grawitacja funkcjonuje często zupełnie w szalony sposób, chodzimy po bokach ekranu lub do góry nogami, a w niektórych światach nie sposób określić, gdzie jest góra, a gdzie dół. Czasem widzimy Maria od boku, niczym w klasycznej dwuwymiarowej platformówce, by za chwilę obserwować go od góry lub z tyłu. Akcja nie ustaje ani na chwilę i oddechu nabieramy dopiero po ukończeniu etapu. Oprócz znanych monet kolekcjonujemy też gwiezdne odłamki, które w grze pełnią kluczową rolę. Możemy nimi na przykład strzelać do napotkanych przeciwników – odbywa się w to sposób niezwykle prosty – zwyczajnie nakierowujemy pilotem odpowiednie miejsce i naciskamy spust. Odłamków używamy też by karmić Lumy, żarłoczne stworki, które w zamian za gwiezdny pokarm zamieniają się w nowe galaktyki. Często przyjdzie nam też grać specjalną wersją naszego bohatera, a możliwości Mario ma wiele i każda z nich jest interesująca: możemy bowiem zobaczyć Mario-sprężynę, ducha, wersję lodową bądź ognistą i jedyną w swoim rodzaju pszczołę z wąsami.

W tej grze góra i dół to pojęcia względne.

Poziom trudności i czas przechodzenia poszczególnych galaktyk jest bardzo różny, ale ukończenie gry przy zebraniu minimalnej koniecznej liczby gwiazdek zajmie około piętnastu godzin. Warto nadmienić, że jest to piętnaście niezapomnianych godzin, podczas których będziemy biegać na kuli, latać w bańce mydlanej, ścigać się z duchami, wdrapywać po plastrach miodu czy też odwiedzać miejsca absolutnie psychodeliczne, gdzie prawa fizyki i geometrii zdają się nie mieć znaczenia. Odnalezienie wszystkich gwiazdek zajmie natomiast zdecydowanie więcej czasu, więc jest co robić nawet po napisach końcowych. Gra posiada też opcję trybu dla dwóch graczy, ale funkcjonuje to w sposób dość niekonwencjonalny: na ekranie pojawia się wtedy kolejny celownik i drugi gracz może sterując pilotem pomagać nam w ostrzeliwaniu potworów lub kolekcjonowaniu gwiezdnych odłamków.

Graficznie Super Mario Galaxy prezentuje się świetnie. Oczywiście chciałoby się tę grę obejrzeć w wyższej rozdzielczości, ale i tak to, co możemy podziwiać, jest znakomite. Od strony artystycznej ludzie Shigeru Miyamoto wykonali kawał dobrej roboty i ilość pracy włożona w stworzenie tak wielu różnorodnych światów, planet i stworów przebija niemal wszystko, co w gatunku dotychczas zrobiono. Animacja wykreowanych postaci jest pierwszorzędna – nic nie jest statyczne, a światy aż pulsują od ruchu. No i co równie ważne, nic tu nie chrupie, nic nie przeskakuje i nic nie ląduje z głową wbitą w teksturę. Gra obsługuje ekrany panoramiczne i tryb 480p, co powinno ucieszyć posiadaczy odbiorników LCD. Znakomicie ma się też muzyka, która jest absolutnie fenomenalna i można ją swobodnie zaliczyć do jednych z najlepszych w historii gier. Uwierzcie, nie są to czcze słowa – wykonana przez orkiestrę symfoniczną, idealnie oddaje klimat poszczególnych galaktyk, a linia melodyczna wpada w ucho i trudno ją stamtąd wytrząsnąć. Stare motywy łączą się z nowymi, ale nic tu nie pasożytuje na nostalgii, a wręcz przeciwnie – wciąż zasypuje nas nowe. Podobnie rzecz ma się udźwiękowieniem i choć Super Mario Galaxy nie jest w pełni zdubbingowany, to ilość różnych, niezwykle charakterystycznych odgłosów jest tak duża i wykonana z taką fantazją, że trudno nie zwrócić na to uwagi.

Jedna z gier roku, jedna z najlepszych platformówek w historii gatunku i jedna z najlepszych gier w historii w ogóle. Super Mario Galaxy to tygiel pomysłów, fantazji i wyczucia autorów, których gigantyczny wysiłek widać w każdym miejscu gry. Wszystkim producentom życzmy tylu świetnych pomysłów, a nam, graczom, tak znakomitych tytułów. Pozycja obowiązkowa dla każdego posiadacza Wii i zarazem zdecydowanie najlepsza na tę konsolę.

Wielka gra. Pod każdym względem. Król powrócił w iście królewskim stylu.

Maciej „Shinobix” Kurowiak

PLUSY:

  • zaplanowanie poziomów, nie mające sobie równych;
  • dziesiątki nowatorskich rozwiązań;
  • rewelacyjna grafika, muzyka i dźwięk.

MINUS:

  • niestety, kończy się.