Recenzja gry Ghostrunner - Polska cyberpunkiem stoi - Strona 3

Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?

Estetyka cyberpunkowa sięga korzeniami lat 20., mówię tu o niemym filmie Metropolis w reżyserii Fritza Langa. Jest ona bardzo charakterystyczna, ale i niezwykle elastyczna – wymaga jednak sporej twórczej odwagi i kompetencji. Do czego ja w zasadzie dążę, spytacie. Czy przypadkiem nie zabłądziłem we własnych myślach? Nie, próbuję po prostu jakoś umiejscowić Ghostrunnera w tym podgatunku fantastycznonaukowym. Bo wiecie, teoretycznie wszystkie kolorki i elementy otoczenia się tutaj zgadzają, człowiek czuje, że równie dobrze mógłby poruszać się po świecie Łowcy androidów. Poza tym nieustannie towarzyszy nam hipnotyzująca muzyka elektroniczna – istny raj dla fanów takich klimatów (w tym mnie), bas potrafi zmieść zmysł słuchu z powierzchni Ziemi.

Problem leży jednak w samej strukturze świata. Bo niby bohaterowie tłumaczą zasady nim rządzące, jesteśmy także zapewniani, że istnieją tu też inni ludzie, a nie tylko nasi przeciwnicy. Sęk w tym, iż tego nie widzimy. Może i większość czasu poruszamy się po jakichś szybach wentylacyjnych czy dziwnych, niezamieszkanych przez nikogo pomieszczeniach, ale zdarza się także zobaczyć na żywo samo miasto. A raczej „na martwo”, bo nie ujrzymy w nim żadnej poczciwej duszy, jedynie prymitywnych NPC, ładujących do nas z broni palnej.

Rozumiem oczywiście, co za tym stoi, nie mamy przecież do czynienia z grą AAA, a więc trzeba było pójść na parę kompromisów. Nawet tych bolesnych. Dlatego też z pełną odpowiedzialnością chciałbym jednocześnie pochwalić i zganić twórców za to, że przygotowali poziomy świetne od strony mechanicznej (bo porusza się po nich niezwykle wygodnie i płynnie), ale mało sensowne od strony światotwórczej. Sprawa jest naprawdę prosta, otwierając drzwi, chciałbym widzieć coś więcej niż parę generycznie rozstawionych platform zapraszających do rytmicznego po nich poskakania. I tu przywołam po raz kolejny Mirror’s Edge, w którym te wszystkie siatki, budynki i okna były bardziej integralną częścią growej przestrzeni. Ale to kwestia czysto subiektywna, pewne zboczenie zawodowe – tak czy siak, będziecie się świetnie bawić.

Zagadki logiczne potrafią czasem dać w kość.

Indyk na bogato

Naprawdę niewiele można zarzucić Ghostrunnerowi i choć znajdzie się parę technicznych mankamentów, to nie są one na tyle irytujące, aby miały decydujący wpływ na moją opinię. Bo to gra, w której nie tylko świetnie się bawiłem, ale i zostałem przez nią brutalnie porwany. Ogarnęła mnie mania ciągłego ruchu oraz igrania ze śmiercią w myśl sprawdzonej metody prób i błędów.

Naprawdę mocno czekałem na Cyberpunka, a moja ekscytacja sięgała w ostatnich tygodniach zenitu. Po zaliczeniu tej małej bestii z demonicznej pieczary studia One More Level moja żądza futurystycznych klimatów została na chwilę ostudzona, może nawet zniwelowana. Chyba po prostu potrzebuję kilku dni, aby na spokojnie otrząsnąć się po tej naprawdę pokręconej przygodzie i choć na chwilę zapomnieć o skomplikowanych akrobacjach, na które musiałem się zdobyć, by pomóc Architektowi w przywróceniu balansu w ostatnim bastionie ludzkości. I zapewne zregeneruję się do połowy listopada, a do tego czasu będą z dumą opowiadać znajomym o tym, że istnieje jeszcze druga polska gra o pewnym samuraju, który ma miasto do spale… uratowania.