autor: Aleksander Kaczmarek
Droga przez pustkowia - historia serii Fallout, cz. 2 (2)
Co takiego kryje się w grze o zniszczonym przez wojnę nuklearną świecie, że cieszy się ogromną popularnością, a każda kolejna część cyklu spotyka się z niebotycznymi oczekiwaniami. Jak przedstawia się historia serii, która zmieniła oblicze gatunku RPG?
Black Isle Studios zachowało najlepsze cechy oryginału z jednym wyjątkiem... Fallout 2 wydany został w pośpiechu i zawierał liczne błędy. Urquhart, pilnując terminu premiery, zapomniał, że gra musi być w pełni funkcjonalna. Na twórców kontynuacji posypała się więc fala krytyki, a studio musiało poradzić sobie z łatką producenta niedoróbek. Na szczęście błędy nie odbierały graczom przyjemności poznawania uroków postapokaliptycznego świata Fallouta.
Tymczasem ważyły się dalsze losy Interplay Productions. W drugiej połowie lat 90. ubiegłego wieku firma Briana Fargo była jednym z najpoważniejszych tuzów na rynku. Udało się jej przejąć prawa licencyjne do gier związanych z uniwersum Star Treka i systemem fabularnym Dungeons & Dragons. W ślad za tym ruszyły duże produkcje, takie jak np. Baldur's Gate, które wymagały odpowiednich nakładów. Kierownictwo postanowiło zdobyć pieniądze poprzez wejście na giełdę. W 1998 roku firma zmieniła nazwą na Interplay Entertainment. Niestety, początkowe korzyści okazały się krótkotrwałe.
Kilka źle sprzedających się tytułów, w tym Free Space 2 i Descent 3, pociągnęło za sobą lawinę problemów finansowych. Nawet niezłe wyniki drugiego Fallouta, Baldur's Gate czy Icewind Dale nie były już w stanie zatrzymać negatywnego trendu. W 2001 roku francuski koncern wydawniczy Titus Interactive przejął większościowy pakiet udziałów w Interplay Entertainment. Brian Fargo nie potrafił pogodzić się z szeregiem nietrafionych decyzji nowego właściciela, który m.in. zawarł umowę z Vivendi Universal, dotyczącą wydawania gier produkowanych przez Interplay. Z założonej przez siebie firmy odszedł w 2002 roku. W tym samym roku akcje Interplay Entertainment wycofane zostały z notowań giełdy NASDAQ.
Całe to zamieszanie nie przysłużyło się serii Fallout. Kiedy wszyscy spodziewali się, że lada chwila ruszą prace nad trzecią częścią gry, licencja znalazła się w rękach niewielkiego australijskiego studia Micro Forte. Przygotowało ono coś, co – choć utrzymane w stylistyce pierwowzoru – miało z nim jedynie niewielki związek. W rzeczywistości wydana w 2001 roku gra Fallout Tactics: Brotherhood of Steel nie była nawet erpegiem, a jedynie taktyczną strzelaniną, korzystającą ze sprawdzonego silnika graficznego i osadzoną w tym samym uniwersum. Liniowa fabuła, brak możliwości swobodnej eksploracji obszaru czy wreszcie absencja Rona Perlmana, którego głos był rozpoznawalnym znakiem serii – wszystko to sprawiło, że fani Fallouta poczuli się rozczarowani. Gdyby Micro Forte stworzyło całkowicie własną grę, pewnie nikt nie miałby Australijczykom nic do zarzucenia, a recenzje krytyków na poziomie 70% mogłyby wręcz cieszyć. W przypadku produkcji, która już w nazwie nawiązywała do kultowej serii, zastało to poczytane za wyraźne potknięcie.
