Recenzja gry Shin Megami Tensei 5 - wielki powrót legendarnego jRPG

Przed końcem świata przydałoby się zebrać demony

Pod względem rozgrywki w bezpieczny sposób zremiksowano wcześniejsze pomysły. To dalej klasyczny przedstawiciel turowych jRPG-ów, w którym położono duży nacisk na werbowanie demonów do swoich szeregów. Tym razem jest ich przeszło 214 i ponownie reprezentują one folklor z całego świata.

Standardowo dzielą się na gatunki i typy – mają określony potencjał umiejętności, co powoduje, że w jednych rolach spisują się lepiej niż w innych. Potężniejsze demony możemy tworzyć poprzez dokonywanie fuzji i tak dalej. To sam w sobie uzależniający aspekt rozgrywki i ważny element fenomenu serii.

Nie możemy stworzyć uniwersalnej drużyny, która przewiezie nas przez całą grę. Jesteśmy naturalnie zmuszani do żonglowania dostępnymi demonami i zmieniania co jakiś czas składu naszego zespołu. Każdy demon posiada słabości i odporności, unikalne umiejętności czy osobisty zestaw ataków. Opcji i kombinacji jest naprawdę wiele.

Jak pozyskać demona? Najlepiej do niego zagadać i rozpocząć negocjacje. To prosta mechanika, w której staramy się przekonać przeciwnika do naszej racji. Demony mają różne usposobienia, więc zawsze trzeba odpowiednio dopasować wypowiedzi do charakteru naszego rozmówcy. Dyplomacja nie zawsze będzie przebiegać po naszej myśli. Flirt z żeńskim demonem może się skończyć tym, że zostaniemy zwyzywani od zboczeńców. Innym razem wróg może zostać rozzłoszczony i znienacka zaatakować albo znudzić się nami i uciec. Scenariuszy jest całkiem sporo i potrafią być one nieprzewidywalne. Element ten nie przeszedł większych zmian, choć mam wrażenie, że same rozmówki są mniej losowe i nie trollują w takim stopniu grającego, jak miało to miejsce w przeszłości.

System walki dalej opiera się na zabawie systemem „Press Turn”, który nagradza nas dodatkowym ruchem w momencie, gdy trafimy atakiem krytycznym lub w słabość przeciwnika. Ma to swoje plusy i minusy. Uwielbiam ten system, jest on dla mnie szalenie uzależniający. Nabijanie dodatkowych tur i manipulowanie przebiegiem walki, by przeciwnik je tracił, jest potwornie satysfakcjonujące i w zasadzie niezmiennie bawi mnie już od wielu lat. To jeden z przyjemniejszych turowych systemów walki na rynku, więc brak znaczących zmian nie jest dla mnie wadą – bawiłem się super i mogłem spędzać długie godziny na pojedynkach.

Minus tego rozwiązania polega na tym, że większość głównych potyczek wymusza na nas określony styl gry i dobranie optymalnego rozwiązania. Ot, trafiamy na bossa, odkrywamy jego słabości i sięgamy po najsłuszniejszą taktykę. Nie ma tutaj miejsca na eksperymentowanie i musimy się dostosować do zamysłu twórców, aby móc ukończyć pojedynek. Dobranie odpowiedniej drużyny i umiejętności pod konkretne żywioły jest w tym wypadku kluczowe i ważniejsze niż poziom postaci czy sojuszników.

Rozgrywka to w gruncie rzeczy masa poprawek z kategorii „Quality of Life”. Doszedł pasek Magatsuhi, a po jego napełnieniu możemy użyć jednej ze specjalnych zdolności, takich jak nałożenie efektu krytycznych obrażeń na każdy atak z trwającej tury.

Tworzenie wymarzonej drużyny jest znacznie prostsze za sprawą esencji. Możemy je wykorzystać w specjalnym typie fuzji i nauczyć podopiecznego demona konkretnych ataków bez wymuszania zmiany jego formy.

Ataki fizyczne korzystają od teraz z wytrzymałości, a nie – jak do tej pory – z puli HP. To wszystko to już jednak zmiany i uproszczenia, które wychwycą weterani. Fani poczują się jak w domu i z miejsca odnajdą w „piątce”. Większość zmian przypadła mi do gustu i odniosłem wrażenie, że walki przebiegają płynniej, a ich dynamika jest zwiększona. Co się tyczy wspomnianych uproszczeń, to nie są one moim zdaniem na tyle inwazyjne, by burzyć rdzeń doświadczenia – jest dobrze!

Niższy próg wejścia, ale to w dalszym ciągu wymagająca przeprawa!

Planujecie dopiero wskoczyć w serię? Zapewniam, że lepszej okazji na ten moment po prostu nie ma. Shin Megami Tensei 5 to najbardziej uwspółcześniona i przystępna część cyklu ze stosunkowo niskim progiem wejścia. Jest łatwo? W żadnym wypadku, nawet na niższych poziomach trudności przeciwnicy biją, i to mocno, a rozgrywka jest wymagająca. Zdarzą się sytuacje, że przez pechową turę przegramy całą walkę i o wszystkim zadecyduje przewrotne szczęście lub jego brak – choć zdecydowanie rzadziej niż w poprzednikach. Czasem jesteśmy także skazani na szukanie rozwiązania poprzez metodę „na chybił trafił”.

Nie dajcie sobie jednak wmówić, że to masochistyczne doświadczenie, z którym poradzą sobie wyłącznie najbardziej uzdolnieni. Przed poważnymi starciami rozmieszczono punkty zapisu, więc rzadko się zdarza, byśmy musieli powtarzać dłuższy fragment przygody. Jeśli tylko gracie według zasad i nie próbujecie na siłę iść pod prąd, to bez większych problemów poradzicie sobie z wyzwaniem rzuconym przez grę. Wystarczy często zmieniać drużynę przy pomocy kolejnych demonów. Na łatwym poziomie trudności radość z rozgrywki mogą czerpać nawet największe świeżaki. Dla osób pragnących poznać wyłącznie fabułę przewidziano z kolei dodatkowy poziom trudności, który zostanie udostępniony w formie darmowego DLC i pozwoli na bezstresowe przejście gry.

Shin Megami Tensei ma być jednak trudne, a „piątka” pod tym względem wcale nie zawodzi. Po prostu poziom trudności został lepiej zbalansowany. To udany miks sprzeczności dla nowicjuszy i doświadczonych. Gwarantuję, że żądni wyzwań otrzymają je. Jeden błąd dalej może zadecydować o losie całego pojedynku. Nie ma tu miejsca na nieprzemyślane ruchy. Zagrozić może nam nawet niepozorny demon błąkający się po początkowej lokacji, więc mam dobrą radę – nie lekceważcie przeciwników. W przypadku bossów nie obejdzie się bez obrania taktyki i konsekwentnego trzymania się jej, a nakładanie buffów i debuffów to wręcz obowiązkowy element najcięższych starć. Zwłaszcza gdy odważymy się rozpocząć przygodę na trudnym poziomie.

Mocno zmieniła się natomiast eksploracja. Twórcy podjęli ryzyko i w zasadzie zrezygnowali z konstrukcji lochów, które były przecież znakiem rozpoznawalnym serii. W poprzednikach zdarzało mi się godzinami błądzić po bliźniaczych lokacjach i plątaninie korytarzy. Tu tego nie uświadczymy. W grze znalazły się dwa czy trzy lochy, ale są one wręcz prostackie i nie sposób w nich zaginąć. Droga do celu zawsze jest wyraźnie zaznaczona. Podczas gry w poprzednie odsłony zdarzało mi się rysować mapy w notatnikach, tutaj jednak zawsze wiedziałem, gdzie mam się udać.

Zamiast tego przyjdzie nam zwiedzać cztery różnorodne i dobrze zaprojektowane krainy. Mapy są duże i całkiem otwarte, a twórcy zachęcają do zaglądania w każdy kąt. Czeka na nas masa rzeczy do odkrycia, a sama przeprawa nabrała bardziej podróżniczego charakteru. Zadania poboczne to w większości niestety nudne fetch questy. Czasem zdarzają się jednak mikroopowieści – warto je wykonywać. Tu jednak samo „bycie” w świecie zostało pierwszorzędnie zrealizowane i bieganie po środowisku dostarcza masę frajdy. Ekscytacja z poznawania okolic nie znikała nawet po wielu godzinach spędzonych z grą.

Apokalipsa, która pięknie brzmi

Cieszę się, że Atlus nie skąpił budżetu. Na oklaski zasługują efektowne animacje (które oczywiście można przyspieszyć). Miejscami idzie się przyczepić do mniej ostrego obrazu spowodowanego niższą rozdzielczością, widać także pewne sztuczki programistyczne, takie jak animowanie dalszego planu w niższej liczbie klatek animacji na sekundę. Dla mnie to jednak bez znaczenia. Gra pod względem technicznym to mimo wszystko czołówka Switcha. Pozycja prezentuje się moim zdaniem lepiej niż i tak imponująco wyglądający Dragon Quest XI S. Całość bryluje jednak pod kątem artystycznym, i tutaj znów możemy liczyć na oksymoroniczne piękno apokalipsy. Osoby odpowiedzialne za ogólną estetykę spisały się na medal, opracowując unikalne spojrzenie na koniec świata – ta gra wygląda po prostu fantastycznie.

Perfekcyjnie spisał się również Ryota Kozuka – to w głównej mierze jego niesamowite kompozycje budują nastrój przygnębienia. Wpadające w ucho nuty to jeden z najmocniejszych punktów obcowania z SMT 5. Wiele utworów bez problemu mogłoby się odnaleźć w horrorze. Część aranżacji wzbudza ciarki na plecach, a inne dosłownie hipnotyzują. Piękna muzyka towarzyszy nam przez całą grę i potęguje mistycyzm doświadczania tego wykreowanego świata – czuć w niej teologiczne klimaty. Innym razem idealnie podbija adrenalinę w trakcie starć i sprawia, że najważniejsze pojedynki zapadają na długo w pamięć. Ciężko nie nucić pod nosem motywów bitewnych, nawet po kilkudziesięciu godzinach rozgrywki. Wielokrotnie zatrzymywałem się, aby tylko dłużej posłuchać utworu lecącego w tle. Jestem pewien, że przygotowana ścieżka dźwiękowa będzie mi długo towarzyszyć również poza samą grą.

Kończąc i tak przydługi tekst – przez około 60 godzin bawiłem się fenomenalnie i nie mogłem w zasadzie oderwać od konsoli. Dostałem dobrą historię i uzależniającą rozgrywkę, które razem przełożyły się na niemalże wymarzony powrót zasłużonej dla branży serii. To piękna i świetnie wybrzmiewająca gra z całymi pokładami serca i duszy. Zostałem niemalże w pełni ukontentowany. W moim osobistym rankingu jest to ścisła czołówka roku, a nawet jeden z najlepszych tytułów z całej bibliotece Switcha. Polecam, i to nawet osobom, które nie czują się przekonane – wierzę, że istnieje duża szansa na to, że zostaniecie oczarowani i staniecie się fanami cyklu.