Ty jesteś fabułą. Ellen Page kontra prostokąty – o emocjonalności i narracji w grach

Bracia pokazali, że można przełamać pewne schematy sterowania.

Oczywiście w tym roku było znacznie więcej gier ciekawych od strony narracyjnej czy fabularnej. Jednym z nich jest niewątpliwe The Last of Us, pierwsza gra studia Naughty Dog na PlayStation 3 z dobrą fabułą. Wyzłośliwiam się, bo kompletnie nie rozumiem zachwytów nad Uncharted – to sympatyczna gra z nienajgorszą rozgrywką i absolutnie płaskimi, nieciekawymi postaciami. Na szczęście przeprawa Joela i Ellie okazała się znacznie bardziej złożona emocjonalnie i po prostu ciekawsza. Można obruszać się o to, że oddanie w nasze ręce umierającego, wirtualnego dziecka jest zabiegiem tanim, ale trudno nie dać się porwać tej historii. Emocje wzbudził również tytuł Brothers: A Tale of Two Sons, przygotowany przy udziale szwedzkiego filmowca Josefa Faresa. Studio Starbreeze zastosowało w grze ciekawy zabieg w zakresie sterowania – kierujemy w niej dwoma braćmi przy pomocy każdego z analogów pada. Ta prosta sztuczka ma wyraźną symbolikę już na papierze, a w samej grze została wykorzystana świetnie.

Ty jesteś fabułą

Jednym z bardziej wyrazistych trendów, jaki rozwijał się w 2013 roku jest coś zupełnie przeciwstawnego wobec dotychczas wspomnianych gier. Chodzi oczywiście o tak zwaną rozgrywkę emergentną, czyli taką, która powstaje spontanicznie podczas zabawy. Tytuł zahaczających o ten styl było mnóstwo, co wiąże się z kilkoma czynnikami. Pierwszym z nich jest sposób finansowania i dystrybucji gier. Coraz częściej kupujemy wersje alfa, beta, itd. Taki model pasuje najlepiej właśnie do tytułów grywalnych na wczesnym etapie produkcji - dających graczowi narzędzia, ale niewyznaczających konkretnych celów. Baw się, rób co chcesz – zdają się mówić. Odbiorcy chętnie z tego korzystają i chętnie oglądają ludzi wyczyniających cuda nawet z prototypami różnych projektów. Scena „zagrajmerów” i „streamerów” jest dzisiaj niezwykle silna, więc praktycznie każdy producent musi brać ją pod uwagę. Trudno oskarżać kogokolwiek, że robi swój produkt w taki sposób, by z premedytacją wykorzystać te dwa aspekty. To raczej bardziej złożony proces i po prostu ewolucja gier.

Po co komu fabuła, skoro są dzienne wyzwania?

Teoretycznie rzecz biorąc gry pozbawione wyraźnej fabuły lub zawierające jej szczątkowe elementy powinny być pustymi kadłubami bez żadnych treści i znaczeń. Spór o siłę oddziaływania i znaczenia historii tworzonych dynamicznie przez samych graczy jest żywy, ale można chyba założyć, że w dobrych rękach gra o otwartej strukturze może stać się czymś ciekawym. Ludzie budują przeróżne sytuacje w Don’t Starve, czy Spelunky, który niedawno trafił na pecety. Inni oglądają ich starania i dobrze się przy tym bawią. Dobry projekt tytułu zapewnia mu długowieczność i wciąż nakręca graczy do odkrywania nowych sekretów. Wydaje mi się, że ten prąd będzie nadal silny i przyniesie nam coraz bardziej złożone pomysły.