iPod Touch – prawie konsola do gier (3)

Baza gier na iPoda Touch liczy obecnie ponad 2300 tytułów (choć lwia część z nich to gry na iPhone’a i wcześniejszy model iPoda), ja sam przetestowałem kilkadziesiąt i… odczucia są raczej średnie. Mimo robiącej wrażenie ilości programów, mimo wsparcia markowych producentów, na konsolkę Apple ukazało się niewiele światowych hitów. Owszem, jest Brothers in Arms: Hour of Heroes, jest Spore Origin, Crash Bandicoot Nitro Kart 3D i świeżo wydane SimCity, jest nawet Star Wars: The Force Unleashed, ale… to prawie wszystko. Przygniatająca większość tytułów to albo stare przeboje z automatów (jak Pac-man, Breakout, Missile Command), albo drobne, casualowe gierki, jakich za darmochę plącze się po sieci setki. Brakuje naprawdę mocnego uderzenia.

Kierowanie pojazdami przy pomocy przechylania konsolki na boki nie każdemu przypadnie do gustu, ale gracz przynajmniej nie zasłania sobie palcami obrazu.

Uruchamiając nawet lepsze pozycje na iPoda ma się czasem wrażenie, że ktoś tu poszedł na łatwiznę. Gry mają częstokroć uproszczone sterowanie, są wykastrowane z opcji, ze skróconym do bólu gameplayem. Zawsze czegoś brakuje. Jeśli nie wierzycie, poczytajcie na iTunes komentarze np. do Brothers in Arms: Hour of Heroes czy Star Wars: The Force Unleashed. Generalnie przeważają narzekania, głównie na zbyt mało trybów, krótkotrwałą zabawę i niewysoki poziom trudności gier. Fakt, programy nie są zbyt drogie – cena za tytuł osiąga maksymalnie 7,99 euro, ale nie każdy będzie się cieszył z wybulenia trzech dych na coś, w co będzie się bawił jeden dzień.

Żeby nie było, że jestem malkontent i zrzęda widzący tylko wady testowanego urządzenia, opiszę teraz, co mi się w iPodzie Touch podoba. Absolutną rewelacją jest możliwość poziomego, pionowego, a nawet jeszcze innego zorientowania ekranu gry, co związane jest z obecnością wspomnianego przyspieszeniomierza. Duża część tytułów ma w trakcie zabawy sztywno zdefiniowane ułożenie wyświetlacza, ale są takie, w których coś takiego jak zorientowanie ekranu w ogóle nie istnieje – układa się po prostu konsolkę w dłoni w zależności od rozwoju akcji w grze (Koi Pond, Labirynth, Trism, Dizzy Bee).

Inną interesującą cechą, choć tutaj twórcy iPoda prochu nie wymyślili, jest możliwość zastąpienia oryginalnej ścieżki dźwiękowej w grach własnymi plikami mp3. Nie wszystkie gry to rozwiązanie oferują, ale zawsze… Warto zaznaczyć, że dzięki wbudowanemu WiFi konsolka pozwala użytkownikowi nie tylko na wygodne surfowanie po Internecie i obsługę poczty, ale również na wirelessową zabawę wieloosobową. Zresztą WiFi nie zawsze jest potrzebne, bowiem, mimo że wydaje się to nieprawdopodobne, na jednym egzemplarzu iPoda można ciąć w dwójkę albo kolejno jeden gracz po drugim, albo nawet równocześnie (Tap Tap Revenge)!

Menu internetowego sklepu App Store jest bardzo przejrzyste, czytelne i przyjazne dla użytkownika. Żeby jednak w pełni wykorzystać jego funkcje, trzeba zarejestrować się na stronie iTunes.

Sama oprawa wizualna gier na iPoda generalnie wykazuje wysoki poziom, lokując się aktualnie gdzieś tak pomiędzy NDS-em a PSP. Ale według mnie może być zdecydowanie lepiej i autorzy gier jak dotąd nie wykorzystali do końca możliwości sprzętu (które kilka miesięcy temu programiści Segi porównywali z mocą Dreamcasta), bo szereg tytułów nie posiada takiej grafiki, jaką może udźwignąć konsolka. Już teraz nie jest źle – wystarczy spojrzeć choćby na wizualnie świetnego Hero of Sparta. A ma być podobno jeszcze lepiej, kiedy zaczną pojawiać się tytuły tworzone wyłącznie na iPoda (który w obecnej wersji jest mocniejszy od kompatybilnego iPhone’a 3G).