Recenzja gry Darkest Dungeon – wciągającego jak diabli RPG nie dla mięczaków - Strona 2

Samo mięcho, czyli flaki na wierzchu

Jądrem (ciemności, rzecz jasna) samego Darkest Dungeon jest oczywiście właściwa rozgrywka. A ta opiera się w zasadzie na raptem kilku podstawach. Oto centralną rolę w trakcie całej zabawy pełni miasteczko Hamlet. Jest ono swego rodzaju centrum, hubem dla naszych bohaterów. To tam rekrutujemy nowe postacie, leczymy je i wzmacniamy, a następnie wysyłamy na niebezpieczne wyprawy, ryzykując ich życiem i zdrowiem psychicznym. Trzon mechaniki stanowi zasada permanentnej śmierci – jeśli zginie nam któryś ze śmiałków, to nie możemy tego faktu cofnąć. Element ten, żywcem wyjęty z „rogalików”, doskonale współgra z posępnym klimatem poznawanej przy okazji opowieści.

Wololo! Wololo!

Zwiedzane w Darkest Dungeon lochy rzadko kiedy mają postać liniową. Często musimy więc dojść do końca ślepego korytarza (bo tam może czaić się cel wyprawy), a potem zawrócić. W połączeniu z ograniczonymi zasobami (jedzenia, oświetlenia etc.) i rosnącym przerażeniem naszej ekipy planowanie podróży po lochach okazuje się wyjątkowo ważnym elementem gry, a tak często krytykowany w różnych tytułach backtracking (czyli cofanie się po własnych śladach – najczęściej dowód lenistwa deweloperów) w Darkest Dungeon staje się po prostu częścią mechaniki.

Same wyprawy sprowadzają się do przeczesywania posępnych lokacji – np. zatęchłych ruin czy wilgotnych nadbrzeży. Na każdy wypad zabieramy czterech śmiałków, odpowiednią ilość zapasów, a następnie, zwiedzając kolejne korytarze czy pokoje, staramy się zrealizować cel misji – a to pokonać wszystkich wrogów, a to zebrać wskazane przedmioty czy zabić danego bossa. I tutaj dochodzimy do elementu, za który wielu Darkest Dungeon pokocha... a wielu znienawidzi. Mowa o wyjątkowo wysokim poziomie trudności. W przemierzaniu kolejnych lochów przeszkadzają bowiem przeciwnicy, a turowe starcia z nimi należą do najbardziej wciągająco-irytujących walk, jakie zdarzyło mi się toczyć w ostatnich latach. Przeszkodę stanowią zresztą nie tylko paskudne maszkary, ale również stan zdrowia (w tym i psychicznego) naszych bohaterów. Każda napotkana grupa przeciwników zwiększa ryzyko wzrostu stresu, a ten może doprowadzić nie tylko do szaleństwa, ale wręcz do zawału serca śmiałka znajdującego się w stanie tak wielkiego przerażenia. Stres w Darkest Dungeon ma to do siebie, że nie mija bez dodatkowej pomocy – po powrocie z eskapady trzeba zestrachanego bohatera wysłać do karczmy czy klasztoru, aby w spokoju wypoczął. Nie możemy jednak wtedy korzystać z jego usług, co – pomijając stałe zgony w ekipie – dodatkowo komplikuje zebranie grupy na następną wyprawę.

Mówiąc o mechanice gry, chciałbym podkreślić trzy elementy – po pierwsze: jest ona stosunkowo prosta do zrozumienia (choć niestety wprowadzenie, którego można nawet... nie zaliczyć i przegrać, nie objaśnia jej idealnie), ale za to trudna do okiełznania. Po drugie: nieskomplikowana mechanika walki (starcia są turowe, postacie dysponują jedną akcją, a urozmaicenie stanowi tylko kwestia ich miejsca w linii) została znacząco wzbogacona za pomocą dziesięciu diametralnie różnych person, z których możemy konstruować nasze drużyny. Jakby tego było mało, każdy z bohaterów nie tylko awansuje na kolejne poziomy czy rozwija swoje uzbrojenie i indywidualne umiejętności, ale także zyskuje pozytywne i negatywne cechy. A tych jest całe mnóstwo i w ogromnym stopniu wpływają na skuteczność danego herosa (np. z pewnymi traumami postać poradzi sobie w lochach, ale będzie bezużyteczna w zatoce). Po trzecie wreszcie: najważniejszym elementem zabawy jest masa powiązań między bohaterami – rozgrywka w Darkest Dungeon często polega na konstruowaniu drużyny marzeń, której członkowie działają jak jeden mąż, uzupełniając się nawzajem i zmiatając z powierzchni ziemi kolejne grupy stworów. W każdym razie do czasu, kiedy trafią na zbyt trudnego przeciwnika, zginą lub dopadnie ich stres, a my na nowo będziemy musieli kombinować, układając kolejne zestawienia postaci.