Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać
Recenzja gry 6 stycznia 2004, 16:26

autor: Borys Zajączkowski

Judge Dredd: Dredd vs Death - recenzja gry - Strona 4

Sędzia Dredd - twardziel jakich mało, a jednocześnie osoba, która śmiertelnie poważnie traktuje swoją pracę – to postać, w którą wcielamy się w tej produkcji. Gra nie ma nic wspólnego z filmową adaptacją przygód Dredda jak można by początkowo przypuszczać

Podstawowym trybem gry przewidzianym dla jednego gracza jest opowiastka, w której Judge Dredd ratuje Mega-City One przed nadto radykalnymi poglądami Judge'a Death oraz jego nadgorliwych popleczników: sędziego Mortis, sędziego Fire i sędziego Fear. Nie ma ta historia niestety żadnej atmosfery, która trzymałaby w napięciu i kazała zastanawiać się, co dalej. Ot, zadaniem gracza jest podążanie za strzałką wskazującą mu kolejne punkty podróży, zabijanie stających mu na drodze przeszkadzaczy, otwieranie drzwi, okazyjnie uratowanie kogoś za pomocą zabicia kogoś innego. Jedynym urozmaiceniem krwawej monotonii jest odgórny wymóg, by ludzi, w miarę możliwości, jednak aresztować, a nie zabijać. Stąd pojawia się w grze dodatkowy przyrząd - law meter. Jego wskazania maleją w przypadku zabicia cywila, choćby wrogo do przedstawicieli prawa (nazwijmy to) nastawionego; rosną zaś, ilekroć uda się go zastraszyć i zakuć, miast zastrzelić. Motywację do aresztowania krnąbrnych budują nie tylko nadchodzące przez komunikator pochwały (względnie nagany) z centrali, lecz również groźba odwołania ze służby w trybie natychmiastowym. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by zabijać wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób aresztowanie utrudniają (np. starają się uciec), a statystyki podnosić sobie zakuwaniem w kajdanki za palenie papierosów lub zaśmiecanie miasta. Dajcie mi człowieka, a powód sam się znajdzie.

Poza ukończeniem komiksowej historyjki oferta przygotowana dla samotnego gracza obejmuje walki na osobno przygotowanych mapach, z hordami przeciwników, w zgodzie z jakąś prostą ideą. Dajmy na to: jesteś w gangu zielonych, pokonaj gang czerwonych. Prócz tego funkcjonują w grze klasyczne potyczki z botami, niezmiennie stanowiące najlepszą alternatywę dla gry w sieci.

Multiplayer obejmuje bodaj wszystko, co najistotniejsze. Jest sposobność do stawienia czoła głównej opowieści wraz z kolegą w trybie współpracy. Są deathmatche i deathmatche drużynowe, eliminacje czyli deathmatche z ograniczeniem liczby żyć. Jest tryb vampire, który wymaga od graczy ustawicznego podnoszenia swoich sił życiowych za pomocą pozbawiania życia innych. Wiele z dostępnych dla rozgrywek wielu graczy trybów oraz postaci mogących w nich uczestniczyć zostaje odblokowana w miarę postępów w grze pojedynczej. Poza tym: multiplayer jak multiplayer z tym, że niemożność skradania się, czy elementarnego kukania zza rogów stawia "Judge'a Dredda" na najstarszym podwórku. Podwórku, na którym i tak rządzą UT na spółkę z Q3.

"Judge Dredd" nigdy mojego serca nie zdobył. Jak na parodię władzy wykonawczej jest zbyt realistyczny. Jak na opowieść apokaliptyczną nadto komiksowo przerysowany. Skrywane ciągoty do nieograniczonej niekaralności z pewnością lepiej rozładować wirtualną pukawką na ekranie monitora, niźli roznosić je kijem baseballowym pod blokiem. Jednak jeszcze lepiej po prostu wydorośleć i nauczyć się szanować zarówno siebie jak i innych. Tyle moralizowania. Jak na pierwszoosobową strzelankę jest zbyt przeciętny - oferuje grywalność na poziomie "Dooma", który jak bardzo kultowy by nie był, swoje latka już ma. Atrakcyjnie zaprojektowane poziomy na dłuższą metę nie są w stanie uratować przed uczuciem monotonii, które rodzi taka sobie grywalność. Z całą pewnością jest to produkt solidny i dopracowany. Niestety zarówno swoją solidność jak i dopracowanie czerpie ze sztampy.

Shuck