Recenzja gry The Last Oricru - drewno w tym RPG jest silne. Fabuła też - Strona 2

Błąd błędowi błędem

Tyle że nie od razu – cierpliwie poczekam, aż studio GoldKnights poprawi to i owo. Deweloper na pewno nie będzie się nudził w najbliższym czasie, bo od strony technicznej The Last Oricru ma sporo za uszami. Na PS5 produkcja ta lubi się przyciąć – czasami jest to związane z automatycznie zapisującym się stanem gry, a kiedy indziej dzieje się tak z bliżej niezrozumiałych powodów. Nie weryfikowałem tego, ale „na oko” tytuł ten nie działa w sześćdziesięciu klatkach na sekundę – raczej w przedziale od czterdziestu do pięćdziesięciu, w dodatku z regularnymi „chrupnięciami”. Fakt, że ta pozycja nie ukazała się na konsolach poprzedniej generacji, niewątpliwie został podyktowany niemożnością zapewniania należytej optymalizacji. Innych powodów nie widzę, a samo The Last Oricru nie dostarcza żadnych argumentów, by określać je mianem next-gena.

Ponadto część tekstur doczytuje się na oczach gracza... lub nie robi tego w ogóle. Jako pierwsze moją uwagę zwróciły pochodnie – czy raczej wielkie mrugające kwadraty, które wyświetlały się zamiast nich. Pal licho, gdy takie „atrakcje” występowały pojedynczo, jednak niektóre lokacje były nimi „oświetlone” w całości. Wygląda to równie komicznie, co niesmacznie. Im dłużej grałem, tym natrafiałem na więcej tego typu przykładów. Czarę goryczy przelał natomiast wielki, pokryty siatką pikseli prostokąt, który zastąpił półkę skalną, mającą stanowić skraj przepaści. Nie byłem pewien, czy mogę nań wskoczyć, ale oczywiście okazało się, że tak. Cóż, może to nie bug, a... feature?

Skrytykować muszę również pracę kamery w cutscenkach. W tych, które zrealizowano na silniku gry, często zaczyna ona żyć własnym życiem, pokazując wszystko oprócz tego, na co akurat gracz powinien patrzeć. Tyle dobrego, że w ten sposób nie musi on „podziwiać” szkaradnych twarzy co niektórych postaci czy „gracji”, z jaką ich usta nie poruszają się w rytm wypowiadanych słów.

Byłby całkiem niezły widok – gdyby nie te „piękne” pochodnie...

To nie bug, to feature!

Cutscenki prerenderowane wypadają o niebo lepiej, jednak – z jakiegoś powodu – przedstawione zostały w perspektywie pierwszoosobowej... choć The Last Oricru jest grą TPP. Nie mogę pojąć powodów tej decyzji. Jeśli miało to zwiększyć immersję, to przykro mi, ale akurat ją zmniejszyło, kompletnie zaburzając perspektywę. Żebym jednak nie musiał narzekać zbyt wiele, część przerywników wyłączała się bez mojej ingerencji. Gdy doświadczyłem tego pierwszy raz – już w prologu – potrzebowałem chwili, by zrozumieć, co się w ogóle wydarzyło, a potem następnej, żeby z rozmowy bohaterów wydedukować, co mnie ominęło. Co ciekawe, za drugim razem cutscenka się wczytała.

Wadliwe sterowanie

Przy tego typu niedoróbkach fragment tekstu niemieszczący się w wyświetlanym okienku czy nieczytelny od nadmiaru questów dziennik zadań to rzeczy, nad którymi można przejść do porządku. Podobnie jest ze sterowaniem – choć w tej kwestii przydałoby się kilka poprawek. Krzyżyk (X) odpowiada bowiem za interakcję z przedmiotami i skok. Kilka razy zakląłem siermiężnie, gdy na przykład wziąłem rozbieg, by przeskoczyć nad rozpadliną, a protagonista – zamiast skoczyć – zawrócił w pełnym biegu i jednym płynnym ruchem zamknął otwarte drzwi, które przed chwilą minął. A to i tak nic, bo w innej tego typu sytuacji, zamiast wykonać skok, całkowicie opuścił lokację, w której przebywał.

Przynajmniej drabiny „działają” lepiej niż w Gothicu.

Jest jeszcze sprint aktywowany wciśnięciem lewego drążka analogowego – ja wiem, że to już w zasadzie standard w grach konsolowych, ale kwadrat służy jedynie do zupełnie nieprzydatnej zmiany postawy, z kółka zaś w ogóle nie korzysta się podczas eksploracji. W walce odpowiada ono wprawdzie za unik, jednak w serii Souls – czy w Elden Ringu – pogodzenie tych dwóch funkcji nigdy nie stanowiło problemu.

Z opinii graczy na Steamie wynika, że na PC wcale nie jest lepiej. Co gorsza, sterowania nie da się dostosować do indywidualnych preferencji, a to wydaje się już zupełnie niezrozumiałe. Mam nadzieję, iż ta standardowa funkcja zostanie dodana do gry w pierwszej z wielu aktualizacji.

Aspekt RPG i system walki

The Last Oricru to produkcja należąca do gatunku RPG akcji, jednak poza kwestią odgrywania postaci, którą już omówiłem, jej „erpegowość” jest bardzo mizerna. Protagonista został opisany kilkoma standardowymi statystykami – takimi jak życie, siła, zręczność, wigor, intelekt i wola – które zwiększamy, zdobywając kolejne poziomy doświadczenia, by mieć więcej zdrowia, mocniej uderzać czy móc wyposażyć się w lepszą broń i zbroję. Niezbyt to skomplikowane czy nowatorskie... a mimo wszystko twórcy ostrzegają przed przeznaczeniem zbyt wielu punktów umiejętności na życie czy wigor, bo – o zgrozo – jeszcze coś się zepsuje, przez co gracz utknie i porzuci grę.

Żeby dodatkowo się upewnić, iż tego nie zrobi, deweloper dodał do The Last Oricru potężne pierścienie, umożliwiające na przykład przemianę dziesięciu punktów wigoru w punkty siły. Jest to całkiem fajne rozwiązanie, jeśli chce się sprawdzić różne „buildy” postaci. Odniosłem jednak wrażenie, że miało ono raczej stanowić swego rodzaju szalupę ratunkową – nie tyle dla nieporadnych graczy, co dla twórców, którzy nie mieli lepszego pomysłu na to, jak umożliwić odbiorcom podejmowanie gameplayowych decyzji, a jednocześnie ustrzec ich przed ryzykiem popełnienia (znaczących) błędów.

Erpegowy standard, a do tego zbroja a la Iron Man i pistolet, będący magicznym artefaktem. Konwencja SF zobowiązuje.

Niezachęcony do jakiegokolwiek eksperymentowania, stworzyłem postać noszącą ciężką zbroję i władającą wielkim płonącym mieczem (z perspektywy czasu muszę stwierdzić, iż dobrze zrobiłem, bo korzystanie z magii jest jeszcze bardziej toporne – inna sprawa, że to jedyna opcja, jeśli chce się walczyć na dystans). Do pewnego momentu używałem mniejszej broni i tarczy, jednak zrezygnowałem z tego uzbrojenia, uznając, iż uniki sprawdzają się lepiej niż bloki. Niezależnie od obranego stylu, walka nie sprawiała mi większych trudności, choć grałem w bardziej wymagającym „mrocznym” trybie (można go włączyć lub wyłączyć w opcjach w dowolnym momencie zabawy). Mimo to na policzenie zgonów doznanych podczas starć wystarczyłoby mi palców obu rąk. Zdecydowanie częściej ginąłem przez błędy i glitche. Soulslike? Dobre sobie.

Xbox Game Pass czeka

Jak widzicie, trudno jednoznacznie zachęcić do zagrania w The Last Oricru. Nie wątpię, że jest to tytuł, od którego wielu graczy się odbije – jeśli nie za sprawą oprawy graficznej, która okazuje się bardzo nierówna, to przez toporność poszczególnych mechanik.

Nie każdemu przypadnie również do gustu główny bohater. Silver zdaje się nie pasować do roli, w jakiej go obsadzono, a jego wysoki, śpiewny głos, przesadna gadatliwość i entuzjazm dziwnie kontrastują z podejmowaniem nierzadko okrutnych, śmiercionośnych w skutkach decyzji i wycinaniem w pień zastępów przeciwników. Ja potrzebowałem czasu, by się do niego przekonać – w pewien pokręcony sposób przypominał mi połączenie Tolkienowskiego Bilba Bagginsa, kapitana Stede’a Bonneta z serialu Nasza bandera znaczy śmierć i Kruppe’ego z kart Malazańskiej Księgi Poległych Stevena Eriksona (bardzo osobliwe skojarzenie, wiem).

Warto poznać ten świat, ale niekoniecznie już teraz i za pełną cenę.

Udzieleniu rekomendacji nie sprzyja również cena gry. 180 złotych to sporo jak na produkcję AA – zwłaszcza taką, której warstwa techniczna jest bardzo daleka od ideału. (Niemniej, biorąc pod uwagę rosnące ceny gier w ogóle, wkrótce prawdopodobnie będziemy musieli przyzwyczaić się do takiego stanu rzeczy). Generalnie jednak uważam, że z The Last Oricru warto się zapoznać, bo oferuje nietuzinkowy sposób wpływania na fabułę gry (chciałbym zobaczyć to w wersji a la FromSoftware). Niekoniecznie już teraz – niech najpierw twórcy wyeliminują co bardziej rażące błędy i poprawią optymalizację.

W międzyczasie tytuł ten powinien doczekać się solidnej przeceny bądź trafić do usługi pokroju Xbox Game Passa czy PS Plusa. Jeśli jednak zdecydujecie się zagrać weń już teraz, miejcie na uwadze, że prolog to najnudniejszy i najbrzydszy fragment gry – dalej jest tylko lepiej. Nieidealnie, ale lepiej.