Recenzja gry Stygian: Reign of the Old Ones – LoveCraft nie chce umrzeć - Strona 2

Duża szansa na świetną grę

Nibylandia? Pani, to w drugą stronę!

Co ciekawe, nie jesteśmy w stanie zrealizować wszystkich celów pojawiających się w dzienniku gry przy jednym podejściu – związane jest to nie tylko z decyzjami podejmowanymi przez bohatera, ale i... wyborem protagonisty na początku zabawy. Szkoda tylko, że wybory w grze mają znaczenie wyłącznie w pierwszej połowie poznawanej historii. Wraz z postępami w fabule decyzje tracą swą ważność. W dodatku jeśli wybierzemy opcję dialogową zgodną z naszym sumieniem, często okazuje się ona niewłaściwa i prowadzi do ekranu końca gry. Być może twórcy chcieli w ten sposób ukazać, jak postępuje utrata wolnej woli protagonisty.

Kolejnym atutem produkcji jest oprawa wizualna gry. Specyficzna kreska nadaje całej historii brudnego i mrocznego charakteru i to pomimo faktu, że jest przesycona kolorami, a groteskowe animacje bohaterów przypominają nieco... „koślawe” Fallout: Shelter? Przerywniki filmowe też są interesujące. Szczególnie, że dostrzeżemy w nich przeplatające się artystyczne style, przez co potęgowane jest wrażenie odklejania się od rzeczywistości bohaterów (a to bardzo ważne z punktu widzenia fabuły, która popycha nas w otwarte ramiona szaleństwa).

Z tych elementów złożymy ustrojstwo do rozmawiania z mózgami. Serio...

Urzekły mnie także rozmowy bohaterów, czy pomysł, w którym część linii dialogowych zasłaniana jest przez wewnętrzne podszepty protagonisty (co nierzadko utrudnia rozmawianie i wybieranie słusznych odpowiedzi w konwersacji). Może to nawet doprowadzić do bójek, które zresztą wykonano w Stygian całkiem solidnie (gdyby nie fakt, o którym przeczytacie poniżej).

Walka przypomina tę znaną z Heroesów; bohaterowie poruszają się po hexach, wykorzystując do przemieszczania się i ataków punkty akcji. Proste? Możliwe, ale rzucanie zaklęć, strzelanie z broni palnej i kombinowanie z przemieszczaniem się, aby zmaksymalizować efektywność każdego ruchu (szczególnie, gdy przeciwnik jest silniejszy, a sytuacja taka nie zdarza się rzadko) daje sporo frajdy!

Chcesz utracić poczytalność? Zagraj w Stygian...

Dlaczego więc ocena nie jest wyższa? Stygian: Reign of the Old Ones jest naszpikowane błędami, które dla wielu graczy (szczególnie tych niecierpliwych) zdyskwalifikują grę po mniej niż trzech godzinach zabawy. I nie mówię tu o takich błahostkach jak mało intuicyjny interfejs ekwipunku, którego obsługi należy się nauczyć metodą prób i błędów (niby jest samouczek wyjaśniający podstawy, ale nie wszystkie aspekty są w nim wyjaśnione).

Przymknąć oko mogę również na fakt, iż protagoniści nieszczególnie się nas słuchają – co prowadzi do sytuacji, w których trzeba klikać kilkukrotnie na miejsce, do którego powinni zmierzać bohaterowie (jest to uciążliwe na samym końcu przygody, kiedy stanie w jednym miejscu może prowadzić do zbyt trudnej dla grającego walki). Zdarza się, że postacie maszerują do danego miejsca tyłem (postaci odwrócone są w stronę przeciwną do kierunku marszu, przez co wykonują wybijający z immersji moonwalk), a towarzysze często olewają podążanie za protagonistą, stojąc sobie radośnie w miejscu (i pojawiają się u boku kierowanego przez gracza bohatera dopiero po zmianie lokacji).

Gry są złe i zniszczą Cię!

Ekran ekwipunku wygląda solidnie, ale jego użytkowanie jest nieintuicyjne.

Największą bolączką produkcji są jednak... przycinki. I to nie byle jakie zawieszki. Są to cykliczne, potężne zwiechy, które unieruchamiają całkowicie program – co ma najczęściej miejsce w trakcie walk. Jedna taka zdarzyła się nawet podczas ekranu podsumowania bitki, przez co i tak konieczny był restart (a produkcja nie zdążyła się zapisać), więc zmuszony byłem ponownie toczyć bardzo trudny i frustrujący bój. W efekcie tego grze – której przejście nie powinno zająć więcej niż 15-20 godzin – musiałem poświęcić aż 60 godzin!

Do napisów końcowych dobrnąłem wyłącznie przy ogromnej dozie samozaparcia, powtarzając niektóre walki po kilkadziesiąt razy (przy innych segmentach, jak chociażby zmiana lokacji, autozapis działa nad wyraz dobrze – obawa o stan gry istnieje więc tylko podczas prowadzenia potyczek). Po czasie, mierząc się z tymi samymi fragmentami gry, zacząłem słuchać podcastów, które umilały mi katorżniczą robotę. Potrzeba wiele zapału, aby przebrnąć przez trudne momenty i dotrwać do końca fabuły. Szkoda, bo dzieje się to kosztem niezłej historii i oryginalnego pomysłu na grę.

Czy warto?

Po Stygian: Reign of the Old Ones warto sięgnąć przede wszystkim, jeśli jest się zadeklarowanym miłośnikiem Cthulhu. Klimat ciężkich i przerażających opowiadań Lovecrafta wylewa się tu z ekranu niczym woda z wyżymanej gąbki. Nie sposób jednak zignorować masy mniejszych i większych problemów i błędów, w tym potworną stabilność gry.

Oczywiście, gry różnie działają na różnych komputerach i być może akurat dla ciebie Wielki Przedwieczny okaże się łaskawszy. Ryzyko jest jednak zbyt wielkie, by z czystym sumieniem polecić tę produkcję graczom niezwiązanym emocjonalnie z twórczością Lovecrafta. Jeśli jednak, jakimś cudem, nie uświadczysz w grze problemów, z którymi ja musiałem się borykać, spokojnie można ofiarować ocenę o trzy oczka wyższą – skala ścinek jest bowiem kolosalna i bardzo mocno utrudnia czerpanie radości z gry, której potencjał marnuje fatalny stan techniczny.