Call of Juarez - recenzja gry - Strona 2

Historia zaczyna się, gdy Billy powraca ze swoich poszukiwań legendarnego złota (dodajmy, że bezowocnych). Niestety nie jest mu dane zaznać odpoczynku na rodzinnej farmie – na miejscu zastaje jedynie zwłoki matki oraz ojczyma. Na domiar złego ma to nieszczęście, że Ray, brat przybranego rodzica, znajduje go stojącego nad ciałami. Nie ma czasu na wyjaśnienia; szalony wuj-rewolwerowiec sięga po spluwy i rusza za domniemanym mordercą. Billy rzuca się do ucieczki sprowadzając na siebie jeszcze większy gniew pastora.

Opowieść pozwala nam na zmianę wcielać się w ścigającego i ściganego. Nieraz zdarza się, że najpierw biegniemy jako Billy, przemykając między obozami bandytów, by na końcu drogi zobaczyć zbliżającego się z naprzeciwka Raya. Akcja zatrzymuje się, a my cofamy się w czasie i przebywamy ścieżkę, jaka doprowadziła pastora do miejsca spotkania, zostawiając za sobą usłany trupami szlak. Takie rozwiązanie z jednej strony pozwoliło twórcom zaoszczędzić na tworzeniu odrębnych lokacji, z drugiej całkiem dobrze sprawdza się jako urozmaicenie fabuły.

... Już od dłuższego czasu błądzimy po wąskich korytarzach kopalni. W końcu docieramy do większej komory, przez którą przebiegają kolejowe tory. W pobliżu stoi wagonik towarowy, który aż się prosi, by wykorzystać go jako środek transportu. Popychamy go w kierunku wylotu pobliskiego tunelu, wskakujemy do środka i zwalniamy hamulec. Wagonik toczy się, stopniowo nabierając szybkości. Mkniemy przez kolejne komory nieniepokojeni przez nikogo. Naraz na sąsiednie tory wybiega bandyta. Szybki strzał z dwururki posyła go na ziemię. To jednak nie koniec – tuż przed nami wyskakuje kolejny. Ten ginie potrącony przez wózek. W oddali dostrzegamy większe niebezpieczeństwo – grupka przeciwników zbudowała prowizoryczną barykadę, zza której prowadzi ciągły ostrzał. Od czego jednak mamy laski dynamitu? Jeden iskrzący się prezent zapewnia bandytom odpowiednią porcję rozrywki. Jakiś niedobitek zdołał wydostać się z pożogi i próbuje pomścić swoich towarzyszy. Strzał z dwururki posyła go na ziemię, a w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą stał, powoli opada kowbojski kapelusz...

Jak przystało na western, kule świszczą dookoła, a trup ściele się gęsto.

Twórcy zadbali o to, by charakter rozgrywki był zróżnicowany. Przede wszystkim zawdzięczamy to dwóm różniącym się od siebie bohaterom. Grając Rayem możemy spodziewać się klasycznej strzelaniny, licznych wybuchów i rewolwerowych pojedynków, pastor bowiem nie patyczkuje się i grzesznikom skory jest zgotować istne piekło na ziemi. Wielebny posiada niezwykle przydatny tryb koncentracji; za tym określeniem ukrywa się znane z innych produkcji zwolnienie czasu. Bohater chowa pistolety do kabur, a następnie szybko je wyciąga. Akcja spowalnia, na ekranie pojawiają się dwa celowniki odpowiadające trzymanym w rękach rewolwerom. Dostajemy chwilę na to, by wycelować w przeciwników i oddać strzały. Po chwili upływ czasu przyspiesza do normalnej prędkości, a my oglądamy osuwających się na ziemię wrogów. Rozwiązanie to przydaje się szczególnie w niewielkich pomieszczeniach z większą grupą bandytów.