autor: Piotr Stasiak
Resident Evil - recenzja filmu (4)
Seria gier Resident Evil jest jedną z najciekawszych w hisotii gier komputerowych, dlatego nie dziwi fakt, iż zdecydowano się na jej podstawie nakręcić film. A co z tego wyszło przekonacie się czytając naszą recenzję.
Nie wolno kopać leżącego, więc do tych niepochlebnych opinii szczypta miodu – bardzo pochwalić należy scenografię. Dobrane do filmu wnętrza znakomicie odzwierciedlają klimat podziemnej bazy wojskowej. Sterylne przejścia, chromowane barierki, migające czujniki, zamki szyfrowe oraz mroczne tunele wentylacyjne, szyby wind, kanały techniczne do kabli. Wszystko to obserwowane przez czujne oko kamer, odpowiednio podświetlone i zdemolowane śladami niedawnej walki. Scenografia od początku do końca trzyma klasę. Podobały mi się też efekty specjalne – co prawda nie jest ich zbyt dużo, ale dzięki temu nie są nachalne tak jak uszminkowani nieumarli („yyygghhhyyyyghh”). Szczególnie ciekawe były zmutowane dobermany, a sposób, w jaki Milla Jovovich pozbywa się ich całego stadka nawiązuje do najlepszych „matrixowych” klimatów. Dla niektórych dużym plusem będzie muzyka, którą napisał Marilyn Manson. Jeśli ktoś lubi ten rodzaj ostrego brzmienia, to w „Resident Evil” znajdzie naprawdę godne uwagi kawałki.
Niestety to zdecydowanie za mało, abym mógł polecić film Andersona szerszej publiczności. Po świetnym początku zmienia się w bezsensowną jatkę, pozbawioną napięcia i nużącą, a do tego sztampową i przewidywalną do bólu. Widzowie wybierający się do kina robią to na własne ryzyko i upraszani są o zachowanie następujących zasad bezpieczeństwa. Po pierwsze – niebranie ze sobą młodszego rodzeństwa – film zdecydowanie od 18 wzwyż. Po drugie – nie spożywanie posiłków, na co najmniej 3 godziny przed seansem. Amerykańska prasa napisała, że „Resident Evil” to film dla ludzi o mocnych nerwach i żołądkach. To drugie to święta racja.
Piotr „Piotres” Stasiak
Dystrybucja: Vision, premiera: 26 lipca