Painkiller - recenzja gry - Strona 3

Podobnie jak i poziomy, dopracowane zostały ich poszczególne elementy (i podobnie, rzadko bo rzadko, zdarza się, że któryś z nich zauważalnie od pozostałych jakością odstaje). Przepiękne, rozległe, wielopoziomowe budowle uatrakcyjniają precyzyjne detale architektoniczne. Ich wnętrza wypełniają obiekty, które nie tylko można podziwiać, lecz nader często da się je przesuwać i niszczyć. Lampę można zerwać z sufitu, ławkę połamać, gablotę rozbić, a strzaskane szkło nie rozpryśnie się, lecz po kawałku osypie na podłogę. Tak połechtany gracz chciałby móc zniszczyć absolutnie wszystko, co mu wpadnie w oko – niestety tego zrobić się nie da. Na każdy poziom bowiem przewidziana jest określona ilość przedmiotów, które zniszczyć można, a ich destrukcja jest premiowana w statystykach końcowych.

Niemniej jednak wszystko, co nie stanowi litego tła zachowuje się z doskonałym wyczuciem praw fizyki – odpowiada za to popularny Havok. Czasem radość zepchnąć to lub owo z wysokości, by zobaczyć, jak się na dole rozbija na kawałki. Sporo zabawy potrafi również dostarczyć ostrzeliwanie większych przedmiotów z różnych stron i uderzanie ich w różne miejsca oraz obserwacja ich naturalnego zachowania. Nie brzydziej zachowują się sami przeciwnicy trafieni strzałem, gdyż jeśli ten nie będzie nadto potężny i nie rozerwie ich z miejsca na strzępy, rzuci nimi w zgodzie z oczekiwaniami. Przy czym nie zachowują się oni jak szmaciane lalki – czuć ich ciężar.

Ale przyjemność walki i strzelania to także dobór broni, a i na tym polu autorzy „Painkillera” spisali się znakomicie. Poza tak standardowymi zabawkami jak: dubeltówka czy minigun otrzymujemy możliwość zamrażania przeciwników, przyciągania ich ku sobie lub przebijania kołkami zapewne osikowymi. Szczególnie ostatnia broń – kołkownica – potrafi dostarczyć ubawu, tym bardziej że jest potężna i stosunkowo celna, a przybijanie demonów do ścian za pomocą metrowej długości kołków nie chce się znudzić. :-)