Książę Persji w trójwymiarze. Historia serii Prince of Persia, cz. 1
Maj jest miesiącem Księcia Persji. Już wkrótce na ekranach kin zadebiutuje pierwszy film o przygodach Prince'a, a do sklepów trafi kolejna, dziesiąta z kolei gra. Z tej okazji postanowiliśmy przypomnieć historię tego słynnego cyklu.
Fabuła gry kontynuowała wątek zapoczątkowany w pierwowzorze. Pokonawszy złego Wezyra i wyzwoliwszy Persję spod władzy tyrana, nasz bohater mógł wreszcie w spokoju zająć się ukochaną Księżniczką, zwłaszcza że związkowi młodej pary sprzyjał ojciec dziewczyny, Sułtan. Niestety, sielanka trwała zaledwie jedenaście dni. Po tym jakże krótkim okresie względnego spokoju Jaffar znalazł metodę, by ponownie zatruć życie świeżo upieczonego Księcia. Wykorzystując swoje magiczne zdolności, Wezyr dokonał mistyfikacji, przemieniając młodzieńca w żebraka i samemu zajmując jego miejsce. Nierozpoznany przez nikogo i traktowany z pogardą Książę musiał salwować się ucieczką z pałacu. W tym samym momencie gracz przejmował kontrolę nad wygnanym bohaterem.
Zróżnicowane lokacje były mocną stroną gry.
Nowe przygody Księcia okazały się być rozbudowanym klonem pierwowzoru. Wszystkie charakterystyczne elementy rozgrywki, takie jak konieczność odnalezienia wyjścia z labiryntu korytarzy, starcia z przeciwnikami, pułapki, ciągła walka z upływającym czasem (w czwartym etapie włączał się zegar, który zmuszał gracza do ukończenia pozostałej części gry w 75 minut), wreszcie cały mechanizm związany z kontrolą głównego bohatera – zostały skopiowane z pierwszego Prince’a. Jednocześnie autorzy pokusili się o podrasowanie oprawy wizualnej, dzięki czemu produkt mocno zyskał na jakości. Książę zrzucił białą piżamę i ubrał efektowne wdzianko, a ponure lochy z „jedynki” ustąpiły miejsca pełnym szczegółów i kolorowym lokacjom, które dosłownie zaskakiwały swoją różnorodnością. Wystarczy wspomnieć szaleńczą ucieczkę po dachach pałacu, wizytę na plaży po rozbiciu statku czy dłuższy pobyt w jaskiniach na wyspie – w ciągu kilkunastu minut zabawy gracz kilkakrotnie zmieniał otoczenie, a każde urzekało feerią barw wyciskanych z 256-kolorowych kart graficznych.
| Jordan Mechner planował kolejną grę z serii, która kontynuowałaby wątki rozpoczęte w pierwszych dwóch odsłonach cyklu. Na przeszkodzie stanęła mu pogarszająca się sytuacja w Broderbund i ostateczny upadek firmy, która po zanotowaniu dużych strat finansowych została w końcu przejęta przez The Learning Company. Gra miała skupić się na przeszłości głównego bohatera i związanej z nim wiedźmy, od początku pomagającej Jaffarowi w niecnych zagrywkach. Wątek ten nigdy nie został podjęty, nawet w Prince of Persia 3D. |
Najmocniejszym punktem drugiej gry z serii Prince of Persia była jednak sama rozgrywka. Produkt firmy Broderbund znów wystawiał użytkownika na próbę w miejscach, gdzie bohaterowi groziło ciągłe niebezpieczeństwo i tylko od niego zależało, czy uda mu się wyjść cało z opresji. Ryzyko upadków z dużych wysokości, nadzianie się na chytrze rozlokowane pułapki i wreszcie wymagające skupienia walki, w których nie można było sobie pozwolić na oddanie przeciwnikowi inicjatywy – oto esencja tej części. Jeśli ktoś kochał za to pierwszego Prince’a, po kontakcie z drugą odsłoną cyklu mógł być tylko zachwycony.
Mimo że gra była wyraźnie lepsza od pamiętnej poprzedniczki, Prince of Persia 2: The Shadow and the Flame nie odniósł tak oszałamiającego sukcesu. Wyniki sprzedaży były wprawdzie zadowalające, ale odświeżony Książę nie dotarł do tylu użytkowników co pierwowzór. Firma Broderbund pokusiła się zaledwie o dwie konwersje (na Macintosh i konsole SNES), a to w porównaniu z pierwszą grą było słabiutkim wynikiem.
Książę Persji w trójwymiarze
Przerwa pomiędzy drugą a trzecią odsłoną cyklu była jeszcze dłuższa niż w przypadku dwóch pierwszych gier i wyniosła aż sześć lat. Prince of Persia 3D, bo taki tytuł otrzymał nowy produkt, trafił do sprzedaży we wrześniu 1999 roku.
Pomysłodawcą przeniesienia klasycznej platformówki w trójwymiar był Andrew Pedersen, ze studia Red Orb Entertainment, które po przejęciu Broderbundu bezpośrednio podlegało firmie Mindscape. Amerykanin sam skontaktował się z Jordanem Mechnerem i zaproponował mu współpracę nad nowymi przygodami Księcia. Właściciel praw do marki Prince of Persia nie zastanawiał się długo. Po ewidentnej klęsce, jaką poniosła jego ostatnia gra (The Last Express) i rozsypaniu się firmy Broderbund powrót do wirtualnej Persji wydawał się dobrym posunięciem. Niewątpliwie mocnym bodźcem do stworzenia kolejnej odsłony cyklu była również chęć zaistnienia na rynku trójwymiarowych gier akcji, szturmem podbijających serca graczy. Prince of Persia ze swoją zręcznościową mechaniką nadawał się do takiej transformacji znakomicie – przynajmniej w teorii, bo rzeczywistość pokazała, że to, co bardzo dobrze sprawdza się w dwóch wymiarach, w trzech może wyglądać zgoła odmiennie.
