God of War (2018). 8 gier, które uwielbiam za sztuczki narracyjne

God of War (2018)

Niekiedy zdarza się zaś tak, że twórcy potrafią po mistrzowsku wykorzystać materiał źródłowy, dostosowując go do potrzeb swojej produkcji. Najlepszym przychodzącym mi do głowy przykładem takiego zjawiska jest sposób, w jaki Santa Monica Studio posłużyło się mitologią nordycką w grze God of War z 2018 roku.

Przed deweloperem stało o tyle trudne zadanie, że musiał wprowadzić postać wywodzącą się z mitów greckich – Kratosa – do świata podań skandynawskich. Mogłoby się więc wydawać, iż wiele popularnych motywów straci swój pierwotny sens. Tak się jednak nie stało. Zapewne „godofwarowa” mitologia nordycka może stanowić co najwyżej dobry punkt wyjścia do poznania tej oryginalnej, ale została przygotowana tak kompleksowo, że prawdziwą przyjemnością jest wychwytywanie i porównywanie większych oraz mniejszych różnic, które pomiędzy nimi zachodzą.

Duża w tym zasługa rozmaitych opowieści, jakie przytacza Mimir. Mam wrażenie, iż bawią i ciekawią tym bardziej, im lepiej odbiorca zna mitologię nordycką. Co interesujące, początkowo wydawało mi się, że taka wiedza może popsuć zabawę oraz ogólny odbiór gry. Dość powiedzieć, iż nieznajomy, który naszedł Kratosa i Atreusa w ich chacie, nigdy nie był dla mnie postacią bez imienia – któż inny mógłby być niewrażliwy na ciosy, jeśli nie Baldur. Podobnie rzecz ma się z wiedźmą z lasu – to musiała być Frigg (w grze Freya).