The Simpsons Movie - recenzja

Prędzej czy później musiało to nastąpić – Simpsonowie zawitali do kin. Długie lata bronił się Matt Groening przed tą ideą, odwlekając wielce oczekiwany moment z przesłanek jak najbardziej słusznych. Dzieło jego życia to wszak ewenement, który nie chce się światu znudzić. Nowe odcinki pojawiają się od 18 lat, a jakoś mało kto zdobywa się na otwartą krytykę i posądzanie rysownika o odcinanie kuponów. Nie, żeby Simpsonowie byli serialem szczególnie idącym z duchem czasu. Jego schemat pozostał od prawie dwóch dekad niezmieniony, a fani na całym świecie i tak przedkładają przygody uroczej rodzinki nad bardziej „nowoczesnych” naśladowców, takich jak Family Guy czy nawet South Park. Spadek formy w ostatnich sezonach, który nie umknął oczom krytyków, musiał jednak spotkać się z pewną zdecydowaną reakcją ze strony twórców. No i mamy: franszyza zostaje ożywiona przez film pełnometrażowy. Ile to warte? Biletu do kina – niewątpliwie.

Jak myślicie, kto jest celem tej morderczej tłuszczy?

W przedsięwzięciu tej natury nie ma przypadków. Są tylko makroekonomiczne zależności i wysokiego rzędu marketing. Trudno było oczekiwać, że The Simpsons Movie stanowić będzie dzieło szczere – tak szczere, jak odcinki serialu z pierwszych czterech, pięciu lat emisji. Nie, tu należało raczej liczyć na zbiór mniej lub bardziej oczywistych cytatów oraz oczek puszczonych w stronę zadeklarowanych fanów. Tego przynajmniej sam się spodziewałem. Okazało się jednak, że postanowiono uczynić z filmu dzieło osobne – pozbawione wymuszonych nawiązań – a przy tym zbudowane na najbardziej klasycznym ze wzorców. No bo jaki jest maksymalnie typowy odcinek Simpsonów? To oczywiste: Homer wystawia rodzinę na kolejną próbę nerwów poprzez swą samolubność i głupotę, a następnie próbuje się w oryginalny sposób odkupić, wyprowadzając całą sytuację na prostą.

Film rozpoczyna się dość zabawnym pstryczkiem w nos dla wszystkich, którzy z samego założenia krytykują ideę przenoszenia seriali na ekrany kin. W chwilę później obserwujemy podrasowaną sekwencję wprowadzającą serii (w której Bart zapisuje na szkolnej tablicy hasło „I will not illegally download this movie”, hehe!), zakończoną drobnym featuringiem ze strony formacji Green Day. Szybko wprowadzeni zostajemy w istotny dla rozwoju fabuły wątek zanieczyszczenia jeziora Springfield, a także zaznajomieni z tajemniczą przepowiednią, którą dziadek Simpson wybełkocze podczas niedzielnej Mszy. Film pląsa sobie lekko i żwawo. Zgodnie z prawidłami dorosłej animacji komediowej, trzon scenariusza zostaje ze wszystkich stron przyozdobiony nieistotnymi dla jego rozwoju, acz przyjemnie łaskoczącymi skeczami. Akcja skupia się tylko i wyłącznie na głównych bohaterach serii: cieszące się niesłabnącą sympatią fanów postaci poboczne otrzymują role niewielkie, stanowiące jedynie smaczek dla wtajemniczonych. W innym niż zwykle kontekście występuje Ned Flanders, któremu odjęto komediowości, zastępując ją nieco przerysowanym (w ten nie-śmieszny sposób) tatusiowstwem. Groeningowska galaktyka zabawnych kreacji zostaje tu mimo wszystko dobrze wykorzystana i każda z nich ma swoje 5 sekund na ekranie: czy to Apu, Ralphie, Pan Burns czy Comic Book Guy.

Humor serwowany w The Simpsons Movie trudno poddać jakiejkolwiek krytyce. Fani serialu poczują się jak w domu, przeciwnicy na pewno się nie nawrócą. Mamy tu do czynienia z tradycyjnym pomieszaniem delikatnego absurdu z familijną wstrzemięźliwością (nie ma tu „ostrych” dowcipów). Na pierwszy plan jak zawsze wychodzi barokowy komizm Homera, najgenialniejszej postaci animowanej w historii. Wątek jego sympatii do idiotycznie wyglądającego prosiaka to motyw, który śmiało umieściłbym w zestawieniu swoich ulubionych skeczy z Simpsonów. W filmie nie brakuje też klasycznych, jednolinijkowych dowcipów, które zabijają celnością gry słów i abstrakcyjnym kontekstem (Arnold Schwarzenegger jako prezydent USA i jego „I was elected to lead, not to read”!).

Głęboka miłość Marge i Homera to jeden z czynników, dzięki którym Simpsonowie odbierani są na całym świecie tak ciepło.

Oglądając film trudno oprzeć się wrażeniu, że jego rozmach został nieco wymuszony. Nie jest to na szczęście zarysowane aż tak dalece, jak na irytujących hollywoodzkością plakatach reklamowych, ale wciąż mówimy tu o pewnym przedmuchaniu balonu. Mimo całej tej epickości, wciąż jest to przecież odcinek Simpsonów – ot, tyle że czterokrotnie dłuższy. Rzuca się w oczy o wiele efektowniejsza niż zwykle animacja, poprawiona licznymi elementami typu „2d w 3d”. Miło się to ogląda, choć przekaz trochę się przez te pokomplikowane środki zaciera.

Cały proces realizacji The Simpsons Movie poprowadzony został jednak na tyle ostrożnie, że obraz nie zirytuje praktycznie nikogo. Ani fanów, którzy mogliby poczuć się urażeni „komercją” (nawias stąd, że to u nas uważa się Simpsonów za „niszowy” serial dla wtajemniczonych – coś jak Wii, hehe), ani niedzielnych widzów, ani też jakichkolwiek obrońców moralności. Żadnej profanacji, zdrady ideałów, kontrowersji. Po prostu dobre kino, które spełnia pokładane w nim nadzieje – w tym przypadku nieszczególnie wygórowane. I cóż więcej pisać? Czujcie się zachęceni.

Krzysztof „Lordareon” Gonciarz