Hitman: Kontrakty - recenzja gry

Zabijanie w grach komputerowych, to często poruszany w mediach i bardzo kontrowersyjny temat. Psychologowie skarżą się na zły wpływ gier propagujących przemoc na dorastającą młodzież. Skupiając się na najnowszym dziele panów z IO Interactive warto nadmienić, że właśnie owi specjaliści dostali do ręki kolejny mocny argument. Wcielenie się w płatnego zabójcę o intrygującym kryptonimie 47, mordującego swoje ofiary stalową linką czy strzałem między oczy, pociąga wielu młodych zapaleńców komputerowej rozgrywki.

Klimat. Grając w pierwszą cześć Hitmana kilka lat temu, jeszcze jako „młodzik”, byłem zafascynowany całą otoczką i realiami egzystencji mordercy. Egzystencji – bo życiem tego z pewnością nazwać nie można. Jako zupełnie łysy osobnik w czarnym garniturze, z wytatuowanym znakiem kodowym na karku (przypominającym te spotykane na produktach w supermarkecie), w dwóch poprzednich częściach wykonywaliśmy zadania, załatwiając na zlecenie niewygodne osobistości. Bez skrupułów, bez pytań, po postu wyznaczano na wstępie cel i zadaniem gracza było do niego dotrzeć i zrealizować zlecenie.

Nie inaczej sytuacja wygląda w najnowszej odsłonie serii. Jeśli chodzi o zasady gry, to nie zmieniło się tutaj praktycznie nic. Ciągle trzeba zabijać i ciągle trzeba to robić za pieniądze. Zmianie uległa natomiast prezentacja fabuły. W zamierzeniach mająca zainteresować gracza i zaintrygować niczym dobry film akcji, w rzeczywistości sprawdza się już gorzej. Strzępki informacji, zamiast dokładnego wyjaśnienia sytuacji – ranny bohater, leżący gdzieś w nieznanym miejscu, w nieznanym czasie. I jego halucynacje, w których przypomina sobie zlecenia realizowane za „starych, dobrych czasów”. Tutaj pojawia się trzon gry, czyli możliwe do wykonania misje.

Po przełączeniu się w standardowy widok zza pleców bohatera i przejrzeniu ekwipunku, na który składa się kilka standardowych przedmiotów, zaczynamy od rozpoznania terenu. Wiadomo – przed wykonaniem zadania trzeba wiedzieć, jak się po okolicy poruszać i gdzie szukać celów. Tutaj spotka nas miłe zaskoczenie, będące największym atutem serii – brak ograniczeń co do sposobu rozgrywki. Jeszcze nigdy nie spotkałem się z grą oferującą podobne możliwości, jeśli brać pod uwagę gatunek FPP/TPP. Amatorzy szybkiej akcji i strzelanin będą zachwyceni, gdyż mogą po prostu przebić się przez wszystkich ochroniarzy potencjalnego celu, korzystając z szybkostrzelnego karabinu. I to jest, jakby nie patrzeć, sposób na wykonanie zadania. Niestety, niezbyt skuteczny – w większości takich przypadków jesteśmy narażeni na ogień oponentów, zbiegających się na pomoc swoim kolegom.