True Crime: New York City - recenzja gry - Strona 2

Polem działania naszego Mareczka jest, jak łatwo się domyślić, Nowy Jork. Na grę składa się około 30 misji głównych oscylujących wokół niezbyt oryginalnej fabuły dotyczącej rozwiązania zagadki pt.: „kto stuknął partnera-mentora Reeda?” (ten był zszedł z tego świata po wprowadzeniu bohatera w tajniki nowego zawodu). Do tego dochodzą misje poboczne wykonywane dla informatorów naszego czarnoskórego gliniarza (w tym dla jego ojczulka przebywającego aktualnie za kratkami) i luźne zadania, czyli przeciwdziałanie przestępstwom, w których tonie nowojorska metropolia, a także nielegalne wyścigi samochodowe i areny walk. Jednak wszystkie te misje są trochę zbyt łatwe (większość da się wykonać przy pierwszym podejściu), za krótkie i często (szczególnie zadania z wątku głównego) monotonne oraz schematyczne, sprowadzające się do wejścia do budynku, wystrzelania wszystkich przed sobą i dopadnięcia a potem przesłuchania bossa. Scenarzystom chyba nie starczyło weny...

Trochę brakowało mi też większej liczby pościgów samochodowych (szczególnie w misjach głównych), ale tutaj trudno się dziwić autorom, że chcieli wyeksponować strzelaniny i bijatyki, czyli elementy gameplay’a, nad którymi najbardziej się napracowali. Za to mamy kilka misji „skradankowych”, które mnie osobiście bardzo przypadły do gustu. Ciekawe są też lokacje, w których przyjdzie nam walczyć z przestępcami (mam na myśli tych złych z wątku głównego) –muzeum, opera albo klub miłośników wampirów czy zakład psychiatryczny. Dosyć zróżnicowane są przestępstwa, których dokonują mieszkańcy miasta – mamy do czynienia z pospolitymi bójkami pijaczków, ale także dajemy odpór gwałcicielom, ścigamy niebezpiecznych bandziorów, wreszcie możemy zrobić nalot na ‘dziuplę’ jakiegoś gangu złodziei samochodów. Zadania są zróżnicowane i chociaż oczywiście po jakimś czasie zaczynają się powtarzać i lekko nużyć, to mnie osobiście bardziej przypadły do gustu niż misje ‘policyjne’ czy ‘strażackie’ z GTA. Bardzo dobre wrażenie zrobiły na mnie przerywniki filmowe, od których zaczynają się misje głównego nurtu fabularnego, szczególnie te, w których coś się dzieje, jest trochę akcji. Chociaż te akurat właśnie wtedy się kończą, gdy zaczyna się akcja.

Jedno z typowych wymuszeń w sex-shopie. Zagadka: co wymuszałem? a) stosunek z właścicielem; b) dmuchaną, gumową lalę; c) pieniądze.

Trzeba pochwalić autorów za rozwiązanie bijatyk i strzelanin mocno zwiększające przyjemność czerpaną z gry. Walki są bardzo efektowne jednak stanowczo zbyt łatwe (nawet jeśli bijemy się z kilkoma rywalami naraz). Marcus może nauczyć się kilku sztuk walk (m.in. Tae Kwon Do czy Wu-Shu), poznać tajniki władania różnoraką bronią białą. W starciu potrafi zdemolować pomieszczenie, w którym walczy i wykorzystywać w bójce przedmioty, które spadną na podłogę. Może nawet nimi rzucać w adwersarzy albo łapać te ciśnięte w jego kierunku. Potrafi też pochwycić oponenta i założyć mu dźwignię czy wykończyć go efektownym uderzeniem lub popchnąć zrzucając z wysokości. Naprawdę, coś fajnego – jest sporo możliwości rozprawienia się z przeciwnikiem.