Recenzja gry Agony - piekło nudy i przeciętności - Strona 3

Krąg piąty – jasność wśród ciemności

Narzekam i narzekam, ale nie jest tak, że w Agony zawiodły wszystkie elementy. Projekt piekła jest zacny. Tylko tyle i aż tyle. To, czym twórcy chwalili się wszędzie, na pochwały najczęściej rzeczywiście zasługuje. Mapy są przedziwne, obleśne, zaskakujące i pieczołowicie przygotowane. Za każdym razem, gdy już zaczynałem czuć znużenie kolejnymi wrotami z zębów i flaków, następowała pobudzająca zmiana klimatu.

Ostatecznie okazało się też, że te szeroko komentowane kontrowersje nie są wcale takie straszne. Ot, nagość i tortury, które wielokrotnie widziało się w kinie w odpowiednio krwawym horrorze. Nie zrozumcie mnie źle, Agony to nie jest piknik, dzieją się tu rzeczy potworne, ale nie takie, z którymi byśmy nie mieli do czynienia już wcześniej. Z czasem zresztą gracz uodparnia się na to wszystko.

Podobały mi się także projekty kreatur i porządnie wykonana warstwa dźwiękowa. Wszystkie mlaśnięcia, chrupnięcia, piski, krzyki i inne bezeceństwa słyszane w tle w udany sposób budują atmosferę, a muzyka nie pozostaje daleko w tyle.

Agony bywa bardzo ładne.

No i weź znajdź tu drogę.

Wielka szkoda więc, że na każdego fajnego demona przypada pokraczny i błyszczący model człowieka męczennika. I że wiele ładnych detali jest schowanych we wspomnianych wcześniej ciemnościach. I że niektóre tekstury okazują się niegodne uwagi, jeśli są w bezpośrednim otoczeniu ładniejszych obiektów. I wreszcie, że pewne poziomy wyglądają jak chaotyczny zlepek wszystkiego na wszystkim, jak gdyby twórcom zabrakło inwencji zużytej na wcześniej wykreowane cuda.

Polskie Agony nie jest pierwszą grą o tym tytule. W 1992 roku na amigach pojawiło się Agony autorstwa Psygnosis Limited. Był to przewijany w poziomie shoot’em up, złożony z całych sześciu etapów. Co ciekawe, zamiast typowym dla gatunku statkiem kosmicznym kierowaliśmy tam uczniem czarownika, zmienionym w sowę.

Jest jeszcze jedna pozornie fajna rzecz, niestety – także obarczona wrodzoną wadliwością całego produktu. Poza trybem głównej historii Agony oferuje niespecjalnie ekscytujące hasanie po labiryntach celem uzyskania jak najlepszego wyniku (przeżyj jak najdłużej, zajdź jak najdalej) oraz odblokowujący się po ukończeniu gry tryb sukkuba.

Pomysł wydaje się rewelacyjny – pozwala wcielić się w spotkaną podczas gry postać lubieżnej sługuski Krwawej Bogini i przejść wszystko raz jeszcze w jej ciele. Tym jednak razem zmienia się podejście do zabawy, bo można atakować, otwierają się nowe ścieżki i część fabuły jest inna. Oczywiście więc musiano to zepsuć, wrzucając naszego sukkuba w te same ciemności i nie pozwalając ich niczym rozświetlić (w tej postaci nie możemy podnosić pochodni) – czy demon nie powinien doskonale widzieć w mroku? W ciele sukkuba błąkania mamy więc jeszcze więcej niż wcześniej, a i pozostałe wady są równie uciążliwe jak w standardowym trybie. Przechodzenie gry drugi raz nie ma więc sensu. Chyba że takie minimęczarnie to dla Was przyjemność i chcecie poznać każde z siedmiu (!) zakończeń.

Projekty niektórych poziomów to cudownie szalona wizja.

Znalazłem figurkę, ale zgubiłem teksturę.

Krąg sześć sześć sześć – koniec wszystkiego

Agony miało w talii świetne karty. Przedstawiona tu wizja piekła jest nawet lepsza od moim zdaniem do tej pory mistrzowskiego ostatniego poziomu Painkillera. Polacy w nowej, cyfrowej wersji zaprezentowali wszystko to, czym przez wieki straszono wiernych podczas kazań. Pod tym względem wyszło ciekawie. Niestety, osadzona w tym piekle gra nie jest warta naszego zainteresowania.

No przecież mówiłem, że bywa ładnie.

Agony potrafi być ładne, ale spomiędzy szwów wyłazi brzydota, a na ekranie widać głównie ciemność. Gra jest pomysłowa, niestety – żaden z pomysłów nie został zrealizowany w pełni. Działa dobrze i nie jest bardzo wymagająca w kwestii sprzętu, jednak straszy niedopracowaniem i błędami. Rok temu dostaliśmy nieudane Inner Chains, które czarowało projektem świata, ale zawodziło rozgrywką. Tu jest podobnie, pod ciekawą koncepcją kryje się niezbyt atrakcyjny średniak. Dzieło Polaków to dość ambitny projekt zatopiony w morzu przeciętności i nudy.