W to się grało - UFO: Enemy Unknown (2)
Zapowiadana na jesień premiera nowego XCOM-u to doskonała okazja, by przyjrzeć się grze, która zapoczątkowała tę jakże uznaną serię. Panie i panowie, cofamy się do roku 1994. Przed Wami UFO: Enemy Unknown.
UFO: Enemy Unknown kryje w zanadrzu kilka niespodzianek, wskutek czego gra zaskakuje nawet po wielu godzinach zabawy. Doskonałym przykładem jest obecność mocy psionicznych. W pewnym momencie okazuje się, że niektóre z obcych stworów potrafią przejąć kontrolę nad naszymi podopiecznymi lub wywołać wśród żołnierzy panikę, co automatycznie wyklucza ich z dalszych działań. Jedynym remedium na tę „broń” jest samodzielne poprowadzenie walki za pomocą umysłu i wykorzystanie kosmicznych sztuczek na naszą korzyść.
Najważniejszym obiektem w części strategicznej okazuje się trójwymiarowy globus (tzw. Geoscape), bo właśnie za jego pośrednictwem obserwujemy wszelką aktywność obcych. Jeśli któryś z kosmicznych okrętów pojawi się w zasięgu radarów, możemy posłać w jego kierunku myśliwce. Zniszczenie spodka w powietrzu satysfakcjonuje kraje wchodzące w skład koalicji, ale z punktu widzenia samego XCOM-u korzystniejsze jest zmuszenie wrogiego obiektu do awaryjnego lądowania. Uszkodzony w wyniku ataku statek można bowiem zbadać, a co za tym idzie – zebrać cenny, pozaziemski sprzęt, jak również schwytać przedstawicieli obcej rasy, najlepiej jeszcze żywych.
TERROR Z GŁĘBIN
Kiedy stało się jasne, że gra UFO: Enemy Unknown odniosła sukces, w firmie MicroProse zapadła decyzja o stworzeniu oficjalnej kontynuacji. Wydawca chciał, by bracia Gollopowie uwinęli się z sequelem w sześć miesięcy, Ci jednak stwierdzili, że jest to niewykonalne. Po tej deklaracji MicroProse postarało się o licencję kodu pierwowzoru i na jego bazie stworzyło X-COM: Terror from the Deep. Pośpiech odbił się negatywnie na jakości finalnego produktu – gra, choć bardzo dobra, była powszechnie krytykowana za zbyt duże podobieństwo do poprzedniej części. Tymczasem Gollopowie opracowywali w spokoju „swoją”, tę prawdziwą kontynuację. X-COM Apocalypse wielkiej furory już jednak nie zrobiło.
W UFO: Enemy Unknown wszystkich kluczowych operacji związanych z działalnością organizacji dokonujemy w bazach, które można tworzyć w dowolnym miejscu na świecie, o ile występuje tam stały ląd. Dbanie o rozbudowę infrastruktury to podstawa: trzeba zatroszczyć się o pomieszczenia mieszkalne dla żołnierzy, naukowców i pracowników fabryki, magazyny, hangary, stacje radarowe, a nawet specjalne sale do izolowania pojmanych wrogów. Zdobyty w walce sprzęt badamy w laboratoriach, użyteczne przedmioty i broń produkujemy w zakładach, ponadto możemy kupować na rynku niezbędne wyposażenie i sprzedawać to wytworzone samodzielnie. W bazach decydujemy też o uzbrojeniu myśliwców i okrętów desantowych. Mówiąc krótko: jest co robić.
Jeszcze ciekawiej wygląda zabawa w części taktycznej (tzw. BattleScape). Każda misja lądowa to osobna przygoda. W zależności od stopnia uszkodzenia wrogiego okrętu możemy spodziewać się różnej liczby obcych, a jakby tego było mało – nigdy do końca nie wiemy, jakiego rodzaju przedstawiciele kosmitów przebywają na pokładzie. Niezaprawieni w boju rekruci mają trudny orzech do zgryzienia. Rywale od początku dysponują zaawansowaną technologią, a Ziemianie nie dość, że nie mają na podorędziu równie skutecznego arsenału, to na dodatek słabo u nich z wyszkoleniem. Udział w kolejnych zadaniach sprawia, że żołnierze nabierają niezbędnego doświadczenia i awansują w wojskowej hierarchii. W UFO: Enemy Unknown warto utrzymywać podopiecznych przy życiu i to już od początku rozgrywki.
Jedną z największych zalet gry jest jej fenomenalny klimat. UFO: Enemy Unknown przypomina pod tym względem dobry horror – tuż po wylądowaniu często nie wiemy, z jakim zagrożeniem mamy do czynienia, a poszukiwanie wrogów w opustoszałych lokacjach skutecznie pompuje adrenalinę do krwi. Największe uczucie strachu towarzyszy jednak misjom spod znaku Terroru, czyli atakom kosmitów na miasta. Świadomość, że gdzieś obok czai się Chrysalid, potrafiący w mgnieniu oka pozbawić życia nawet najlepiej wyćwiczonego piechura, zamienia obronę metropolii w polowanie na niebezpiecznego stwora. Dopiero gdy monstrum padnie trupem, można wziąć się do „normalnej” roboty.
Zmagania w produkcie firmy Mythos Games nie należą do łatwych. Duże znaczenie w grze ma losowość zdarzeń, więc już pierwszy miesiąc zarządzania XCOM-em może okazać się trudny. Niby na początku obcy nawiedzają Ziemię najmniejszymi okrętami, ale zdarzają się sytuacje, w których po kilkunastu dniach walki z kosmitami Ci ostatni przeprowadzają otwarty najazd na naszą główną siedzibę lub atakują któreś z miast, siejąc prawdziwe spustoszenie. Sukces zależy zatem nie tylko od sprawnego zarządzania organizacją, ale także od pewnej dozy szczęścia. Względny spokój i osiągnięcie szybkiego rozwoju technologicznego na początku wojny zdecydowanie ułatwiają życie.
Po przesłuchaniu wysokich rangą oficerów, co wiąże się z ich wcześniejszym schwytaniem, XCOM poznaje w końcu lokalizację siedziby obcych, tzw. Cydonii. Rozgrywkę wieńczy wyprawa do centrum dowodzenia kosmitów na Marsie i zlikwidowanie kontrolujących wrogą armię komandorów. Zwycięstwo zapewni Ziemianom względny spokój na kilkadziesiąt lat, ale co stanie się potem – to już temat na zupełnie inną opowieść.
UFO W OCZACH JEDNEGO Z NASZYCH CZYTELNIKÓW:
Asmodeusz: Każdy gracz posiada swój własny ranking gier komputerowych i tę jedną, jedyną produkcję, która jest dla niego „naj”. Również i ja mam taką listę, a na jej szczycie od ponad piętnastu lat znajduje się ciągle ta sama pozycja: UFO: Enemy Unknown. Dlaczego właśnie X-COM?
Po pierwsze: intro. Jest to jedna z tych czołówek, których nigdy nie pomija się przy włączaniu gry. Najazd kamery na śpiącą metropolię, inwazja obcych, masakra cywili, przybycie agentów XCOM-u z odsieczą – wszystko to przedstawione w zaledwie półtoraminutowym, pełnym akcji filmiku, do którego przygrywa energiczna muzyka MIDI.
Po drugie: ogólnie rozumiany klimat. Zarówno dźwięki, grafika, jak i stylistyka gry przywodzą na myśl Lovecraftowskie horrory. Biokonstrukty będące połączeniem tkanki żywej i maszyny czy też insektoidy pochodzące wprost z pracowni H.R. Gigera to nie jedyni przeciwnicy, jakich spotkamy. Część wizualna została uzupełniona przez odpowiednie dla pola walki dźwięki: kroki, otwierane śluzy wewnątrz UFO, wycie wściekłych mutantów, odgłosy wystrzałów czy jęki umierających – wszystko to, co składa się na specyficzną atmosferę UFO: Enemy Unknown.
Po trzecie i najważniejsze: mechanika gry oraz AI przeciwników. Jako gracz mamy całkowitą kontrolę nad polem walki – możemy niszczyć dowolne elementy otoczenia, a tym samym tworzyć nowe przejścia, aby flankować oponentów, możemy leczyć rannych i ewakuować nieprzytomnych. Sztuczna inteligencja nie próżnuje i urządza na nas zasadzki oraz atakuje z miejsc, w których się jej nie spodziewaliśmy. Niekiedy uciekamy z pola walki, by ocalić tych kilku pozostałych przy życiu żołnierzy.
Doskonałe połączenie grafiki dwuwymiarowej, klimatycznej muzyki oraz dobrze zbalansowanej mechaniki stworzyło grę moim zdaniem ponadczasową, taką, po którą sięgam każdego lata, aby chociaż przez kilka dni znowu poczuć się szefem agencji XCOM i obronić Ziemię przed kolejną inwazją obcych.
Krystian Smoszna
