Mordercy w grach - ścigasz czy jesteś ścigany? (2)

To że pościg i walka z psychopatycznym mordercą może być kanwą nie tylko kryminalnej przygodówki czy survival horroru, ale również dynamicznej gry akcji świetnie pokazuje z kolei Batman: Arkham Asylum. Dwóch antagonistów – człowieka-nietoperza oraz (dosłownie i w przenośni) zabijającego śmiechem Jokera – nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Jokerowi podstępem udaje się złapać Batmana w śmiertelnie niebezpieczną pułapkę, zastawioną w szpitalu psychiatrycznym Arkham Asylum. Świetnie się przy tym bawiąc, napuszcza na niego innych złoczyńców i morderców, takich jak Killer Croc, których Mroczny Rycerz wcześniej sam tam umieścił. Na marginesie warto zauważyć, jak wiele gry zyskują dzięki mariażom z innymi formami rozrywki – nie byłoby znakomitej postaci Jokera, gdyby nie antybohater z komiksów o Batmanie, później wyśmienicie wykreowany przez Marka Hamilla. Patrząc na Batman: Arkham Asylum i wcześniej wspominane, dużo słabsze Saw – obie produkcje na licencjach – widać, że oprócz popularnego motywu przydaje się również solidne wykonanie.

Batman: Arkham Asylum (2009)

Nie zawsze jednak jesteśmy agentami FBI, detektywami czy superbohaterami. Jest wcale spora liczba gier, w których jako przeciętny, szary obywatel musimy stanąć przeciwko ogromnemu złu, najczęściej uosobionemu w postaci jakiegoś psychopaty. Przykładem może być Jason i Friday the 13th, choć niewielu już zapewne sięga pamięcią do gier z końca lat 80. i tak egzotycznych dziś platform jak NES. Wydaje się, że twórcy gier bardziej upodobali sobie stawianie gracza w roli podejrzanego, muszącego oczyścić swoje dobre imię, by nie zostać skazanym za coś, czego jego komputerowy awatar nie zrobił. Chyba nie zrobił… W Phantasmagoria: A Puzzle of Flesh jako Curtis Craig staramy się rozwikłać zagadkę serii brutalnych morderstw, o których popełnienie posądzany jest właśnie Craig – na pierwszy rzut oka osoba wiodąca normalne życie, w rzeczywistości dręczona poważnymi problemami psychicznymi i przez długi czas leczona w zakładzie zamkniętym. To kolejny tytuł z gatunku przygodowych, tym razem dość dobry przedstawiciel popularnego w pierwszej połowie lat 90 FMV – Full Motion Video, czyli gier, w których zamiast animowanych modeli postaci pojawiali się prawdziwi aktorzy.

Phantasmagoria: A Puzzle of Flesh (1996)

Historię o podobnych podstawach przedstawiono w wydanym w 2005 roku Fahrenheicie. To już opowieść z pogranicza przygodówki, gry akcji i interaktywnego filmu, bardzo odważnie stosująca chociażby wymagające zręczności i refleksu quick time eventy. Lukas Kane jest kolejnym już mieszkańcem Nowego Jorku, który nie wiedzieć dlaczego popełnił brutalne morderstwo i nawet tego nie pamięta. Mężczyzna budzi się tuż obok zwłok w toalecie niewielkiej jadłodajni. Zadania, które stawia przed nami gra, wydają się prozaiczne – wyzwaniem jest wyjście z tegoż baru czy pójście następnego dnia do pracy. Co ciekawe, Fahrenheit pozwala na poznanie fabuły również z perspektywy poszukującej Kane’a detektyw Carli Valenti. Ostatecznie tym, co można zarzucić grze, jest to, że wraz z postępami fabuły zamiast rozwijać wątki ludzkich emocji, idzie ona za bardzo w stronę paranormalną. Błędu tego francuskie studio Quantic Dream nie popełnia już w wydanym właśnie na PlayStation 3 Heavy Rain. To prawdziwie interaktywny, mroczny film o emocjach, które targają czwórką bohaterów, mierzących się z tajemniczym Zabójcą z Origami. To nie tylko opowieść o agencie FBI i detektywie (byłym policjancie), ale również o dziennikarce czy ojcu, który po porwaniu jednego ze swoich dzieci wystawiany jest przez mordercę na bolesne – zarówno fizycznie, jak i psychicznie – próby. Heavy Rain jest tytułem o tyle trudnym do przedstawienia, że każdy, nawet najmniejszy, szczegół fabuły może zdradzić zbyt wiele i zepsuć późniejsze wrażenie, dlatego poprzestańmy na enigmatycznym stwierdzeniu o wyjątkowości tej gry i kapitalnie przedstawionej w niej opowieści o pościgu za mordercą.