Recenzja gry Gamedec - Cyberpunk 2077 spotyka Disco Elysium - Strona 2

Miasto moje, a w nim

Trochę rozpisałem się o fabule i aspektach stricte scenariuszowych Gamedeca, ale nie bez powodu – jest to bowiem gra, która chce opowiedzieć wciągającą, nieszablonową i pełną dwuznaczności historię (nawet jeśli miejscami jej to nie wychodzi). Paradoksalnie to jednak nie opowieść świadczy o oryginalności tego dzieła, a sposób jej odkrywania powiązany z unikatowymi mechanikami przygotowanymi przez twórców. Właśnie one sprawiły, że w Gamedeca grało mi się jak w żadne inne RPG.

Mówię tu przede wszystkim o systemie dedukcji, którym mocno reklamowała się gra – jest on rzeczywiście przewyborny. Pozwala bowiem na samodzielne wyciąganie wniosków z odbytych konwersacji czy znalezionych poszlak, a przede wszystkim na działanie w oparciu o własne przeczucia, dzięki czemu rzeczywiście można poczuć się jak detektyw.

Prosty przykład – zlecono mi zajęcie się sprawą pewnego nastolatka zaginionego w świecie nieznanej mi jeszcze wtedy gry. Przeprowadziłem więc rozmowę z jego kumplem, która w jakiś sposób podpowiedziała mi, gdzie konkretnie szukać. Sam więc wybrałem opcję odpowiadającą moim przeczuciom i ta okazała się trafiona. Co jednak robić dalej? Przecież nie wiem zupełnie nic o położeniu chłopaka. Pozostało mi więc wypytywanie przebywających w tej fikcyjnej rzeczywistości postaci, czy nie wpadł tu ostatnio ktoś podejrzany, z dziwnym awatarem, zachowujący się inaczej od reszty? Z bardzo często sprzecznych informacji musiałem zatem wywnioskować, gdzie znajduje się poszukiwany i kto stoi za jego zniknięciem. Zawsze też pozostawała opcja „nie wiem”, ale tę traktować wypada jako smutne przyznanie się do porażki.

System dedukcji pozwala więc na rozwój akcji i fabuły – musimy przyjąć jakąś hipotezę, inaczej nie będziemy mogli kontynuować rozgrywki. Żaden wybór nie jest jednak czarno-biały. Odkrywanie szczegółów tych przestępstw wiązało się w moim przypadku z szeregiem różnych wątpliwości. Bo czy sprawca krzywd, którego właśnie złapałem, rzeczywiście miał wyłącznie złe intencje? Czy ofiara przypadkiem mnie nie zmanipulowała? To wszystko naprawdę sprawia, że Gamedeca chciałoby się przejść drugi raz tylko po to, by poznać alternatywne rozwiązania danej sprawy. Trudno mi się do tego jednak zmotywować, mając w głowie bardzo nierówną drugą połowę gry, niemal rezygnującą z systemu dedukcji i detektywistycznych zagwozdek, oraz rozczarowujący finał.

Zbieranie lootboxów, sadzenie dyń, Dziki Zachód? Takie rzeczy w jednym śledztwie tylko w Gamedecu.

Na pochwałę zasługuje nie tylko system dedukcji, ale i szereg mikromechanik sprytnie ukrytych w światach każdej fikcyjnej cyberprzestrzeni zaprezentowanej w Gamedecu. Mamy bowiem do czynienia z miejscami i grami absolutnie pokręconymi – od cyfrowego erotyka polegającego na zabijaniu swoich partnerów seksualnych, przez MMORPG zarządzane przez religijną sektę, aż po symulator życia na farmie oparty na zbieraniu i monetyzacji lootboksów (skrzynek z nagrodami).

Tak, Gamedec lubi łamać czasem czwartą ścianę.

Nie zamierzam zdradzać, w których konkretnie symulowanych światach występują dane mechaniki, ale muszę o nich wspomnieć, aby pokazać, jak oryginalnie Anshar Studios potrafiło przekształcić gameplay polegający głównie na chodzeniu i prowadzeniu dialogów. W pewnym momencie gry możemy bowiem sadzić warzywa, zarabiać pieniądze i kupować za to przedmioty kosmetyczne, a w jeszcze innym nasze akcje ogranicza system turowy, więc każda rozmowa czy próba podniesienia przedmiotu wiąże się z utratą czegoś na kształt „punktów ruchu”. Takich patentów na rozbudowę i uatrakcyjnienie rozgrywki jest tu o wiele więcej i to właśnie one, wraz z interesującymi i zapadającymi w pamięć pomysłami na prezentację świata przedstawionego, sprawiają, że nie ma drugiej takiej gry jak Gamedec.