Recenzja gry Quantum Break - dlaczego nie po polsku, Microsofcie?

Główny bohater gry, czyli Shawn Ashmore.

Właściwej fabule Quantum Break towarzyszy czteroodcinkowy serial, który możemy oglądać w przerwach pomiędzy pięcioma aktami gry. Od początku pomysł ten wydawał mi się kontrowersyjny, ale znając wcześniejsze dokonania Remedy, które lubi do swoich produkcji podchodzić w ten właśnie sposób (kluczowy przykład stanowi tu Alan Wake), miałem nadzieję, że studio wie, co robi. Ostateczny rezultat nie do końca mnie przekonał. Około dwudziestominutowe odcinki są strumieniowanie, a więc konieczne jest stałe podłączenie do sieci. To jeszcze najmniejszy problem. Gorzej, że dość często materiał musiał się buforować i nie jestem w stu procentach pewien, iż to akurat wina mojej sieci. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby po premierze gry okazało się, że serwery są przepełnione i zabawa w QB stanowi drogę przez mękę. Microsoft najwyraźniej również pomyślał o takiej sytuacji, ponieważ cały serial da się ściągnąć na dysk twardy konsoli. Problemem może okazać się jednak rozmiar plików, które mają aż siedemdziesiąt pięć gigabajtów. To dość dużo, zważywszy na fakt, że zapewne lwia część użytkowników konsol Xbox One posiada modele wyposażone w dysk o pojemności zaledwie pięciuset gigabajtów. Tutaj na uprzywilejowanej pozycji stoją właściciele pecetów, dla których nie powinno być to specjalnie istotne.

Pokonanie ciężko opancerzonych bohaterów wymaga kilku magazynków naboi.

Wydarzenia obserwowane w serialu są zależne od wyboru dokonanego pod koniec każdego z aktów. Dzięki temu akcja może potoczyć się dwutorowo i aby poznać wszystkie tajemnice gry, należy zaliczyć ją dwa razy. Nie tylko w celu odblokowania osiągnięć, ale przede wszystkim dlatego, że przy powtórnym przejściu i podjęciu innych decyzji nieco inaczej wygląda sama rozgrywka – aczkolwiek nie są to jakieś znaczące różnice dla całokształtu tytułu, a jedynie pewne niuanse mające zmienić sytuację, w jakiej znalazł się gracz. Choć doceniam tego rodzaju mechanikę, mój stosunek do samego serialu pozostaje ambiwalentny. Dobrym pomysłem było umieszczenie w nim wydarzeń rozgrywających się w tle, dotyczących drugoplanowych postaci i ich zakulisowych poczynań.

Fabuła gry opiera się na podróżach przez takie oto maszyny czasu.

Nie do końca podobała mi się jednak gra aktorska – pomimo obsady z dość wysokiej półki, jak chociażby Aidan Gillen czy Lance Reddick, zabłysnął właściwie tylko ten ostatni. Pozostali nie sprostali zadaniu. Główne postacie dramatu, czyli Shawn Ashmore i Dominic Monaghan, jeżeli pojawiają się w serialu, to tylko na ułamek sekundy – ich role sprowadzają się do dubbingu i użyczenia swoich twarzy na potrzeby gry. A sam dubbing jest wyśmienity – to najlepszy element pracy wszystkich aktorów. Poza tym widać, że budżet serialu nie był zbyt duży i oprócz jednego pościgu samochodowego dekoracje raczej rażą, a pod koniec, w jednej z ważniejszych lokacji, wręcz śmieszą. Rysą na szkle są także nielogicznie zachowujące się osoby, które po konsekwentnym budowaniu wizerunku tchórzliwej łasicy ni stąd, ni zowąd poświęcają się dla sprawy. Uważam, że grze wyszłoby na zdrowie, gdyby serialu pozbyć się zupełnie i przerzucić ciężar opowieści na komputerowo wygenerowane postacie.

Stąpnięcia czasu powodują, że cały świat z wyjątkiem głównego bohatera i żołnierzy wyposażonych w specjalne urządzenia zamiera.

Jack, główny bohater gry, zyskuje w wyniku pewnego zdarzenia umiejętność posługiwania się mocami specjalnymi, dzięki którym bez trudu zdobywa przewagę na polu walki. Mocy jest kilka, a objawiają się poprzez możliwość utworzenia bańki czasowej w miejscu przebywania wrogów, dzięki czemu ci zamierają na chwilę, pozwalając na rozprawianie się z nimi, utworzenie tarczy unieszkodliwiającej, wykonywanie skoków w czasie (podobnych do mignięć Corvo, znanych z Dishonored) czy też jego kilkusekundowe spowolnienie, by móc w biegu przemieścić się za plecy wrogich żołnierzy. Moce rozwijamy w trakcie przebiegu kampanii, co nieco pomaga w starciach z opancerzonymi siłami atakującymi w dwóch ostatnich aktach. W trakcie gry można odnieść wrażenie, że postać jest wręcz przepakowana. Sądzę, że to specjalny zabieg, dzięki czemu uzyskano płynną i dość widowiskową strzelaninę. Bohater automatycznie przykuca za osłonami, ale sedno zabawy polega na szybkim przemieszczaniu się pomiędzy wrażymi siłami i ich unieszkodliwianiu bez konieczności ciągłego chowania się. Pod koniec styl rozgrywki wymusza jednak stosowanie bardziej ostrożnej metody, podobnie zresztą dzieje się, jeśli zdecydujemy się na wybór wysokiego poziomu trudności. Strzelanie powinno przypaść do gustu szczególnie tym, którzy byli zmęczeni jednostajną formułą tego elementu zaproponowaną w Alanie Wake’u, gdzie właściwie wszystko sprowadzało się do ciągłego korzystania z latarki. Remedy wyciągnęło wnioski i zaproponowało bardziej przemyślany system. W zasadzie można przyczepić się tylko do tego, że pokonanie niektórych przeciwników wymaga często zużycia jednego lub nawet kilku magazynków, co skojarzyło mi się dość mocno z ogrywanym właśnie Tom Clancy’s The Division lub innymi tytułami MMO.

Product placement osiągnął nowy poziom. Jedynymi samochodami świata są Nissany, a postacie używają telefonów i tabletów Microsoftu.

Gra ma niestety problemy z kolizją obiektów, w związku z czym kilka razy zdarzyło mi się utknąć gdzieś pomiędzy nimi i musiało minąć trochę czasu, zanim zdołałem się wydostać. Chodzenie pośród niektórych elementów lokacji, podczas gdy w otaczającym nas świecie wirtualnym wariuje czas, powoduje, że pojawiają się błędy i postać stoi bądź maszeruje przez chwilę ponad podłożem. Na Xboksie ucierpiała także oprawa graficzna. Pomijam już, że faktycznie doskonale widać, iż jest to tylko 720p, to na dodatek geometria obiektów często zagęszcza się wprost przed oczami gracza. Za to przynajmniej całość działa płynnie i nie pojawiają się spadki animacji.

Postać automatycznie ukrywa się za osłonami.

Pomimo kilku irytujących błędów i serialu, który nie do końca spełnił pokładane w nim nadzieje, Quantum Break stanowi miły powiew świeżości. Świetnie napisana historia i znakomicie zagrane postacie to kluczowe elementy gry, dopełniane przez szerokie tło wydarzeń, które odnajdujemy w stosach notatek podtykanych nam pod nos w trakcie całej rozgrywki. Strzelanie znajduje się tu na drugim miejscu, ale także zostało podane w niezwykle atrakcyjny sposób. Jeżeli jesteście zmęczeni tym, co serwuje na co dzień mainstream, wszelkiego rodzaju sandboksami i multiplayerem, dzieło Remedy zostało stworzone właśnie dla Was. To kapitalna historia, w którą zaangażujecie się bez reszty, i to co najmniej dwukrotnie. Szkoda tylko, że bez polskiej lokalizacji. Ilość tekstu i jego skomplikowanie mogą utrudnić wielu osobom nie znającym angielskiego przynajmniej na średnim poziomie zrozumienie niuansów fabuły. Nie wiem, dlaczego zrezygnowano z polskich napisów. Jest to jedna z największych pomyłek Microsoftu na naszym rynku. O ile giganta z Redmond on w ogóle obchodzi, bo mam wrażenie, że w tej generacji niespecjalnie.