Recenzja gry Biomutant - RPG roku? Nie, ale... - Strona 3

Efekt „futrzaka”

Nie oznacza to, że wszystkie elementy otwartego świata udały się równie dobrze. Takie na przykład questy poboczne – tylko niewielka część z dość szybko rosnącej w naszym dzienniku listy ma jakąś oryginalną fabułę i uwzględnia role innych postaci. Większość to typowe szukanie znajdziek, często z towarzyszącą im prostą zagadką środowiskową z ustawianiem pokręteł. Gra ma bardzo wyraźny schemat, w którym odkrycie czegoś fajnego od razu włącza zadanie odnalezienia pięciu kolejnych takich samych rzeczy. Niby jest to powód do odwiedzenia każdego kąta, ale i uczucie, że czas gry jest sztucznie wydłużany.

Mam też wrażenie, że rola wyborów moralnych albo nie do końca twórcom wyszła, albo zabrakło im godzin na parę dodatkowych odgałęzień fabuły. Historia w Biomutancie koncentruje się na trzech głównych wątkach mających (niby) swoje zakończenia: wojnie plemion zamieszkujących świat gry, przeszłości naszego bohatera oraz losach świata i symbolizującego go Drzewa Życia, którego korzenie pożerają cztery potężne stwory. W swoich wyborach starałem się być konsekwentny i trzymać jednej ustalonej drogi. Mimo to tylko raz poczułem, że finał wydarzeń jest zgodny z moimi decyzjami. W pozostałych dwóch przypadkach albo było wręcz na odwrót, albo miałem jeszcze dziwniejsze odczucie, że oglądam cutscenkę z jednej wersji zakończenia, słuchając komentarza do tej zupełnie przeciwnej.

Na screenach trudno jest pokazać dynamikę walk, ale jest szybko i zręcznościowo.

Po części i z tego powodu nie mogę uznać fabuły Biomutanta za jakąś szczególnie wybitną – ot, kolejna opowieść o ratowaniu świata przez samotnego herosa. Wyjątkowy język narracji i specyficzny wygląd cudacznych zwierzaków sprawiają jednak, że i tak wszystko jakoś zapada w pamięć. To gra, w której można się niemal nabawić wyrzutów sumienia, walcząc z bossami lub co potężniejszymi przeciwnikami, bo przypominają jakieś słodkie chomiczki lub oposy. Nawet gdy ciskają w nas płonące beczki i ostrzeliwują z karabinów, trudno ich nie lubić.

Takie obrazki to niestety tylko pozowanie statystów, bo same walki o fort to już klasyczna bitka w mniejszym gronie.

Walki jak z komiksu

Skoro więc małe kreciki, wombaty i kotki w Biomutancie kojarzą się głównie z brutalną agresją, warto wspomnieć o walce. Wszak starcia z różnymi stworzeniami są w tej grze nie tylko etapami fabuły, ale i stałą częścią eksploracji. Wrogo nastawione futrzaki czają się praktycznie wszędzie – zarówno gdzieś na szlakach, jak i w każdej lokacji kryjącej cenny loot. A potyczki z nimi są przede wszystkim dynamiczne i bardzo zręcznościowe, trochę jak np. w Devil May Cry. Nasza postać korzysta głównie z broni białej oraz palnej i może to robić niemal jednocześnie dzięki uproszczonemu celowaniu, co najlepiej sprawdza się podczas sterowania padem.

Obok tego są jeszcze moce specjalne uzyskane dzięki mutacjom i ewentualne zdolności związane z daną klasą. W ciągu kilku sekund można więc wpakować we wroga trochę ołowiu, zdzielić go parę razy ostrzem, nadziać na mroźne kolce i podpalić kulą ognia. W międzyczasie nasz bohater wykona lewitację w powietrzu, kilka uników z szybkością Strusia Pędziwiatra, podleczy się apteczką i uzupełni energię. Na deser są jeszcze ciosy finałowe, które włączają widowiskowe slow-mo, i komiksowe grafiki z napisami typu „Ziiiip”, „Kabuuum!”.

Ilość lootu, w tym elementów do budowania broni balansuje między “niepotrzebnym złomem”, a “swobodą wyboru”.

Muszę przyznać, że nawet przy setnym takim pojedynku nic z tego się nie nudzi. Walki okazują się jednocześnie urocze i widowiskowe. Celne ciosy sprawiają satysfakcję, a poza tym możemy stale zmieniać broń na jakąś z innymi efektami i atakami specjalnymi. Warto jednak wspomnieć, że na średnim (normalnym) poziomie trudności bardzo trudno jest zginąć. Przy korzystaniu z apteczek wygrywa się starcia nawet z wrogami stojącymi o kilka leveli wyżej. Dopiero przypadkowo spotkany przeciwnik „z czachą”, czyli sporo przewyższający mnie poziomem, był godnym wyzwaniem i przy nim należało już mocno przemyśleć moment każdego ciosu, koncentrując się na unikach i leczeniu.

Niestety, te wszystkie zachwyty nad walką psują trochę wspomniane na początku problemy techniczne. To właśnie w trakcie starć rzuca się w oczy chaotyczna praca kamery, która lubi się gdzieś zagubić, co utrudnia orientację. Przy większych przeciwnikach, zwłaszcza minibossach i bossach, czuć też kłopoty z kolizją obiektów. Nasz bohater niekiedy trochę przenika przez wroga, a ciosy lądują głębiej, niż powinny. Mam nadzieję, że z czasem ulegnie to poprawie.

Walki z bossami oparte są na podobnym schemacie, ale każda z nich potrafi czymś zaskoczyć.