Pętla. Recenzujemy filmy, których nie widzieliśmy

Pętla

Pitbull oraz Służby specjalne, a szczególnie ich serialowe wersje, to żywy dowód na to, że Patryk Vega nie jest reżyserem z przypadku i całkiem nieźle zna się na swoim rzemiośle. Ostatnie lata pokazały jego maestrię w zupełnie innej dziedzinie – tej czysto finansowej. Wspomniana persona doskonale bowiem wyczuła, co może się sprzedać na polskim rynku i w pewnym momentu otworzyła niskiej jakości fabrykę, z której wypuszcza kilka produktów filmowych rocznie. Tym razem Vegę zatrzymała pandemia, przynajmniej połowicznie. Kina były zamknięte, więc nie mógł rozpowszechnić swojego najnowszego „dzieła”, ale odgórne obostrzenia nie powstrzymały go przed pracą na planie zdjęciowym. Ale już skończmy z tym sądem i skupmy się na właściwym filmie.

Pętla (nie mylić z wybitnym dramatem psychologicznym Wojciecha Hasa z 1957 roku) jest w swoich założeniach czymś ambitnym zarówno pod względem formy, jak i treści. Vega lubi tematy kontrowersyjne, o czym dawał znać już wcześniej – krytykował służbę zdrowia w Botoksie, a także atakował polityków w… Polityce. Tym razem skupił się nie na instytucji, a konkretnym wydarzeniu nazywanym powszechnie aferą podkarpacką. To temat naprawdę nośny i pełen pikantnych szczegółów, ale zabrakłoby nam miejsca, aby dokładnie go opisać. Ponadto głównym miejscem akcji są zwykle mocno sprofilowane kluby taneczne (oferujące szereg innych usług). Tu się mogło dużo dziać. Z jednej strony skomplikowana intryga, a z drugiej – wiele kolorów i starannie dobranych ujęć wewnątrz lokali.