Historia koszykówki, ligi NBA i koszykarskich gier komputerowych (5)

Spisek miał na celu ignorowanie go na boisku podczas Meczu Gwiazd. Osamotniony Jordan trafił tylko 2 z 7 rzutów, zdobył 7 punktów, 6 zbiórek i 3 przechwyty. Po meczu Jordan z kurtuazją przyznał, że po prostu zjadła go debiutancka trema. Na zemstę na inicjatorze spisku Thomas’ie nie musiał długo czekać, bo tylko 2 dni. Zdobył wtedy 49 punktów oraz 15 zbiórek i w głównej mierze przyczynił się do pokonania Detroit.

W swoim drugim sezonie już w trzecim meczu doznał poważnej kontuzji. Złamał kość lewego śródstopia, przez co praktycznie stracił cały sezon. Jednak dzięki swojemu uporowi w dążeniu do celu oraz twardym negocjacjom z klubem o każdą minutę na boisku zdołał powrócić na kilka ostatnich meczów sezonu, dzięki temu Chicago awansowało do fazy playoffs.

W drugim meczu playoffs Boston Celitc, który pewnie zmierzał po 16 tytuł mistrzowski, został wystawiony na wielką próbę. Tego dnia nawet najlepszy z Celtów legendarny Larry Bird był bezradny. Jordan zdobywa 63 punkty (rekord meczów playoff), ale i tak nie daje to zwycięstwa jego drużynie. Mimo popisów Michaela zespół odpada w trzech meczach.

Chicagowskie Byki długo musiały czekać na chwile chwały. Z drużyny przeciętnej z sezonu na sezon stawiali się coraz lepsi i mocniejsi. Jednak do upragnionego tytułu na ich drodze zawsze stawał zespół z Detroit.

Detroit Pistons słynni źli chłopcy - „Bad Boys” swój przydomek zyskali dzięki twardej grze obronnej często brutalnej na pograniczu faulu. Bill Laimbeer, Dennis Rodman, Rick Mahorn oraz John Salley potrafili dzięki swojej nieustępliwości pod koszami zniechęcić go gry praktycznie wszystkich (szczególnie ten pierwszy). Ale o sile Pistons (dwa tytuły mistrzowskie z rzędu) decydowali przede wszystkim gracze obwodowi (Isiah Thomas, Joe Dumars, Mark Aguire, Vinnie Johnson) oraz cały sztab trenerski z Chuckiem Daly na czele. To on w 1988 roku wraz z dwoma swoimi asystentami (Ron Rothenstein, Dick Versace) opracował poradnik-książkę z zasadami gry obronnej przeciwko Jordanowi „Jordan Rules”. Głównie chodziło o blokowanie Jordanowi dostępu pod kosz i potrajanie!!!. System ten był na tyle skuteczny, że długo doprowadzał Byki do rozpaczy w konfrontacji z Pistons.

Dopiero w 1991 roku Jordanowi udało się przełamać hegemonię Detroit i „zmieść” ich w czterech meczach. Michael mógł wreszcie zrewanżować się za poniżenia, jakich doznawał (szczególnie od publiczności w Detroit, kto oglądał na pewno pamięta szydercze plakaty „Maybe Next Year Michael”) przez wcześniejsze trzy kolejne sezony, gdy Pistons z niezwykłą łatwością eliminował jego zespół.

Szansy po awansie do finałów Byki nie mogły przepuścić. Ostatnim przeciwnikiem stojącym na drodze do mistrzostwa był zespół Los Angeles Lakers. Mimo porażki w pierwszym meczu (rzut za 3 Sama Perkinsa w ostatnich sekundach) oraz późniejszych wysiłków Magic Johnsona Byki wgrały całą serię 4:1. Kolejne lata były już dominacją Michaela Jordana i całej drużyny Bulls.

Czy tylko pojawienie się Jordana tak zmieniło dość przeciętny zespół? Moim zdaniem nie. Stało się to dzięki niezwykle udanej i trafionej polityce kadrowej (pozyskanie Pippena, Granta, Armstronga), mocnej ławce (Paxon, Levingston, King, Williams, Perdue, Hodges) oraz zaangażowaniu na stanowisko głównego coacha Phila Jacksona. Zastąpił on na tym stanowisku Douga Colinsa i od tej pory uważany jest za najskuteczniejszego trenera w NBA. Sztab trenerski to nie tylko Jackson, ale także Jim Cleamons (odpowiedzialny za grę defensywną) oraz Tex Winter (twórca ofensywy opartej na konstrukcji trójkątów). Choć zasady trójkątnego ataku zostały opracowane przez Wintera już w 1962 to są tak skomplikowane, że do tej pory jedynie zespół Chicago zdołał je w pełni opanować, a strategii tej próbowało już wiele drużyn ...