Recenzja gry Wolfenstein: Youngblood – to nie jest Wolf, na jakiego czekaliśmy - Strona 2

„Późne rokokoko”

Wolfenstein: Youngblood nie zachwyca również pod względem otoczki fabularnej. Choć początek wydaje się nawet dość obiecujący, z ciekawym intro, z polskimi akcentami, wszystko szybko traci rozmach. Historia poszukiwań zaginionego B.J. Blazkowicza przez jego córki gdzieś w sercu okupowanego przez nazistów Paryża to płycizna, którą wypełniają jedynie kuriozalne dialogi. Brakuje też ciekawych postaci pobocznych, z których zapamiętujemy jedynie Abby – córkę Grace Walker z The New Colossus, rówieśniczkę Jess i Sophie. Same siostry to taka mieszanka Beavisa i Buttheada z girlpower – czasem są zabawne, ale zwykle denerwują. W następną grę z ich udziałem już bym nie zagrał.

Fabuła jest płytka, bez wielu przerywników filmowych. Abby to jedyna postać, jaką zapamiętamy z tej historii.

Twórcy bardzo nieporadnie wykorzystali również motyw lat 80., w których toczy się akcja Wolfensteina: Youngblood – i to nawet biorąc pod uwagę alternatywną przecież historię. Ulice Paryża czy rozrzucone tu i tam samochody przypominają raczej jakieś „późne rokokoko”, a nie kolorową dekadę kiczu. Jedyny wyraźny akcent stanowią znajdźki w postaci kaset magnetofonowych. Zamiast jednak pomysłu z Metal Gear Solid V i możliwości włączenia sobie walkmana z hitami disco-popu w trakcie misji i strzelania, kawałków stylizowanych na lata 80. można słuchać tylko w menu gry i przy radiach.

Tak twórcy Wolfenstein: Youngblood widzą lata 80. Ta wystawa i słuchanie paru stylizowanych piosenek w menu gry to jedyne ślady dekady kiczu w grze.

„Jutro też wam uciekniemy!”

No dobrze, czy więc w takim razie Wolfenstein: Youngblood posiada jakieś jasne strony? Plusem są na pewno projekty i wygląd poziomów. Wielopiętrowe wieże, tajne laboratorium czy nazistowskie salony prezentują się nieźle i często znajdziemy w nich ukryte przejścia prowadzące do celu misji więcej niż jedną drogą. Czuć w tym trochę ducha Dishonored, zapewne dzięki zaangażowaniu studia Arkane w produkcję. Z drugiej strony – to jednak zupełnie inna liga i nie ma tu mowy chociażby o trybie działania „po cichu”, mimo wytłumionej broni czy kombinezonu z opcją niewidzialności.

W Youngblood zdecydowany prym wiedzie ciężkie uzbrojenie, a zwłaszcza rozmieszczone sporadycznie działka stacjonarne. Napakowani przeciwnicy wymagają tony ołowiu czy energii, więc walka zaczyna upajać dopiero wtedy, gdy jesteśmy uzbrojeni w broń właściwego kalibru. Kiedy połączymy to z trybem kooperacji z dobrym kumplem czy kumpelą, nowy Wolfenstein potrafi mieć swoje momenty. Ciekawe są również perki dedykowane wyłącznie wspólnej rozgrywce. Możemy przykładowo aktywować zdolność wskrzeszania siostry na odległość czy uzupełniać poziom jej pancerza.

Uber przeciwnicy z uber pancerzem na ulicach to część uber endgame’u - endgame’u bez uber lootu i uber otwartego świata.

„Co mnie obchodzi jakaś tam wasza wojna?”

Momenty to jednak o wiele za mało, by powiedzieć, że dobrze się bawiłem. Wolfenstein: Youngblood to dziwna hybryda gatunków, w której mozolne ciułanie punktów doświadczenia i waluty w misjach oraz dziennych wyzwaniach można wytłumaczyć jedynie opcjonalnymi mikrotransakcjami. To korytarzowa strzelania, która posiada grind i endgame na modłę gier z otwartym światem. To erpegowy looter shooter bez żadnego lootu i nagród. Jest sporo lepszych tytułów, w których można grać w co-opie, są też lepsze produkcje z przeciwnikami jak gąbki na pociski. Najbardziej boli jednak to, że płytka fabuła tak naprawdę nie wnosi niczego ciekawego do uniwersum Wolfensteina. Youngblood jest trochę jak głupawy wybryk nastolatków – zdarzył się, to zdarzył, po co dalej drążyć temat?