Daxter - recenzja gry

Ci z was, którzy mieli lub mają do czynienia z konsolą PS2, na pewno zetknęli się z doskonałą platformówką (oraz jej kontynuacjami), traktującą o przygodach dwójki przyjaciół: młodzieńca Jaka i gadającej łasicy – Daxtera. Doskonały warsztat techniczny, mnóstwo gadżetów do zebrania, ciekawy świat i zabawna fabuła sprawiają, że do dziś w opinii fanów seria Jak and Daxter lideruje swojej kategorii na konsoli Sony. Trudno zatem się dziwić, że PSP, które „łyka” z PS2 wszystko to, co jest najlepsze, doczekała się inkarnacji cyklu na swój ciekłokrystaliczny ekranik.

W odróżnieniu od Jaków z PlayStation 2, w kieszonkowej wersji główną postacią nie jest wspomniany młodzieniec, lecz jego łasicowaty przyjaciel. Akcja gry umiejscowiona jest bezpośrednio przed wydarzeniami z gry Jak II: Renegade. W intro obserwujecie, jak uszkodzony pojazd bohaterów szybuje nad niebem Haven City, rychło ulegając katastrofie. Tuż po przymusowym lądowaniu Jak zostaje ujęty przez strażników Barona Praxisa, a jego małemu towarzyszowi udaje się uciec. Ci, którzy grali w drugiego Jaka na PS2, pamiętają zapewne, że dwa lata później Daxter odnalazł i uwolnił przyjaciela z rąk oprawców. Dlaczego jednak akcja ratunkowa zabrała mu aż dwa lata? Co robił przez ten czas? O tym opowiada gra Daxter.

Stateczek może nie ma wyglądu ścigacza Imperium, ale na każdego, nawet największego owada wystarczy.

Znojny, dwuletni żywot w obcym świecie nasz przyjaciel spędził nie tylko na rozmyślaniach nad sposobem oswobodzenia kompana z niewoli. Trzeba było się gdzieś zwrócić, jakoś urządzić, bo nawet liche żarcie i sok z borówek w podrzędnym barze kosztują fortunę. Daxter, prawiący przy kielichu o swoich przewagach, wpadł w oko grubemu Osmo, właścicielowi agencji zajmującej się zwalczaniem wszelkiego rodzaju plag i robactwa. Za wikt i opierunek łasicowaty gaduła zgodził się pracować dla tłuściocha. Odtąd, uzbrojony w sprzęt do dezynsekcji, nasz bohater przemierza zakamarki miasta wykonując kolejne zlecenia i zbierając przy okazji wskazówki pomocne w dotarciu do uwięzionego przyjaciela.

Pierwsze chwile z grą poświęcicie zapewne na zapoznanie się z interfejsem oraz opanowanie podstawowych ruchów bohatera. Nauka nie trwa długo, ponieważ wszystko jest pięknie wyłuszczone na ekranie i nie musicie robić notatek albo grzebać w instrukcji. Już na wstępie Daxter wyposażony jest w przyzwoity wachlarz ruchów i zachowań: biega, skacze, wspina się, czołga itd., a w trakcie przechodzenia kolejnych etapów zabawy jego sprawność fizyczna ulega dalszemu wzbogaceniu. Rozgrywka jest umiarkowanie trudna, posiadająca jednak jedno istotne ułatwienie: do zaliczenia misji nie ma potrzeby zaglądania w każdy kąt dostępnego terenu. Oczywiście, jeśli jesteście ekstremistami i za punkt honoru stawiacie sobie robienie planszowych perfectów, to trochę się natrudzicie, bo nie za każdym razem da się od razu wszystko wyzbierać. Do niektórych poziomów powrócicie powtórnie – wtedy, gdy zdobędziecie odpowiednie umiejętności i sprzęt.