Recenzja gry Shadow of the Colossus – odtrutka na sandboxy - Strona 4

Cień kontroli

W samą rozgrywkę Bluepoint Games zbyt mocno nie ingerowało. Pokonanie niektórych kolosów wydaje się minimalnie trudniejsze, innych ciut łatwiejsze, ale różnice te są niewielkie i wychodzą na jaw dopiero przy bezpośrednim porównaniu. Bardziej odczuwalny – choć nie na tyle, bo miało to większe znaczenie – jest natomiast fakt, że zmieniono działanie wskazywania drogi przez miecz. W oryginale był on tak samo skuteczny w świetle, jak i w cieniu – różnica sprowadzała się głównie do zmiany zabarwienia strugi światła kierującej nas do kolosa. Tym razem, jeśli chcemy otrzymać wskazówkę, musimy znajdować się w jasnym miejscu, inaczej miecz nie zadziała.

Nieliczne ruiny przypominają nam, że dom kolosów nie zawsze był opuszczony przez ludzi.

Remake oferuje nowe, dostosowane do współczesnych standardów sterowanie, które zmienia obłożenie klawiszy i przede wszystkim temperuje zapędy kamery, w oryginale potrafiącej mocno utrudniać nam życie. Aktualnie wciąż zdarza jej się zbłądzić, ale nie następuje to już tak często, by stanowiło poważny problem. Nowe przypisanie klawiszy również sprawdza się nieźle (uspokajam – dostępny jest też klasyczny schemat sterowania) – szczególną poprawę da się odczuć przy celowaniu z łuku, które przestało być niewiarygodnie toporne.

Odblokowywane za postępy grafiki porównujące remake z oryginałem doskonale pokazują, jak wiele pracy włożyli twórcy.

Więcej niż cień oryginału

Nowa wersja Shadow of the Colossus to przykład wzorowego remake’u. Wyjątkowy pomysł na rozgrywkę, minimalistyczna fabuła i niezwykła atmosfera osamotnienia oraz klimat tajemniczej krainy zostały perfekcyjnie odtworzone, nie tracąc nic z tego, czym zachwycały dekadę temu. Jednocześnie elementy dzisiaj już przestarzałe, czyli techniczną stronę oprawy wizualnej i sterowanie, przebudowano tak, by nie mieć się czego wstydzić w porównaniu z konkurencją.

Z niektórymi gigantami walczymy w powietrzu bądź pod wodą.

Szkoda jedynie, że Bluepoint Games nie zdecydowało się pójść o krok dalej i wprowadzić przynajmniej części z ośmiu dodatkowych kolosów, jakie pierwotnie planowało umieścić w oryginale Team Ico, a które z różnych powodów ostatecznie pojawiły się wyłącznie w formie ilustracji w artbooku do gry. Choćby znacznie odstawały od poziomu oryginalnej szesnastki, byłyby wspaniałym rozszerzeniem dobrze znanej przygody – nawet gdyby nie trafiły do właściwej rozgrywki, tylko np. stanowiły dodatkowy tryb zabawy. A tak otrzymaliśmy „tylko” wzorowo wykonane nowe szaty świetnego tytułu, który stanowi pozycję obowiązkową dla każdego konesera gier komputerowych.