Recenzja Warsaw - najlepsza gra o powstaniu warszawskim nie jest dobra - Strona 2

Bryła ciemna, Warszawa

Warsaw rozgrywa się na trzech poziomach. Pierwszy z nich to kryjówka powstańców – to tam możemy rozwinąć umiejętności naszych bohaterów, przydzielić im nowy ekwipunek, pohandlować, zrekrutować nowych członków oddziału i przede wszystkim spojrzeć na mapę miasta. Warszawa jest tu podzielona na sześć dzielnic, a w każdej z „tur” (trwających po kilka dni) możemy wybrać misję mającą miejsce tylko w jednej z nich – pozostałe zostaną automatycznie oznaczone jako nieudane, co poskutkuje spadkiem morale oraz wzrostem wskaźnika wyczerpania danego sektora. Gdy pierwszy z tych parametrów zmaleje do zera, dany region skapituluje.

Jeśli akurat nie są na misji,

Tu pojawia się pierwszy problem: niezależnie od tego, jak doskonale idzie nam wykonywanie zadań, wskaźniki morale w dzielnicach i tak nieubłaganie spadają. I to nawet w tej, w której przed chwilą wyeliminowaliśmy pięć niemieckich patroli czy zlikwidowaliśmy wyrzutnie Nebelwerfer. Doprowadza to do demobilizującej sytuacji, w której po perfekcyjnie przeprowadzonej akcji bez żadnych strat patrzymy na ekran podsumowania misji, by przekonać się, że impet powstania znowu wyhamował, Ochota, Wola i Śródmieście padły łupem hitlerowców, a morale w dzielnicy, z której właśnie wróciliśmy, zmalało o kolejne kilka punktów.

Warsaw potrafi zrazić do siebie także w dwóch następnych fazach rozgrywki. Po wybraniu zadania przenoszeni jesteśmy na mapę walczącej stolicy, gdzie próbujemy zlokalizować patrolujące ulice oddziały niemieckie, skrytki z zaopatrzeniem i interesujące zdarzenia. Mamy na to jednak mocno ograniczoną liczbę punktów akcji, jeśli więc nie trafimy od razu w pobliże kluczowego punktu, jesteśmy zmuszeni do szukania na czuja, co często kończy się tym, że nie zdążamy z wykonaniem docelowych zadań i wracamy do bazy na tarczy. Warsaw po prostu odciąga od aktywnej eksploracji mapy, sugerując raczej, by zawsze ograniczać swoje ambicje do bezpiecznego minimum.

…Przynajmniej łatwo trafić.

Pamiętaj: pewność siebie to zdradliwy i powolny zabójca

Ostatnią i najważniejszą fazą, w której spędzamy gros czasu zabawy, są potyczki z niemieckimi siłami. W przeciwieństwie do Darkest Dungeon w Warsaw nie mamy określonej kolejności, w której uderzają bohaterowie; zamiast tego otrzymujemy liczbę aktywacji, równą liczebności naszej drużyny, i po trzy punkty gotowości dla każdej postaci. Możemy więc w jednej turze trzy razy skorzystać z umiejętności żołnierza, kompletnie pomijając sanitariusza – co daje więcej możliwości taktycznych, ale i zmusza do planowania w dalszej perspektywie. Punkty gotowości odnawiają się bowiem po jednym na turę, może się zatem okazać, że w kluczowym momencie bitwy nie będziemy mogli zaatakować najsilniejszym z naszych podopiecznych.

Najważniejszym aspektem walk jest w Warsaw zarządzanie ryzykiem. Brawura to tutaj sprawdzony sposób, by odesłać swoich powstańców do kostnicy – a że śmierć jest ostateczna, pośpiech nie popłaca. Oczywiście, podobnie jak w Darkest Dungeon, dużo zależy od wyimaginowanego rzutu wirtualną kostką – może się zdarzyć, że kontrolowany przez nas bohater spudłuje przy strzale z 95-procentową szansą powodzenia lub że karabin maszynowy trafi ciosami krytycznymi trójkę naszych najlepszych postaci – ale ten element losowości nie dokucza jakoś szczególnie i przy odrobinie wprawy można zmniejszyć straty w swoich szeregach niemal do zera w trakcie całej kampanii. Warsaw jest trudne – ba, jeśli na przykład stracimy jedynego sanitariusza, to wręcz niemożliwie trudne – ale za sprawą sztucznej inteligencji, która dobiera cele i ataki na chybił trafił, zamiast bezlitośnie wykańczać najsłabsze jednostki, można sobie z tym poradzić.

Na polu bitwy znajdują się bar

Ciekawym, choć średnio wyegzekwowanym, pomysłem okazała się kwestia amunicji. Istnieją trzy rodzaje pocisków: krótkie, długie i ciężkie, a każda broń korzysta z jednego z nich. W wersji recenzenckiej, z którą zaczynałem przygodę z Warsaw, wprowadzenie tego elementu okazało się nie do przejścia, bo naboi cały czas brakowało, a z dostaw i handlu mogliśmy wygenerować zaledwie kroplę w morzu potrzeb. Doprowadziło to m.in. do sytuacji, w której po długiej walce na placu boju po stronie przeciwnika został pojedynczy owczarek niemiecki... a ja nie mogłem go dobić, ponieważ skończyła mi się amunicja, a o czymś takim jak cios kolbą czy nożem żaden z powstańców nie słyszał. Aktualizacja premierowa z kolei przesadziła w drugą stronę – teraz nabojami jesteśmy obsypywani na każdym kroku, w związku z czym na parę dni przed końcem powstania możemy uzbierać arsenał, którym samodzielnie zdołalibyśmy przegonić Niemców z Warszawy... a pewnie i na Sowietów by coś zostało.

Po ulicach ogarniętej pożogą W

Wycofać się!

Takie niedociągnięcia występują w niemal każdym elemencie Warsaw. Niemal – bo trudno przyczepić się do oprawy wizualnej. Rysunkowy styl wcale nie odbiera tej produkcji powagi związanej z tematyką powstania, a dzięki niemu gra jest przejrzysta i miła dla oka. Szkoda tylko, że nie pokuszono się o nieco więcej zawartości. Liczba pól bitew i wariacji przeciwników została mocno ograniczona, dokucza też dość wąski dobór bohaterów, a misjom brakuje polotu. Także wydarzeń, w których bierzemy udział – takich jak werbunek nowej postaci, akcja ratunkowa w celu uwolnienia ludzi uwięzionych w gruzach zniszczonego budynku czy rozwiązanie sporu cywilnego – jest niewiele. Już po kilku godzinach ma się wrażenie, że widzieliśmy tu niemal wszystko i rozgrywka niczym nas nie zaskoczy.

W odpowiedzi na malejące wpływ

Zamiast znanych z Darkest Dung

Produkcji Pixelated Milk przydałoby się jednak parę miesięcy we wczesnym dostępie (naprawdę nie wierzę, że właśnie to napisałem), by zweryfikować pewne decyzje dotyczące rozgrywki, które w ostatecznym rozrachunku okazały się chybione. Brak angażującej historii i postaci, kulejąca sztuczna inteligencja i być może najważniejsze – poczucie, że nasze działania mają niemal zerowy wpływ na przebieg powstania – wszystko to składa się na tytuł, który zamiast sprawiać frajdę serwuje przede wszystkim frustrację. Frustrację tym bardziej dojmującą, że przecież Warsaw nie jest grą złą. Gdzieś tutaj znajdują się fundamenty dla solidnej, wymagającej strategii, która co prawda chętnie zapożycza elementy z Darkest Dungeon, ale jednocześnie nie jest bezczelnym klonem. Jednak giną one pod dziwnymi decyzjami deweloperów i w efekcie w Warsaw zamiast 63 dni chwały przeżyjecie kilkanaście godzin zobojętnienia.