Blitzkrieg 2 - recenzja gry - Strona 2

Do bitew danego rozdziału mamy dostęp przez jego mapę. Jest ona jednak bardzo uproszczona, nie przesuwamy po niej żadnych jednostek jak np. na mapach operacji w Close Combat, tym samym nie określamy sami rodzaju jednostek, które wezmą udział w bitwie. Są one nam narzucone z góry, przez komputer (czytaj: projektanta misji). Poszczególne scenariusze danego rozdziału rozgrywamy w dowolnej kolejności (gra sugeruje swoją), ale aby rozpocząć główną (ostatnią) bitwę operacji wystarczy, że ukończymy 2-3-4 misje. Jednak każda z tych pobocznych misji daje nam pewne rodzaje jednostek (lub upgrade’uje te już dostępne), które potem możemy wykorzystać w decydującym starciu, a bez których często to ostateczne zwycięstwo jest trudne do odniesienia. Poza tym jednostki walczące w pobocznych bitwach zyskują (o ile mają oficera, którego im wcześniej przydzielamy) doświadczenie, przekładające się na nabywanie przez nie nowych umiejętności przydatnych w dalszej walce. Jest to o tyle godne pochwały rozwiązanie, że motywuje gracza do rozgrywania właśnie tych, z pozoru niepotrzebnych, bitew. Z drugiej strony niektóre z pozyskiwanych umiejętności mają wątpliwą przydatność. Konia z rzędem temu, kto mi wyjaśni, po co komu jest umiejętność celowania do gąsienic czołgów, skoro i tak tych unieruchomionych nie da się przejąć? Jednak większość zdobytych bonusów może być przydatna... Sami dowódcy, bez których jednostki nie mogą się „rozwijać”, poza nazwiskiem i twarzą niestety nie wnoszą żadnych dodatkowych i charakterystycznych dla siebie współczynników (np. wyższe morale itp.) „promieniujących” na podległe im jednostki.

Niemcy mają swoją Wunderwaffe V-2, Amerykanie nadrabiają determinacją. ;-)

Nowym i bez wątpienia godnym pochwały pomysłem jest na pewno (już w czasie rozgrywania bitwy) możliwość wzywania przez gracza (w dowolnej kolejności i czasie) rezerw poprzez panel posiłków. Powoduje to, że nie musimy modlić się do komputera, aby sam rzucił nam jakże potrzebne w gorącym momencie bitwy wzmocnienia, nie jesteśmy zdani tylko i wyłącznie na jego łaskę czy niełaskę. Daje to nam nowe możliwości taktyczne, na przykład możemy zrzucić spadochroniarzy na jakąś kluczową lokację planszy. A może lepiej wezwać czołgi albo bombowce? Jest wybór, jest opcja, alternatywa. Oczywiście taki system może rodzić pewne nadużycia, ale z drugiej strony nie możemy wzywać posiłków nieograniczoną ilość razy, ani jednych po drugich bez przerw. Ba, jeśli panuje kiepska pogoda, nie wezwiemy bombowców, ani nie zrzucimy spadochroniarzy. Poza tym częste z nich korzystanie w pobocznej bitwie to mniejsza ich liczba w dalszych starciach, w tym w głównym (odejmowane są od ogólnej puli przeznaczonej na daną operację), a także nasz wolniejszy awans.

Trochę też rozczarował mnie sposób prowadzenia bitew. Wolałbym rozwiązanie z Close Combat, gdzie jedna plansza była wykorzystywana kilkakrotnie i bój toczyliśmy „na raty” zdobywając ją kawałek po kawałku. W międzyczasie przechodziliśmy do innego starcia, a potem wracaliśmy do poprzedniej bitwy startując z pozycji, które udało nam się zdobyć poprzednio. Tutaj albo wygrywamy bitwę i przechodzimy do następnej, albo ponownie rozgrywamy misję od początku, jeżeli daliśmy ciała.