Mam dość gier dla nastolatków, czas na tryb starego dziada

Od razu piszę, o co mi chodzi. Konkretnie o najnowszego Far Crya i Call of Duty. To oczywiście nie jedyne tegoroczne premiery, ale że sezon będziemy mieli dość słaby, stanowią one sporą część tych nowości, w które chcę zagrać. Co więcej, obie gry należą do serii, które lubiłem, i obie, kiedy je zapowiadano, sprawiały wrażenie poważnych.

Far Cry 6 na początku jawił się jako ogromna gra o wojnie partyzanckiej, w której będziemy mogli poznać niejednoznaczną historię dyktatora na fikcyjnym odpowiedniku Kuby. Dopiero później okazało się, że będzie to gra o walce z reżimem produkującym lek na raka z użyciem wyrzutni płyt CD i krokodyla.

Wydawało się, że to będzie poważna historia.

Nowy CoD też na początku wydawał się jakiś taki poważniejszy. Wojenny, trochę naturalistyczny, trochę bardziej nastrojowy. Bohaterowie wzorowani na prawdziwych biografiach weteranów II wojny światowej… którzy zbierają się wspólnie jak Avengersi i wykonują tajną misję niczym w Parszywej dwunastce. Choć obawiam się, że docelowa grupa odbiorców gry może nie znać tego filmu.

Czy ja brzmię jak stary dziad? Oczywiście, że brzmię jak stary dziad. Jestem starym dziadem. Przy czym nie jestem jedynym starym dziadem, który jeszcze gra i którego już stać, żeby kupować gry. Dlatego apeluję do wydawców i ich księgowych, pamiętajcie o starych dziadach, oni też chcą mieć w co grać.

I nie twierdzę, że od razu musicie tworzyć dla nas osobne gry. W końcu takie poważniejsze tytuły też istnieją, prawda? Ostatni God of War na przykład czy The Last of Us były jednocześnie AAA i takie jakby bardziej dojrzałe. Można by jednak pomyśleć o „trybie starego dziada”, takim, który wyłącza kolimatory na pepeszach w Call of Duty i krokodyle w dresach w Far Cryu. Dobrym przykładem jest tutaj niedawne Total War Saga: Troy, w którym można było wyłączyć elementy fantastyczne.

Możecie nawet dać ten poważniejszy tryb jako DLC. Jestem starym dziadem, stać mnie (i mam cierpliwość, żeby poczekać na wyprzedaż).