W to się grało - Diablo

Dokładnie za miesiąc o tej porze tysiące posiadaczy pecetów rozpocznie kolejną wizytę w Sanktuarium – świecie, w którym rozgrywa się akcja wszystkich gier z cyklu Diablo. Niewiele jest produkcji cieszących się tak wielkim zainteresowaniem, ale też niewiele tytułów może pochwalić się takim kultem wśród miłośników elektronicznej rozrywki, jak właśnie opowieść o tytułowym demonie. Korzystając z okazji, że do premiery „trójki” pozostało już naprawdę niewiele czasu, przypominamy pierwszą odsłonę legendarnej serii, która trafiła do sklepów szesnaście lat temu i w dużej mierze przyczyniła się do ugruntowania bardzo mocnej dziś pozycji firmy Blizzard Entertainment.

Ahhh, fresh meat!

Mimo że Diablo przyczyniło się do powstania zupełnie nowego odłamu gier RPG, początkowo nie było traktowane z uznaniem, jakie powinno przysługiwać prekursorowi gatunku. Po premierze produkt miał chyba tyle samo zwolenników, co i przeciwników – krytycy narzekali na ubogą mechanikę rozgrywki, polegającą głównie na nieustannym katowaniu myszy, słabo zrealizowany system rozwoju postaci, niezbyt wyszukaną fabułę, a także niewielką liczbę zadań do zrealizowania. Trudno było się z tymi faktami nie zgodzić, bo autorzy faktycznie dokonali w swoim dziele masy uproszczeń. Nie przeszkodziło mu to jednak w uzyskaniu statusu gry kultowej – fenomenu cieszącego się przez kilka lat niesłabnącym powodzeniem.

W Diablo wcielaliśmy się w rolę śmiałka, który przybył do Tristram – niewielkiej wsi położonej w bliżej niesprecyzowanej fantastycznej krainie (nazwa Sanktuarium zaczęła oficjalnie funkcjonować dużo później). Osada przyciągała awanturników łaknących bogactwa i sławy nie bez powodu –stojąca nieopodal katedra była niegdyś świadkiem dantejskich scen z udziałem króla Leorica, a teraz jej lochy okupowane są przez hordę piekielnie niebezpiecznych stworów. Składając wizytę w przeklętej budowli szybko przekonywaliśmy się, że w jej piwnicach dopiero rozpoczyna się wielka walka ze złem, a sieć podziemnych korytarzy wyprowadza nas daleko poza jej mury.

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech tej produkcji była prosta jak drut rozgrywka. W Diablo zabawa koncentrowała się na nieustannym rzezaniu potworów za pomocą oręża do walki w zwarciu, łuków bądź zaklęć. Krytycy mieli rację, bo faktycznie nie było w tym żadnej finezji – podstawowy atak wykonywało się poprzez kliknięcie lewym przyciskiem myszy, a gra sama obliczała czy do trafienia doszło czy nie, biorąc pod uwagę cechy prowadzonej postaci. W przypadku czarów ofensywnych problem celności znikał już całkowicie, a od wyszkolenia maga zależało jedynie jak szybko poruszał się pocisk i jak wielkie zadawał obrażenia.

Na ciągłym klikaniu zabawa się oczywiście nie kończyła. Autorzy zaimplementowali banalny w obsłudze system rozwoju postaci, który opierał się na pompowaniu statystyk bohatera poprzez przydzielanie punktów do czterech podstawowych cech. I tak: siła decydowała o zadawanych przez postać obrażeniach podczas tradycyjnej wymiany ciosów, zręczność określała wspomnianą wyżej szansę trafienia oraz współczynnik zbroi, magia wpływała na to, jak sprawnie posługujemy się zaklęciami, natomiast żywotność przekładała się bezpośrednio na ilość trafień, jakie nasz podopieczny może otrzymać zanim zginie. Przy awansie na każdy kolejny poziom otrzymywaliśmy pięć punktów do swobodnego rozdysponowania pomiędzy te zdolności. Automatycznie zwiększały się też punkty życia i energia magiczna, choć tutaj akurat przyrost uzależniony był bezpośrednio od klasy postaci.