To nie był najładniejszy remis, ale Polacy pokazali wolę walki

Od poniedziałku do około 20:59 dzisiejszego dnia wielu z nas narzekało na dyspozycję polskich piłkarzy podczas Euro 2020 (zresztą całkiem słusznie) i ja również zaliczałem się do grona kibiców zrozpaczonych oraz ujadających, do czego bez bicia się przyznaję (mogliście być tego świadkami w poprzednim felietonie). Wydaje mi się, że jako naród, byliśmy przygotowani na porażkę z Hiszpanami, bo ci przecież zaliczają się ścisłego topu, jeżeli chodzi o piłkę reprezentacyjną. Poza tym grali u siebie w Sewilli. Stało się jednak coś absolutnie niespodziewanego. Polacy nie przegrali meczu o wszystko. Powtarzam: Polacy nie przegrali meczu o wszystko.

Jak to jest dostać w cymbał od Słowacji, a następnie zremisować z wyżej notowaną Hiszpanią? Trochę się to nie mieści w głowie, ale piłka nożna pisze czasami scenariusze godne największych hitchcockowskich dreszczowców. Od samego początku wiadomo było, że będziemy w tym meczu cierpieć. Latynoscy zawodnicy nie tylko uwielbiają utrzymywać się przy piłce, ale i grają nieszablonowo, nie bojąc się pojedynków dryblerskich. Gdyby naszym trenerem nadal był Szanowny Pan Jerzy Brzęczek, to taktyka na to spotkanie byłaby wiadoma – autobus, w razie potrzeby laga na Lewego i jakoś to będzie. Choć Sousa również nastawił się na grę z kontry, tak jego plan na mecz z Hiszpanią był naprawdę ambitny. Jak to bowiem wyglądało?

Pozostaliśmy w naszej formacji z trzema środkowymi obrońcami (a konkretniej trzema w fazie defensywy, a dwoma w fazie ofensywy), ale od samego początku postanowiliśmy wywierać na rywalach presję. Przez pierwsze kilka minut, co przyznał nawet ich trener, Luis Enrique, nie mogli opuścić swojej połowy. Potem oczywiście nieco ustabilizowali sytuację i odzyskali futbolówkę, ale nasi napastnicy oraz pomocnicy nie ustępowali nawet o krok, starając się te piłkę bardzo wysoko odebrać.

Pod znakiem zapytania stała oczywiście dyspozycja defensywy, która, delikatnie mówiąc, w poprzednich spotkaniach nie zachwycała. Tym razem było po prostu lepiej, choć wciąż nieidealnie, ale widać, że Glik, Bednarek i Bereszyński coraz lepiej rozumieją się w tym trzyosobowym bloku. Co najważniejsze, przy odbiorze piłki w obrębie naszego pola karnego, nie wybijaliśmy jej na oślep, a staraliśmy się spokojnie konstruować atak pozycyjny. A to już coś nowego do czego nie przyzwyczailiśmy się w spotkaniach z przeciwnikami takiej klasy. Oczywiście tych składnych akcji nie było aż tak wiele, ale potrafiliśmy postraszyć Hiszpanów pod koniec pierwszej połowy, jak i strzelić gola po naprawdę składnie poprowadzonej grze kombinacyjnej (duża w tym zasługa Modera, który jednym szybkim obrotem zgubił dwóch rywali).

Hiszpani grali u siebie, ale i tak z trybun Estadio La Cartuja dochodził głośny doping polskich kibiców

I choć cały ten plan Sousy wyglądał na papierze naprawdę sensownie, a polskim zawodnikom w jakimś stopniu udało się go zrealizować, tak należy też być ze sobą szczerym – to nie był mecz wybitny w naszym wykonaniu. W niektórych momentach dawało o sobie znać niechlujstwo oraz lekka panika, przez co Hiszpanie doszli do paru stuprocentowych sytuacji. Co nam jednak zabrał los w ostatnich tygodniach, to oddał z nawiązką w tymże spotkaniu, gdyż na brak szczęścia biadolić nie możemy. I nie chodzi mi tu jedynie o szalonego karnego, którego najpierw przestrzelił Moreno, a potem na pustą bramkę nie trafił Morata. Przypomnijcie sobie chociażby sytuację z nieco dalszej części drugiej połowy, kiedy to nieporozumienie Bereszyńskiego ze Szczęsnym doprowadziło do tzw. „wylewu”, kiedy to nasz golkiper musiał w natłoku zawodników wymacać znajdującą się obok niego piłkę.

Mówi się, że szczęście sprzyja lepszym. Tym razem to powiedzenie niekoniecznie się sprawdziło – po prostu mieliśmy dużego farta i należy być z tego faktu zadowolonym. Nie twierdzę jednak, że o wyniku tego spotkania w stu procentach przesądziły czynniki losowe, bo tak nie było. Należy oddać Polakom duży szacunek za to, jak bardzo byli wybiegani. Tym chłopakom po prostu się chciało. Tak bardzo pragnęliśmy, aby pokazali podobny pazur, co Szkoci i Węgrzy w ostatnich dniach, i dokładnie to zrobili. A umówmy się, że to wcale nie było takie proste, gdyż musieli podnieść się po blamażu ze Słowacją, za który zlinczował ich cały naród łącznie ze mną.

Obrazkiem, który szczególnie zapadł mi w pamięć, był moment tuż po końcowym gwizdku, kiedy to cały skład wraz ze sztabem zebrał się w tryumfalnym kółeczku po to, aby sobie, rzecz jasna, pogratulować, ale i przypomnieć, że nie można spocząć na laurach, gdyż najważniejszy sprawdzian dopiero przed nami. Remis z Hiszpanią przedłużył nasze nadzieje na wyjście z grupy – sprawił, że wszystko nadal jest w rękach, a raczej nogach piłkarzy.

Jak wygląda sytuacja? Tym razem jest to dosyć prosta matematyka: musimy wygrać ze Szwecją. Taki scenariusz daje nam gwarantowane wyjście z grupy (albo z drugiego, albo i nawet z pierwszego miejsca – wszystko zależy od wyniku meczu Słowacja – Hiszpania). Ani porażka, ani remis nas nie ustawiają, a więc sprawa prezentuje się jasno – zdobywamy 3 punkty lub jedziemy do domu.

Może wydawać się, że Szwecja jest przeciwnikiem słabszym od Hiszpanii, ale to zespół bardzo nieprzyjemny do gry. Na tym Euro nie stracił jeszcze ani jednej bramki, a w swoim napadzie ma wschodzącą gwiazdę światowego futbolu, Alexandra Isaka. Tym razem przyjdzie nam znowu przeważać i kreować, ale miejmy nadzieję, że nie skończy się to tak jak w spotkaniu ze Słowacją. Szczerze mówiąc, nie mam najmniejszego pojęcia, co się stanie. Po tym rollercoasterze emocji na przestrzeni całego ostatniego tygodnia wiem tylko tyle, że nic nie wiem. Pozwólcie mi, że w spokoju poczekam do środy, a mądry będę, jak to Polak, po fakcie.