Poprzednio w Prince of Persia (3)

Książę ucieszony tą wiadomością szybko zbiera niezbędną załogę, wynajmuje statek i wyrusza na poszukiwanie tajemniczego miejsca. Żegluje wiele dni i kiedy wreszcie jest już prawie u celu, rozpętuje się straszliwa burza, z której wyłania się inny okręt. Okręt pełen dziwnych stworów, którymi dowodzi piękna kobieta. Szybko dochodzi do abordażu, a następnie pojedynku Księcia z przywódczynią napastników. Młodzieniec walczy jak szalony, ale choć stara się ze wszystkich sił, nie daje rady pokonać pięknej Shahdee. Traci okręt, a sam wpada w morskie odmęty.

Los nie chce jednak, aby Książę zginął w tak bezsensowny sposób. Dlatego też fale wyrzucają śmiałka na brzeg poszukiwanej wyspy, co oznacza kolejną szansę. Wokół znajdują się ruiny bardzo starego pałacu, w których aż roi się od piaskowych stworów. Pokonując kolejnych przeciwników, Książę rusza w pogoń za zauważoną przez niego Shahdee, aż w końcu dociera do komnaty z portalami. Od pozostałych pomieszczeń oddziela ją korytarz z wejściem, przez które nieustannie spływa kaskada wody.

Książę ponownie zostaje zaatakowany przez Shahdee, która jednocześnie cofa czas, a następnie ucieka. W trakcie tego wydarzenia aktywuje się również zawieszony na szyi bohatera medalion, umożliwiający manipulację czasem, pamiątka po niegdysiejszym spotkaniu z Farah.

Pałac zmienia się. W miejscu ruin piętrzą się teraz dumne szczyty wież, pełne bogactw korytarze zdobią wspaniałe gobeliny i dywany. Uaktywnia się także większość zniszczonych wcześniej pułapek.

Książę czuje, że teraz ma w końcu szansę zakończyć tę nierówną walkę. Przedzierając się przez kolejne komnaty, trafia do sali, pośrodku której znajduje się wielki ołtarz. Wewnątrz walczą ze sobą dwie kobiety, a z oddali przyglądała się temu jakaś mroczna postać. Jedną z tych kobiet jest Shahdee, wobec czego Książę, niewiele myśląc, rzuca się w wir walki, przychodząc jednocześnie z pomocą drugiej z walczących. Wspólnym wysiłkiem udaje im się pokonać napastniczkę.

– Nie zmienisz swojego przeznaczenia! – wykrzykuje umierająca Shahdee.

Jej słowa niezmiernie dziwią Księcia, skąd bowiem może ona wiedzieć, w jakim celu młodzieniec przybył na wyspę. Nie ma jednak czasu na rozmyślania, ponieważ tuż po tym, jak ciało Shahdee wybucha, komnatę zasypują skalne odłamki i Książę po chwili znowu zostaje sam. Zagubiony w pałacu, bez żadnych wskazówek ponownie podejmuje wędrówkę, w poszukiwaniu odpowiedzi raz za razem przenosząc się w czasie.

Tymczasem na jego trop wpada mroczny stwór Dahaka. Od śmierci ratuje Księcia szalona ucieczka zakończona w komnacie z portalami. Jak się okazuje, Dahaka, będąc stworzeniem zrodzonym z piasku, nie może przejść przez zalewane kaskadą wody drzwi.

To jednak nie koniec dziwnych spotkań. Bohater ponownie natyka się na tajemniczą, noszącą na twarzy maskę postać, która rzuca w pewnym momencie w jego kierunku toporem. Na szczęście ostrze chybia celu, ale postaci udaje się uciec.

W końcu Książę dociera do komnaty, w której stoi Klepsydra Czasu i gdzie po raz drugi spotyka tajemniczą kobietę, której wcześniej uratował życie.

– Szukasz cesarzowej, chłopcze? Piaski Czasu nie są jeszcze gotowe, ale za tymi wrotami znajdziesz odpowiedź, której tak pragniesz. Śpiesz się, jednak aby wejść do środka, musisz najpierw aktywować mechanizm znajdujący się w ogrodowej wieży.

Droga do wieży jest długa i pełna niebezpieczeństw. W trakcie niej Książę poznaje imię tajemniczej kobiety, które brzmi – Kaileena.

– Musisz stawić czoła cesarzowej, Książę – snuje opowieść Kaileena – Ona, podobnie jak ty, zna swoje przeznaczenie, ale akceptuje je i nie zamierza z nim walczyć. Stanie się to, co stać się musi.

Słowa te zastanawiają Księcia, choć jeszcze nie rozumie ich znaczenia. Samotnie wchodzi do wieży, gdzie po wielu trudach udaje mu się uruchomić mechanizm. Niestety, tuż przed wejściem do sali tronowej ponownie pojawia się Dahaka i rzuca w pogoń za bohaterem. Podczas ucieczki na drodze młodzieńca po raz trzeci staje człowiek w masce. Dahaka jest tuż, tuż, i kiedy Książę nie widzi już dla siebie nadziei, nagle okazuje się, że celem stwora jest właśnie ów nieznajomy, a nie on sam.