Jazda testowa, czyli historia serii Test Drive, cz. 1 (4)

Czwarta odsłona Test Drive’a pojawiła się na rynku jesienią 1997 roku. Niestety, kilka miesięcy wcześniej na sklepowe półki trafił produkt konkurencji – Need for Speed II. Dzieło Pitbull Syndicate już na starcie znalazło się więc w opałach. Na domiar złego gra była daleka od ideału, zwłaszcza pod względem oprawy graficznej. Sytuację ratowała ciekawa lista samochodów, którymi mogli poszaleć gracze: Dodge Viper, Chevrolet Corvette, Jaguar XJ220, TVR Cerbera, Nissan 300ZX Twin Turbo Special, Shelby Cobra 427, Chevrolet Chevelle 454 SS LS-6, Plymouth Hemi 'Cuda, Chevrolet Camaro ZL-1 COPO 9560, Chevrolet Corvette ZL-1, Dodge Viper GTS-R, Dodge Daytona, TVR 12/7, Pitbull Special, a w pecetowej wersji gry także Pontiac GTO. Warto przy tym odnotować, że każde auto odznaczało się nieco innymi właściwościami jezdnymi. Twórcy gry zadbali o sześć urozmaiconych tras wyścigów: Keswick, San Francisco, Berno, Kioto, Waszyngton i Monachium (tylko w wersji PC). Zrezygnowano jednak z możliwości swobodnej jazdy, co niewątpliwie było krokiem wstecz. Gra oferowała za to kilka nowych opcji rozgrywki, w tym wyścigi na ćwierć mili. Zabrakło natomiast trybu multiplayer.

Mocno raziły niedociągnięcia, takie jak przezroczyste opony samochodów albo drogi wiodące donikąd. Pośpiech w pracach nad Test Drive`em 4 nie wyszedł tej produkcji na dobre. Recenzenci gratulowali pomysłu powrotu do znanego cyklu, ale średnie noty na poziomie 70% świadczyły o tym, że z jego realizacją nie było najlepiej.

Dla Pitbull Syndicate okazja do rehabilitacji nadarzyła się już rok później. W Test Drivie 5 wyeliminowano sporo wcześniejszych błędów. Przede wszystkim poprawie uległa strona wizualna gry. Liczba dostępnych samochodów urosła do 27 modeli, wśród których były takie motoryzacyjne legendy jak Ford Mustang czy Aston Martin Vantage. Rywalizację można było toczyć w 17 malowniczych lokacjach – od Hawajów po Plac Czerwony w Moskwie. Gra zawierała także znakomitą ścieżkę dźwiękowa, m.in. z utworami zespołu Fear Factory.

Widok kanciastej Łady w Test Drivie 5 mógł wystraszyć niejednego kierowcę.

Dla fanów serii prawdziwą rewolucją była jednak całkowita rezygnacja z widoku z wnętrza pojazdu, który stanowił dotąd znak rozpoznawczy gier z cyklu Test Drive. Wśród nielicznych nowości pojawiła się opcja pościgów za piratami drogowymi. Problem w tym, że znowu nie udało się wyprzedzić EA, bo jazdę policyjnym radiowozem oferował już Need For Speed III: Hot Pursuit (1998).

Gracze wydawali się jednak nie zrażać wtórnymi pomysłami i pognali do sklepów. Sprzedaż Test Drive`a 5 w wersji na konsolę PlayStation przekroczyła milion egzemplarzy, co niewątpliwie ucieszyło księgowych Accolade.

Niestety dni tej firmy były już policzone. W kwietniu 1999 roku jej nowym właścicielem stał się francuski potentat Infogrames, który w tym samym czasie wchłonął m.in. Interplay i GT Interactive. Accolade przekształcono w północnoamerykański oddział koncernu. Częścią opiewającej na kwotę 60 mln dolarów transakcji były m.in. prawa do marki Test Drive. W tym czasie w produkcji znajdowały się już co najmniej cztery nowe gry z cyklu.

Największe nadzieje wiązano z Test Drive’em 6. Rzecz w tym, że przygotowanie trzech gier w jednorocznych odstępach to duży wysiłek nawet dla najlepszych deweloperów, a studio Pitbull Syndicate trudno było zaliczyć do tego grona. Gra ukazała się w 1999 roku w wersjach na komputery PC oraz konsole PlayStation, GameBoy Color i Dreamcast. Niestety, poza zwiększoną liczbą samochodów, nowymi trasami wyścigów i opcją mechanicznego tuningu aut nie przyniosła żadnych istotnych zmian. Gracze i recenzenci nie kryli zawodu, o czym świadczą średnie oceny na poziomie nieco powyżej 50% (wersja PS – 69% w gamerankings.com).

Ciąg dalszy jutro.

Aleksander „Olek” Kaczmarek