Recenzja pierwszego epizodu Marvel's Guardians of the Galaxy: The Telltale Series – otwarcie bez polotu

Adaptacja Strażników Galaktyki to jeden z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie projektów twórców The Walking Dead i The Wolf Among Us. A głównym powodem tego wyczekiwania nie była nawet sympatia, jaką darzę komiksowe i filmowe przygody szalonej ekipy Star-Lorda. Czynnikiem najbardziej przyciągającym mnie do tej gry był fakt, że Guardians of the Galaxy to franczyza nacechowana solidną dawką humoru. Tak jak Telltale Games od lat robi poważne tytuły według tego samego szablonu, tak w tych luźniejszych, przygodowo-komediowych seriach, jak Tales from the Borderlands czy Minecraft: Story Mode, specjaliści od epizodycznych przygodówek pozwalają sobie na znacznie więcej urozmaiceń, kreatywności i polotu.

Niestety, nie tym razem. Niby humor w pierwszym epizodzie Marvel’s Guardians of the Galaxy jest obecny, a i kilka scen akcji się znajdzie, ale bynajmniej nie jest to jazda bez trzymanki superszybkim, pełnym pętli i ostrych zakrętów rollercoasterem, jaką zafundowały nam wizyty na Pandorze oraz w świecie zbudowanym z brył. To raczej komfortowa przejażdżka bezpieczną kolejką górską dla całej rodziny, z porządnymi pasami bezpieczeństwa i brakiem ograniczeń wiekowych.

Humor nie jest najwyższych lotów, ale w kilku momentach nie sposób się nie zaśmiać.

I am Groot?

Twórcy postanowili zaprezentować nam swoją własną wizję Strażników, niezwiązaną ani z komiksem, ani z filmem. Jednak, prawdę mówiąc, na wielkie odstępstwa się nie odważyli i zespół oraz świat przedstawiony w grze jest niemal identyczny jak ten w filmie – różnice sprowadzają się głównie do kilku niezgadzających się faktów z przeszłości oraz poukrywanych tu i ówdzie komiksowych nawiązań. No i do kompletnie nieprzypominającej siebie Gamory, która nie zachowuje się jak zahartowana w boju zabójczyni, tylko jak opiekuńcza i wiecznie zamartwiająca o Star-Lorda niania. Jeśli ktoś jest wielkim fanem tej postaci, to lepiej niech od gry trzyma się z daleka, bo będzie przez większość czasu zgrzytać zębami.

Wierność filmowi ma tę zaletę, że gra zakłada, iż odbiorca dobrze zna ekipę, i od razu rzuca nas w wir akcji, nie marnując czasu na przedstawianie poszczególnych postaci i relacji między nimi. Zabawa zaczyna się od mocnego uderzenia – oddział Korpusu Nova prosi Strażników o pomoc w starciu z samym Thanosem. Strażnicy oczywiście reagują i mierzą się z Szalonym Tytanem, a oprócz tego w ciągu odcinka udaje im się też wplątać w poważną aferę związaną z tajemniczym kosmicznym artefaktem i grupą wojowniczych Kree.

Słowem, dzieje się niemało, choć – jak wspomniałem na początku recenzji – wydarzenia w żadnym momencie nie nabierają takiego tempa jak w najlepszych seriach Telltale Games. Jak na sagę opowiadającą o gadającym szopie i humanoidalnym drzewie przystało, jest tu też sporo humoru, aczkolwiek gagi nie grzeszą przesadną oryginalnością. Kilka razy w trakcie odcinka się zaśmiałem, ale to na pewno nie jest poziom filmu czy chociażby Deadpoola.

Tutejsza wersja Gamory kompletnie nie zasługuje na przydomek najniebezpieczniejszej kobiety we wszechświecie.

Wybory moralne do najtrudniejszych nie należą i najczęściej dotyczą tego, jak chcemy traktować pozostałych członków drużyny.

I am Groot!

Jeśli chodzi o kwestie mechaniki, to ze standardowego dla Telltale Games zestawu „wybór kwestii dialogowych + sekwencje akcji, w których musimy szybko naciskać pojawiające się na ekranie przyciski + bardzo proste sekwencje eksploracyjne” minimalnie urozmaicony został tylko ten ostatni element. Star-Lord, którym – z jednym niewielkim wyjątkiem – sterujemy podczas całego odcinka, posiada silniki odrzutowe, w związku z czym może latać. W trakcie sekwencji eksploracyjnych pozwala to na badanie lokacji na kilku „piętrach”, między którymi da się swobodnie przemieszczać. Nic niezwykłego, ale akurat w grach tego dewelopera nawet takie drobne zmiany są na tyle rzadkie, że warto je punktować.

W kwestii wyborów moralnych żadnej rewolucji nie stwierdziłem. Większość decyzji sprowadza się do tego, którego członka zespołu postanowimy wesprzeć w jakiejś drobnej kłótni albo czy będziemy dla kogoś mili, czy też nie, więc do bezsennych nocy raczej nikogo poszczególne akcje nie doprowadzą. W dwóch sytuacjach możemy minimalnie wpłynąć na kilka czy kilkanaście kolejnych minut opowieści, zatem w jakimś stopniu da się ją kształtować, ale nie są to zmiany tak znaczące, by po przejściu epizodu chciało się go powtarzać.

Codex to kopalnia nawiązań i żartów – szkoda, że dostęp do niego uzyskujemy tylko w jednym momencie odcinka.

We are Groot

Pod względem wizualnym Guardians of the Galaxy to chyba najbardziej komiksowa gra Telltale Games od czasu The Wolf Among Us. O ile jednak adaptacja Fables inspirowała się realistycznie rysowanymi powieściami graficznymi, tutaj postawiono na większą kreskówkowość. Efekt jest całkiem przyjemny dla oka, choć moim zdaniem nie wszystkie projekty postaci się udały – mnie do gustu nie przypadł na przykład wygląd Gamory oraz Groota. Podobała mi się natomiast ścieżka dźwiękowa, podobnie jak w filmie pełna kawałków będących na topie pół wieku temu.

W Marvel’s Guardians of the Galaxy powrócił, niestety, problem, który dawniej regularnie występował w grach tego dewelopera, ale od przeszło roku wydawał się rozwiązany – sztywne animacje ruchu. W sekcjach eksploracyjnych Star-Lord porusza się paskudnie nienaturalnie, jakby był robotem. Nie zauważyłem natomiast artefaktów graficznych czy większych spadków płynności, jakie trapiły recenzowanego przeze mnie jakiś czas temu Batmana.

Silniki rakietowe w butach wprowadzają odrobinę urozmaicenia do segmentów eksploracyjnych.

Sceny akcji to standardowe wciskanie pojawiających się na ekranie przycisków.

Otwarcie najnowszego serialu Telltale Games mnie zawiodło. Tak jak od lat firma ta najmocniej błyszczała, gdy brała się za bardziej luźne serie, tak pierwszy odcinek Strażników Galaktyki okazał się zupełnie nienatchnionym, rzemieślniczym produktem. Tytuł nie schodzi poniżej typowego poziomu reprezentowanego przez tego producenta, ale też kompletnie niczym nie wyróżnia się na plus. Na tę chwilę jest to pozycja tylko dla największych fanów Marvela oraz epizodycznych przygodówek – miejmy nadzieję, że kolejne odcinki podkręcą nieco tempo. A póki co polecam raczej powrót na Pandorę.