Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać
Recenzja gry 15 sierpnia 2016, 13:33

Recenzja gry No Man's Sky - w kosmosie nikt nie usłyszy twojego ziewnięcia - Strona 6

No Man’s Sky to nieudany eksperyment, który oferuje niewyobrażalnie duży świat, ale nie dostarcza przy tym wystarczającej motywacji do jego zwiedzania i szybko zabija entuzjazm podróżników poważnymi błędami technicznymi.

Ścieżka Atlasa to jedna z trzech dostępnych dróg fabularnych.

Wydawanie niedopracowanych gier na premierę powoli staje się bardzo przykrym standardem, ale No Man’s Sky pod tym względem wysuwa się na czoło niechlubnej stawki. Raz niefortunne lądowanie na planecie zaklinowało mi statek i zmusiło do wielogodzinnych wędrówek w poszukiwaniu stacji umożliwiających zdalne jego przyzwanie, gdyż nie było innego sposoby na wydostanie się. Innym razem po wejściu w atmosferę planeta nie chciała się załadować i nie dość, że mogłem podziwiać feerię artefaktów graficznych, to w dodatku nie dało się na niej wylądować. Zdarzyło mi się też utknąć w kosmosie, gdyż gra postanowiła uniemożliwić mi lot z większą prędkością od minimalnej, używanej w atmosferze. Najgorsze jest jednak to, jak często gra potrafi się zawieszać. Czasem może przez siedem godzin działać bezproblemowo, by następnie w trakcie ósmej zblokować się sześć razy. Piszę tu o wersji konsolowej, a edycja na PC ponoć jest w jeszcze gorszym stanie.

UV O NO MAN’S SKY – 5/10

Po kilkudziesięciu godzinach spędzonych w kosmosie mogę się w zasadzie przychylić do opinii recenzenta – No Man’s Sky to produkt o ogromnym potencjale, który najwzwyczajniej w świecie nie został wykorzystany. Grze brakuje ewidentnie treści, dzięki czemu już po dwóch solidnie przepracowanych wieczorach wydaje nam się, że widzieliśmy praktycznie wszystko, co ma ona do zaoferowania. Dzieło studia Hello Games trudno traktować w tym momencie inaczej, jak solidny fundmanent do perełki, którą być może będzie ona za rok lub dwa, jeśli deweloperzy wykażą się determinacją i faktycznie dostarczą zawartość za pośrednictwem darmowych dodatków DLC. Gromy sypiące się na tytuł w jego obecnym kształcie są moim zdaniem w pełni uzasadnione – eksploracja nowych planet to potężny magnes przyciągający do tytułu, ale para idzie w gwizdek, kiedy zorientujemy się, że pod płaszczykiem tego ogromu wszechświata kryje się zestaw powtarzalnych czynności, niewielka liczba niespodzianek, identyczne budowle w każdym systemie i obrzydliwie upierdliwe mikrozarządzanie, aż proszące się o automatyzację w większym zakresie. Nie ukrywam, wciąż w No Man’s Sky gram, ale nie ma już to nic wspólnego z zainteresowaniem, które towarzyszyło zmaganiom gwiezdnego podróżnika na starcie przygody. Irytujące są też niewyobrażalne problemy techniczne i to w tej rzekomo bardziej dopracowanej wersji, na PlayStation 4. Grze kilka razy udało się zawiesić konsolę w taki sposób, że konieczny był twardy reset, nie jestem w stanie zliczyć, ile razy aplikacja wysypywała się też bez ostrzeżenia.

Niektóre planety oferują również atrakcje wizualne pod wodą, ale rozgrywka nie motywuje nas do eksploracji tych głębin.

Niewykorzystana przestrzeń

O ile pierwsze godziny zabawy z No Man’s Sky są bardzo przyjemne, magia pryska bardzo szybko i nie mija dużo czasu, a każda kolejna podróż przez kosmos staje się powtarzalnym i mało ciekawym obowiązkiem. Początkowy rozmach zachwyca, szybko jednak przekształca się w serię powtarzanych w kółko tych samych czynności, które równie prędko przestają bawić. Po jakimś czasie jedynym motorem napędowym do dalszej zabawy była dla mnie nadzieja, że może jeszcze spotka mnie coś nowego i interesującego – nadzieje te jednak okazały się całkowicie płonne, a w centrum wszechświata odnalazłem jedynie rozczarowanie wywołujące poczucie zmarnowania olbrzymich ilości czasu. Ekipa Seana Murraya zmarnowała potencjał niesamowitej technologii, nie dostarczając wystarczająco dużo interesującej treści mogącej wypełnić gargantuiczny wszechświat. Tytułowi zdecydowanie nie pomaga też fatalny stan techniczny i kontrowersje związane z niespełnionymi obietnicami dotyczącymi trybów sieciowych. Choć był to ciekawy eksperyment technologiczny, jako gra niestety się nie sprawdził.

Michał Grygorcewicz | GRYOnline.pl

Michał Grygorcewicz

Michał Grygorcewicz

W GRYOnline.pl najpierw był współpracownikiem, zaś w 2023 roku został szefem działu Produktów Płatnych. Tworzy artykuły o grach od ponad dwudziestu lat. Zaczynał od amatorskich serwisów internetowych, które sam sobie kodował w HTML-u, potem trafiał do coraz większych portali. Z wykształcenia inżynier informatyk, ale zawsze bardziej go ciągnęło do pisania niż programowania i to z tym pierwszym postanowił związać swoją przyszłość. W grach przede wszystkim szuka opowieści, emocji i immersji, jakich nie jest w stanie dać inne medium – stąd wśród jego ulubionych tytułów dominują produkcje stawiające na narrację. Uważa, że NieR: Automata to najlepsza gra, jaka kiedykolwiek powstała.

więcej