Wonder Woman 1984. Recenzujemy filmy, których nie widzieliśmy

Wonder Woman 1984

Wsiądźmy w wehikuł czasu i cofnijmy się do 2017, aby jeszcze raz udać się do kina na Wonder Woman. Przypomni nam się wtedy naprawdę świeże połączenie klimatów superbohaterskich, kultury mitycznych Amazonek oraz czasów I wojny światowej. Nie da się ukryć, że Patty Jenkins wyciągnęła pomocną dłoń, ba, rzuciła koło ratunkowe tonącemu uniwersum filmowemu DC. Potem poszło jak z płatka – Aquaman oraz Shazam! przyjęły się naprawdę pozytywnie i nagle na rynku blockbusterowym narodziła się siła godnie rywalizująca z samym Marvelem. Co więcej może zrobić druga część opowieści o naszej Cudownej Kobiecie? Cóż, wystarczy, że jest dobrym filmem.

Wonder Woman 1984 zabiera nas w decydującą fazę zimnej wojny. Czołgi i okopy zamieniamy więc na tętniące kolorami cuda architektury (w tym śmietniki), masę światełek i fajerwerki. Zmianę tonu zauważyć można już na samym starcie. Ta sama zostaje na szczęście główna bohaterka, którą Gal Gadot po prostu jest. Można jej zarzucić pewien aktorski minimalizm, ale idealnie wpisuje się on w charakterystykę przytłoczonej nowościami superbohaterki. Po raz kolejny uchwycono charakterystyczny styl walki Wonder Woman oparty na szybkich przeskokach, twardym trzymaniu się ziemi i efektownych roszadach przy użyciu lassa. Lata 80. rządzą się swoimi prawami, a więc znajdzie się parę scen z udziałem Diany w nieco innym wydaniu. Lekki spoiler, bo kto mi zabroni: zobaczycie ją w fikuśnym ptasim wdzianku.