Ski Resort Tycoon II - recenzja gry - Strona 2

Do tego wszystkiego dochodzi mało przyjemny efekt znikania kursora myszki, przez co raz po raz zmuszony byłem zapisywać stan gry na dysku, wychodzić z niej, uruchamiać powtórnie i wczytywać save’a. Nieco inaczej rzecz się ma w nocy. Gdy słońce zachodzi za górę, robi się ciemno, w domkach zapalają się światła, przy alejkach latarnie, wówczas robi się NASTRÓJ. I wtedy smutek wziąć może, że od całego tego nastroju dzieli nas grube szkło monitora. Bierze również smutek z tego powodu, że cała reszta grafiki w grze, w menu i w zestawieniach jest tak brzydka w porównaniu z nocnymi sceneriami... No, ale nastrój nastrojem, a zarabiać trzeba. Tymczasem w nocy budować praktycznie się nie da, bo jest za ciemno, żeby postawić jakikolwiek budynek dokładnie tam, gdzie to sobie zaplanowaliśmy.

Kolejne moje rozczarowanie związane jest z muzyką. Przywykłem już bowiem do tego, że wszelkiego rodzaju tycoony wnoszą wraz ze sobą na mój komputer spory wybór dobrej muzyki, przeważnie utrzymanej w klimatach bluesowych i jazzowych. Ale – jak głosi bodaj nagłupsze ze znanych mi porzekadeł – nie ma reguły bez wyjątków i tym wyjątkiem jest właśnie „Ski Resort Tycoon II”. Wprawdzie ścieżki dźwiękowe, które zawiera, są bardzo miłe dla ucha i słuchałoby się ich z nie lada przyjemnością, gdyby nie kilka drobiazgów... Ścieżek jest pięć, ich łączny czas trwania to 5 minut i 22 sekundy i wszystkie zostały zsamplowane z częstotliwością 22 kHz... Każda wprawdzie występuje w dwóch odmianach: normalnej i hifi, ale cóż z tego, gdy hifi różni się tym od normalnej, iż jest... stereo. Nieco lepiej od muzyki prezentuje się reszta udźwiękowienia gry, albowiem zarówno z budowanego ośrodka jak i ze stoków dobiega cała gama odgłosów – od pohukiwania sów nocą, przez nawoływania sprzedawców hot-dogów, na chropowatym szumie nart na śniegu skończywszy. Również sympatycznie odmienia się tło dźwiękowe przy zmianach cyklu dobowego. W nocy zamiast muzyki pojawiają się wspomniane pohukiwania sów, wycie wilków, ćwierkanie jakichś nocnych ptaków i skrzypienie świerszczy. Do świerszczy w zimie nie jestem szczególnie przekonany, ale dobrze nocnemu nastrojowi robią, nawet jeśli za oknem świat skuty lodem i przysypany metrem śniegu.

Jednakże wszystko to byłby pikuś, bo i pierwsze, i ostatnie wrażenie w każdej grze należy do jej grywalności, do wachlarzu opcji, które oferuje i wygody jej obsługi. Niestety ze wszystkim powyższym w przypadku drugiej części „Ski Resort Tycoona” jest tak sobie – wiele się to wszystko od części pierwszej nie różni i mogłoby być lepiej. Grywalność stoi na poziomie właściwym większości tycoonów – ośrodek rowija się miło, ludziki przychodzą, płacą, jeżdżą na nartach, kupują jedzenie i idą robić siusiu. Problem w tym, że została grywalność bardzo ograniczona jeszcze na etapie projektu przez nieszczęśliwy i zwykle nie sprawdzający się pomysł, by budowa wszystkiego była uzależniona od istnienia innych budynków. Tym samym nie ma możliwości swobodnego wyboru charakteru swojego ośrodka i bezwzględnie w każdym kurorcie, choćby i pięciogwiazdkowym, znaleźć się musi przenośna plastikowa toaleta, budka z hot-dogami, czy najprostszy generator prądu. Nie tylko niepotrzebnie zabiera to czas i pieniądze, ale również miejsce. Już znacznie lepszym – choć równie nierzeczywistym – rozwiązaniem problemu rozwoju jest prowadzenie badań i opracowywanie nowych konstrukcji i technik, lecz w SRTII nie istnieje nic na kształt projektowania czy badań.