Maximus XV Abraham Strong: Space Mercenary - recenzja gry - Strona 4

Po rozpoczęciu zabawy lądujemy w bazie, która tak naprawdę jest jedynym w pełni bezpiecznym miejscem w całej grze. Podobnie jak chociażby w samym Diablo, co pewien czas wraca się do tej lokacji, aby uzupełnić zapasy, otrzymać nowe zadania (o nich za chwilę) czy też zregenerować pasek zdrowia. Można tu przede wszystkim znaleźć dwa sklepy oferujące cenne przedmioty. Co ciekawe, już na samym początku gry możemy obejrzeć cenniejsze obiekty. Przez długi czas nie można ich co prawda kupić (brak funduszy) ani założyć (niskie współczynniki), ale z pewnością ich obecność mobilizuje do dalszych walk. W bazie możemy za darmo podleczyć się a także zakupić biowszczepy i przedmioty supertechniczne. Zdobywa się tu też nowe questy, przy czym z racji zręcznościowego charakteru zabawy element ten został w dużym stopniu uproszczony. O tym, że dana osoba chce z nami porozmawiać, informuje specjalna ikonka, która przez cały czas widoczna jest na ekranie. Questy nie są zbyt skomplikowane. Najczęściej trzeba dotrzeć do określonego urządzenia w celu jego zniszczenia lub odbicia z rąk Obcych. Z wyszukiwaniem obiektów, o których mowa w zadaniu, nie ma większych problemów. Co pewien czas otrzymuje się również dodatkowe wskazówki, na przykład na temat funkcjonowania poszczególnych obszarów.

Tak wyglądają bramy prowadzące do sąsiednich plansz.

Samych biosfer, na których panoszą się Obcy jest kilkanaście. Co więcej, na każdą z nich składa się najczęściej kilka etapów. Trzeba przyznać, iż Space Hack jest stosunkowo długi. Poszczególne plansze są dość duże i aby je zbadać, trzeba poświęcić trochę wolnego czasu. Miłośników masowej eksterminacji wrogo nastawionych jednostek powinno ucieszyć to, iż na pojedynczej mapie znajduje się przeważnie około 200-300 potworów. O ich ilości informuje widoczny licznik, dzięki któremu można być pewnym tego, iż okolica została dokładnie oczyszczona. Co pewien czas warto jednak wracać do bazy. Oprócz wspomnianego już przedmiotu supertechnicznego można korzystać z tradycyjnych urządzeń teleportacyjnych. Znajdują się one na niemal wszystkich większych planszach. Do poruszania się pomiędzy biosferami służą natomiast specjalne bramy wyglądem przypominające słynne „Gwiezdne Wrota”. Na uwagę zasługuje bardzo wygodna i niezwykle przejrzysta mapa, dzięki której można błyskawicznie odczytać aktualną pozycję, a także ustalić, które rejony planszy nie zostały jeszcze zbadane.

Na naszej drodze stają różnorakie gatunki Obcych a nawet przeprogramowane przez wroga maszyny. Trzeba przyznać, iż wachlarz przeciwników jest dość zróżnicowany, przy czym w moim osobistym odczuciu producenci gry mogli nieco bardziej popracować nad ich wyglądem. Projekty Obcych o wiele częściej śmieszą, a powinny raczej wywoływać przerażenie. Napotykane stwory generalnie można podzielić na dwie grupy. O wiele łatwiej walczy się z wrogami, których jedynym orężem są potężne pazury lub broń biała. Toczenie bitew z Obcymi wyposażonymi w różnorakie giwery wymaga już nieco wprawy. Autorzy zastosowali dość ciekawy patent polegający na tym, iż niektórych mocniejszych wrogów powinno się ranić wyłącznie przy użyciu jednego typu broni (pozostałe są nieskuteczne), np. laserowej czy zamrażającej.